Bago ka umalis,
Sana pakinggan mo muna ako,
Pakinggan mo ang mga bulong sa isip ko tuwing nakikita ka
Sana hindi ito maging isang alaalang makakalimutan
Mga salitang papasok at lalabas din naman
At sana dalhin mo 'to sa pag-gising at pag-tulog mo
At alalahanin na para sa'yo to.

Hindi na kita mahal
Hindi na kita mahal
Makinig ka sa'kin.
Hindi. Kita. Minahal.
Hindi. Kita. Minahal

Ilang beses ko man ulit-ulitin sa sarili ko
Na minsan nawawalan na ng saysay ang salitang mahal
ang salitang ikaw, ang pangalan mo sa isip ko
Pero hindi pa din nawawalan nang saysay ang mga alaalang naiwan mga alaalang nakalimutan, at 'di ko alam kung tama bang binabalikbalikan ko
Ang gabing napagtanto ko na nahuhulog na pala ako sa'yo

Hindi na kita mahal
Na kahit lahat na siguro ng tulang sinulat ko ay para sa'yo
kahit lahat na siguro ng metaporang alam ko ay na inahalintulad ko sa'yo
Isa kang bulalakaw, isa kang bituin, ikaw ang buwan
Ikaw ang bumubuo sa ganda ng gabi,
Ikaw ang araw, ikaw ang mga ulap, ikaw ang langit,
Ikaw ang buong kalawakan na hindi ko kailanman pagsasawaan
Ikaw ang karagatan, mahiwaga at kapanga-pangambang sisirin,
Ikaw ang apoy, na nagpapaliwanag at nagpapainit ng gabing malamig
Ikaw ang librong 'di ko kinakailangan ng pahinga
Para intindihin ang bawat salitang nakalimbag sa bawat pahina
Ikaw ang sining ko
Ikaw ang tulang ito.
Para sa'yo at tungkol sa'yo.

Hindi kita minahal,
Kahit na lagi kong inaabangan ang mga storyang kwinekwento mo
Na para bang hinahatak mo ako pabalik kung kailan nangyari ang mga 'to
at sinamahan ako para panuorin natin
Kung sino ba ang nandito at nandoon
Kung nasaan ang mga silya, lamesa, pintuan, at bintana
Ang mga pangalan ng mga minahal mo at nagmahal sa'yo na dapat mo na sigurong kalimutan
Kung saan kayo nagkakilala,
Kung anong naramdaman mo nung nahuli mo siyang nakatingin din sa'yo at nagkasalubong ang inyong mga mata
At sa lahat ng storya mo,
Napagtanto ko na ayoko maging parte ng mga storya **** nakalipas. Na sana ako ang storyang hindi mo kailanman iisipin na bibigyan ng wakas.
At ikwento mo din sana ang gabing ito
Ikwento mo ang bawat paghinga ko sa bawat puwang ng mga salita
Ang pagbuka ng bibig ko para sambitin ng tama ang bawat pantig, ang pag nginig ng mga kamay at tuhod ko,
At kung maririnig mo man, ang bilis ng tibok ng puso ko ngayon.
Ikwento mo.
Ibulong mo sa pinakamalapit **** kaibigan, para manatiling sikreto.
Ang tinatagong nararamdaman na 'di mo na siguro kailangan malaman.

Tama lang siguro na magkaibigan tayo,
Kasi
Hindi na kita mahal.
Hindi kita minahal.
Pinilit ko lang ang sarili kong mahulog sa'yo
Pinilit lang kitang mahalin
Para makalimot, para iwanan ang dating naramdaman.

Gustohin ko man ulit-ulitin sabihin sa'yo,
Magsasawa ka sa bawat pantig, sa bawat letra.
Kaya ibubulong ko na lang sa sarili ko, para manatiling sikreto
Ang dating nararamdaman na hindi mo na kailanman malalaman.

Kaya bago ka umalis,
Sana pakinggan mo muna ako,
Sa huling pagkakataon pakinggan mo ang katotohanan
Isantabi mo ang mga bulong sa isip ko na napakinggan mo.
At sana tandaan mo na
Dati, at dati lang
Minahal kita.

Tayo ay magkasalungat
Magkaiba, hindi tugma
At kahit baliktarin mo ang mundo
Tayo ay dalawang taong
Hindi maipagsasama,
Hindi maipapares, hindi din maitutugma
Pero mahal pa rin kita

Ikaw,
Ikaw, na nagmamahal ng iba
Ikaw, na mayroon mga mata
Na para bang sila ang dahilan kung bakit may mga tala
Ikaw, na mayroong bibig
Para ngumiti o sumimangot
Sa tamis at pait ng buhay
Ikaw, na mayroong kamay
Para mahawakan ang kamay ng taong mahal mo
Ikaw, na mayroong puso,
Na naghahanap ng kasabay sa pagtibok nito

Ako,
Ako, na nagmamahal sa'yo
Ako, na mayroon ding mga mata
Na nakakakita sa'yo kahit ang kwarto ay punong-puno ng libu-libong tao
Ako, na mayroon ding bibig
Para ngumiti, tumawa, humalakhak
Kahit wala ka sa tabi ko
Ako, na mayroon ding mga kamay
Na dapat hawak ang iyo
Ako, na mayroon ding puso
Na hindi pala tutugma ng tibok ng iyo
Kasi pabilis ito ng pabilis habang ikaw ay papalapit ng papalapit
Pero pakinggan mo sana sa ingay ng 'di tugmang tibok ng puso natin
May nagsasabing
Mahal kita, gusto kita, ako na lang, sana tayo
Pero nandiyan pala siya.

