ang inialay ay lubos
patuloy lang ibubuhos
hanggang puso’y mapaos
hanggang sa maupos
hanggang sa maubos
kailan nga ba 'to matatapos

there was a time when every part of me belonged to her, loving her feels like a tournament. in my archaic life, she became the pigment. she’s my excitement, my torment, my precious moment. to be honest, i enjoyed every bit of her madness while we’re together. i hope life’s giving her a good life, serving the happiness i wanted for her. but all our wishes do not come true. do they?

mahal,
nang turuan ka lumipad
ay kung saan-saan ka na napadpad
‘di na rin kabisado
ang mga linya sa iyong palad
at simula noon
hindi ka na muling tumapak sa lupa
nagsimula na din ang pagpatak ng luha
ngayo’y magkasalungat at 'di na masilayan
‘di mo na binabasa ang mga likhang sulat
kailangan nang mamulat
sapagkat sariwa pa rin ang mga sugat
dulot ng katotohanan
na hindi ka na muling babalik

she’s so ethereal
i think the moon looks at her
maybe because her eyes glows brighter
than the moonlight
not just tonight
but every time
a revolution occurs.

sa totoo lang, hindi naman talaga ako umiinom ng alak para makatakas sa lungkot at sa mga ideyang baka pwede ba o baka pwede pa.

kahit hindi ako lango ay gan'on pa rin naman. hindi ka na babalik.

napapadalas lang ang pag-inom, sapagkat nakakatulog ako nang hindi ka iniisip; nakakatulog na hindi ka laman ng bawat panaginip.
at sa pagsapit ng umaga, maaalala na naman kita.

i could be anywhere
i could be in hell,
i could be in heaven,
i could be at the bus stop,
at the shed waiting for a train,
or at my window staring until it rains,
but despite of delays and advances,
i would still choose you,
through ups and downs,
there’s no in between,
if this will be my last day,
i’ll spend every moment with my day one;
my divine.
i want to be by your side.

tao ang madaya,
hindi ang mundo.