Wanneer het avond is,
word ik wakker, mis
ik het bed, mijn makker,
even minder, ben ik
de eerlijke vinder van
productiviteit.

Als je dacht me in je patroon
vast te leggen, zal ik je wat zeggen:
'Ik doe mijn werk gewoon
wat later, niet minder goed,
perfect zo, *** het moet.'

Voor het pillen slikken
of na een hele avond hikken
voor nu of voor later
wat ben ik toch dankbaar
voor drinkbaar water.

Meisje, wachtend op de trein,
soms onzeker, bang voor wat
zou kunnen komen, bang
voor wat zou kunnen zijn.

Ze weet niet dat zij
een bron is van levensvreugd,
de bestemming die ze zelf niet ziet,
waar jongen zich danig op verheugt.

Nieuwigheden doen haar soms trillen,
plaatsen handen in haar haar,
zo ook zou ze wat gezelschap willen
dan staat jongen voor haar klaar.

Weldra heeft ze haar plaats gevonden
en genomen en leeft ze wederom
in een wereld vol met dromen.

Het succes ligt voor de hand,
Is bijna niet meer te ontwijken.
Iedereen lijkt van een andere kant
Steeds hetzelfde te bereiken

Zij heeft een diploma, een huisje
En een baan. Ze viert dat als een luisje,
Lijkt maar half te bestaan.
Als ik klaar ben met studeren,
Kraait dan diezelfde haan?
Zullen anderen mij eren
Of is voldoening slechts een waan.
Ik zal het maar proberen
Anders is er niet veel aan
Je moet ergens voor kunnen leven,
dus kies ik voor elke volgende kus
Die jij mij misschien zou willen geven.

Mag ik morgen nog eens komen,
blijven slapen, samen dromen, laat
naar bed en, zonder gapen, draaien tot
we liggen en daarna je wangen aaien?

Mag ik morgen, alsjeblieft,
jou bezoeken met de fiets.
Dan gaan we samen langs die lange weg
met kleurplaatbloemen in de heg en
wortels die het pad doen scheuren.

Mag ik morgen voor je zorgen?
Is het goed als ik me naast je vlij?
Mag ik morgen voor je zorgen
en doe jij dat ook voor mij?

Ik zag je niet als eerst in een winters wonderpark,
waar sneeuw en koude heerst, met wollen wanten-warmte
en messen voor de voeten. Ik zag geen dwarrelende sneeuw
tussen takken, tikkende hakken op gesmolten ijs.

Ik zag je niet als eerst in een dolgroen lenteweide,
waar de schapen de hondjes leiden
en de zon de mensen van allerhande druppeltjes doet spreiden.

Ik zag je wel de tweede keer op een plein onder
de sterrenhemel, in je rok, in één oogopslag die al mijn aandacht trok.
Ik zag je toen, die tweede keer. Ik riep je naam. Je draaide om nadat je stopte en het was voor mij op dat moment dat het begon,
dat ik al zeker wist dat alles klopte.

Ze hebben me met zekerheid
mijn zeker heden afgenomen.
Ik zie nu het bos niet meer
in plaats van vliegen door de bomen.

Ik was party planner, ***-en-panner,
DJ-booth-bemanner vóór het groot verziek.
Nu draai ik soms nog in mijn living
of in mijn keuken, zonder mijn geliefd publiek.

Het is al even veel toneel en stank voor danken.
Zeg mij, wanneer mag ik weer op de planken?

Voor de vierde maal
de laatste keer.
Ik zou afstampen maar
begin vast morgen weer.

Gedepriveerd strompelen
tussen volk, onder tussen door,
verloren in een menselijke
draaikolk baan ik me een weg naar voor.
Ik voel de bassen trillen in mijn broek.
Mijn vrienden en mijn rem zijn zoek.

Eén stap in de andere richting
kan goed zijn voor een nieuwe lichting
moed.