Siya, na minamahal mo
Siya, na parang buwan kasama ang mga tala
Siya, na laging hawak ang kamay mo
Siya, ang dahilan kung bakit hindi ko kayang sabihin lahat ng 'to sa harap mo.

Tayo,
Tayo ay parang tubig at langis,
Liwanag at dilim, langit at lupa
Mapait at matamis, madumi at malinis
Maingay at tahimik, itim at puti
Tayo ang perpektong kahulugan ng salitang 'salungat'

Sana,
Sana magising ako sa katotohanan na mali ang konsepto ng pag-ibig na nalaman ko
Na ang pag-ibig pala hindi lagi inaantay,
At hindi din lagi naghahanap ng kapalit
Sana nagkakilala tayong may lihim na nararamdaman sa isa't-isa
Sana kayanin **** magmahal ng higit pa sa kaibigan
Sana hindi na lang kayo nagkakilala
Sana ikaw ang pangalan na nawawalan ng saysay pag paulit ulit ko itong sinasabi
Sana hindi na lang ako lagi kumakapit sa sana.

Pangako,
Pinangako ko sa sarili ko
Na pagkatapos ng tulang 'to
Titigil na akong isipin ka
Titigil na akong alalahanin ang ngiti mo, ang paggalaw ng iyong bibig tuwing sasabihin mo ang pangalan ko
Titigilan na kita sulatan ng tula
Titigil na akong mahalin ka
At ang huling sana na aasahan kong matupad
Na sana tandaan mo,
Minahal kita, Ginusto kita,
Kahit siya na lang
At sana masaya ka.

Time became a part of us ever since we learned how to read it
We put it on our wrists, nail it on our walls, and hold it in our phones.
It is an entity we gave meaning to, we gave importance to,
And we're either chasing or wasting it.

When I was a kid, I had a hard time reading time
I got confused if the short hand pointed at the hours or the minutes
Or if the long hand pointed at the minutes or hours.
Eventually, I learned and realized it's not much of a big deal as it was when I was learning it.
It became a part of  my life.

Love and time have some things pretty much in common.
Love became a part of us ever since we learned how to read it,
what it meant,
how it felt.
We put it in our hearts, we nail it in there, we hold it with our body.
It is an entity we give much meaning and importance to,
And we're either chasing or wasting it.

And we're all little kids still trying to learn what love is,
what it means,
how it feels.

Funny thing is, love and time also differ from each other.
Eventually, we learn what love is,
what it means,
how it feels.
And some of us would realize it was a big part of our lives even after we've learned it.
It became a part of our soul.

You then learn that, unlike time, love can be waited.
Love doesn't have to be always chasing or wasting.
It can be waited.

We live in a masquerade
And all of us don’t really notice
That we wear masks everyday, just to see who’s more happier than who
Or that we wear them just to have a boundary on expressing our true self because we’re probably too scared to be judged

You throw and remove your mask when you’re alone
And that’s where a flood of thoughts come into you
And you just stare and be silent

Masks have deceived people,
Sadness disguises as happiness
Love is covered with a huge mask of lust,
Success, devoured by a mask of riches and gold.
And

People, masked as persons who they want to be

We are complete opposites,
completely different from each other,
and I still don’t know why I fell for you.

You are a sun, I am but a dew.
You are the moon, I am but the dark side of it; unlit, hidden.
My thoughts, a water near a blazing fire. You – the air.
And I wonder if you think of me as much as I think of you.

We can’t look at each other for more than a second
We can’t talk for more than an hour
And I still have the audacity to think of you every chance I get

I can’t smile at you at the times I wanted to
I can’t hold your hands even if I wanted to
And no matter how much I think of us gazing up the night sky at midnight,
no matter how much I think of wrapping my arms around you and being closer to your face than I will ever be,
no matter how much poems or words or metaphors I make to describe my love for you,
we both know it wouldn't be enough.

And I still don’t know why I fail to realize that every time I see you.

And here I am stuck,
Staring on those eyes, that perfect smile
Looking as if in the simplest way possible, you could make me smile

Knowing that you will never be mine
I'll write poems from time to time
These words would find their destination,
in these poems they find a dedication, there it wrote 'The Poet's Inspiration".

Have you ever felt something when she looks at you even for a second?
It all happens so fast and I can't quite describe it.
In that second, your brain goes 'Look away, look away! She might think you're weird."
In that second, your eyes struggle to find something to look at because you seem to enjoy it, you seem to 'get lost' in her eyes and talk without saying a word.
In that second, you feel that one heartbeat that just feels a beat so deep it could almost touch your spine. That heartbeat that heats up your body for some reason you don't know, and the only way you stop the heat is to take heavy, slow, calm breaths. And when you calm down, you start to realize... all you could do was stare.

And it all happens for a single second.

Have you ever felt something like that?