Ik vind het jammer
om jaloers te zijn
maar kan het soms
niet onderdrukken.

Het klimaat is klammer
als ik, klein, met mijn
focus op iets doms,
zeg dat het mij ook zou lukken.

Ik geef het je na, leg schuld aan eigen.
Je hebt goed gewerkt, ik ook maar anders
en moet niet steeds naar mezelf neigen.

Met herfsthaar en een kerfstok
vol klaar en kijk en soms amok,
kom ik uit mijn hol gekropen.
Er is stil wat angst aan in geslopen.
Ik heb de zon al zolang niet meer
mogen aanschouwen dat die eerste keer
mij als een kleuter meesleurt aan de mouwen
en die stralen snijden en kauwen
op mijn niet langer kouwen
huid.

Het is lang zo traag gegaan
dat het nu niet rapper kan.
Ik kan zo hier niet blijven staan.
Ik moet dringend naar de kapper, man.

De soepele lichtstralen sluipen langs een kier
naar hier, naar mij, dichterbij.
Van liefde word ik blij,
genot en heupen aan mijn zij.
Kom dan dichter, kom dan.
Sla je armen heen en weer,
om me heen,
geen
moment had beter kunnen zijn
dan hier met jou in zon met wijn.

Kom dichterbij, maak me blij en geef je losse zee aan mij.

Ze deden het al voor de letters,
voor op *** tijd.
Men noemde ze ketters,
het was schijnbaar in strijd
met alles wat ze kenden, wisten,
zonder te weten dat ze zich vergisten.

Energie uit zien, uit anderen,
ik wil mezelf niet veranderen.
Alleen kan ik niet verder.

Samen terug is ook geen optie.

Wat gaat het er naar aan toe.
Het maakt zelfs niet meer uit
wat ik morgenochtend doe
met mijn rood gelopen snuit.

Ik voel zwartgalligheid van mensen
die missen wat *** emoties wensen.
Ze weten niet waarheen te gaan
met die frons, die lach, die traan.

Ze zijn niet dom of soms,
altijd ongelukkig, nukkig,
klagend om iets stoms.

Niemand kan ze helpen want
ze willen niet geholpen.
In stilte kijk ik naar mezelf
en wacht ik op die mand

om door te vallen.

Waarde wordt zelf gehecht,
zelf bepaald als goed of slecht,
voor, door, vanwege anderen
en kan dan ook nog eens veranderen.

Maar wat is waardevol
waar de bloemen groeien,
mensen ademen, eten, koeien loeien?

Dat mag je zelf kiezen en op basis
daarvan in gelijke maat verliezen.

Ik ben je dankbaar voor je werk,
je lach en ziel. Ik zie je stiel,
je moeite en *** sterk
je uit de hoek kan komen, het wiel
kan laten draaien,
bereid bent onkruid te plukken,
gras te maaien
in de tuin van onze gelukken.

Daar groeit nu het mooiste bloemgewelf
allemaal dankzij jou, wie je bent, jezelf.

Sinds gisteren,
afgezien van deze morgen,
is het weekend,
gezien en toch verborgen.

Ik draag de last van spijt,
de pijn van schuld en zelfverwijt.
Wat kan ik hieraan doen,
behalve terug op zoek
naar een concrete versie van fatsoen?

The routes aren't hindered and blocked,
the day is bright, not a door is locked,
but we stay inside, we keep it warm,
far away from pleasure, from harm,
done by watching nature's prize winners,
marked with a name like a sinners.

Frightening first dinners, first phases, stages
before love, times of uncertainty and pages,
filled with risky bets and treatening wagers.
Talk to me, stop talking, care, stop caring,
doing things I never said myself to be daring.
Impulse by passion or handling with quick notions,
the fearless, fiercely feeling of certain emotions,
those I hoped on whilst creating.

If things are right, no fear involved, I dread
the loss of everything I once thought I had,
while it was just simple dating.

In vain, I lived, in vain I'll die, waiting.

In pain, in vain, my body starts
to tingle. When there is not a single
choice of yours to all the seperate parts
of you, it takes some time to mingle

vanity with depression. Every session,
every lesson, to sit and watch, a born,
so very born, strong and wealthy obsession.
I should have ran and long ago torn

myself away. I wish to control my adoration,
I want to choose with whom I fall in love.
Rejected by those and reject the others, elation
is my second motive. If I had only shoven

her away from me, when I could. Being none,
it's worse than being nothing, doings undone.

I called, we talked for hours
and the steps we took, the ground we
walked became a path. It was ours
and the days we spent were crowned
to be the warm and cozy bath
you take on wednesdays to get
you through the week.

On saturdays I wait outside my house,
on sundays my time is meaningful
but every other day, I douse myself
in love for you.

Walk home with me, daydreaming detective,
walk home with me and keep giving perspective.

Hé, lang geleden, leuk je terug te
zien. Heb je al een vriend gevonden,
wanneer pak je een jongen mee?
Of, misschien, een meisje, dat mag ook,
het is tweeduizendnegentien.

Want zonder relatie, liefje,
ben je slechts een halve, mens.
Zonder huisje, boompje, kinderwens,
ben je niet als anderen en grief je.

Wanneer ga je trouwen?
Wanneer kom je, doe je
eindelijk eens mee, normaal,
al is het maar één keer,
wanneer?

Was ik maar al dertig, dan
was ik gelukkig
voor zeker zo'n vier jaar.

Was ik maar al meer ervaren,
dan konden klanten beter varen.

Was ik maar wat liever
voor jou en ook voor mij.
Dan zei ik niet zo'n dingen
als was ik maar voorbij.

Thank god, it's raining, I like the sound of it.
It's raining in my mind and in my soul,
There is nothing I can do to make it stop
I guess I'll just accept the fact, it will keep raining.

I can hide all my fears and tears, my loneliness
and all things I ever messed up in life. I cannot
even hear myself thinking with this rain, little drops
not dripping like leaves fall, but with impact, like bombs.

All of a sudden there is something at my window.
4 o' clock at night, sleeping difficulties keep me from
my dreams, dreams my conscience told me
I'll never understand.

When I take a look outside I notice something,
searching right next to the big difference, not finding
the actual one. It may have stopped raining here, but
somewhere else it still is. It's always raining somewhere.

't Is dat ik het zelf niet weet,
het allemaal op zaterdag
vergeet, in de nacht,
wanneer de zon niet schijnt,
mijn fluitje vogelt
tot hij in de hoed verdwijnt.

Het liefst wil ik me ook verstoppen
al is het dan misschien
veertien dagen kussens slopen,
kinnen kloppen. Als ik het mij
zou vragen, was ik al weg getoverd,
had je me voor de laatste keer gezien.

Ik laat me liever dragen,
dan kan ik kijken in het rond,
ik laat me graag vervoeren,
stamp geen dagen uit de grond.

Het mag vanzelf komen, allemaal.
Ik stroom wel mee of vaar of kolk
naar waar dan ook ik word geleid
ongeacht of ik ben voorbereid.

Het liefst laat ik je doen, de anderen kijken
naar wat ik met mezelf kan bereiken.

Zoek maar een plekje om te schuilen,
de wolken gaan zo huilen.
Vocht hoopt op tussen lagen
van ramen en we vullen onze magen,
vullen onze keel. We beramen
snode plannen, niets laten we heel.

Via via ongehoorde kronkelwegen
zag hij *** de peilen stegen.
Water rees, ijs smolt,
leiders zetten akkefietjes on hold
om te bespreken
*** we zonder
bij een god te smeken
daar onder
uit komen en boven uit steken.

Het zit in kleine dingen,
een rijke bloem, een plots bezoek,
een dag verlof, een rukwindboek.
In vlagen sijpelen ze door je deuren.
Laat je zelf omringen, door die kleuren,
oren, advies en steun afgekaft bekoren.

Mag ik nog één keer?
Tuurlijk, mogen
maar het kan niet meer.

Zijn we er bijna?
Nog even, ik denk
dat we, ik zie,
neen. Nog een stuk.

Wat een geluk dat we zolang onderweg mogen,
dat we ooit gemogen hebben,
dat we naar 'nog eens' verlangen,
dat naar 't muurtje van de kas.

Dat bewijst ons dat het echt was.

Een blondje,
niet gevallen,
niet haar mondje?
Een brunetteje in een flatje
dat een zetje
nodig heeft
of een verzetje om haar te vertellen dat ze leeft?

Een roetje, roet en zwartje
met een zoeter peperkoekenhartje
of een harde met een oom en tante,
muts en ovenwanten
en een sjaal om te verbergen
dat ze last heeft van constante
onzekerheden die door merg en
lijf en leden?

Een lieve, die me troost
en ik mag troosten.
Een zachte die om me lachen kan,
zicht heeft op haar werk en kroost
en ik mag kroosten.
Maar wat wil je dan?

Wanting what we cannot contain
not needing what we easily refrain
from
now on I'll just wait and see,
and on and off it will always be
like magnets, turn around and attract
but run after and you get neglect.

If I pull away quick enough,
I'll be done with all this stuff.

Het is jullie allemaal vergeven,
zonde van vroeger of vandaag,
al is het maar voor even of
verdwijnen ze maar traag.

Los van alles sta je hier.
Wat kies je dan? Wat doe je?
Kies je voor klein bier of
gooi je fikse boeien
uit om anderen te redden?
Van mij mogen we wedden
dat ik mezelf weer in de luren leg.

Wanneer kan ik mezelf vergeven,
vind ik mijn eigen weg?
Wanneer leer je met jezelf leven,
voelt niet langer alles aan als pech?

Fragile sounds in darkness,
the night is veiled by warmth and
dampness. The outside feels as
two drenchy, thirst-quenchy thighs
touching
eachother, falling in love,
rubbing
eachother, for an eternity within twenty minutes.

As fragile voices sang about loneliness,
I felt a little less
alone. Yet,
scared of the unknown,
I dreaded going on. (But) everything was so
welcoming, so inviting, interesting, enlightning, and frightening.

I dreaded going on


(but) I did.

Kom binnen, m'n beste ziel,
onwetende, verwachtende.
Let niet op mij, *** ik verniel,
jouw lust vanaf heden overnachtende.

Je hebt nog niets bereikt, zoveel
te tonen, had meer in mars
en in de kas dan dit derde deel
naast late avonden in bars.

Meneer, daar is deur,
ik heb geen behoefte aan de sleur,
het brabbelend, duur verwoord
gesnob en zever van de academie.

Het einde lijkt nabij, land in zicht!
Al is dat niet vast voor lang.
We kunnen wel weer ****
aan ****, vloeken in elkaars gezicht.

Misschien dat toffe slogans op een houten plank,
ah nee, dat hebben we al geprobeerd.
't Is moeilijk denken aan natuur en leven
in een wereld waar geld goddelijk wordt vereerd.

We hebben het ver genoeg gedreven,
het is bijna verdiend. We kunnen beter
stoppen, nog een afscheid geven,
onrespectloos een recensie achterlaten.

Alleen al voor die avonden dat we onder de sterren zaten,
geef ik de bol een tien.
Nog rap voor we haar verlossen,
wil ik graag de eiffeltoren zien.

*** kon je zoiets doen?
Heb je wel nagedacht,
ja, je lacht ermee, groen,
voor je eraan begon?

Het spijt je, weent je,
en zoals je zo vaak zei
eentje is toch geentje,
doe er nog één bij.

En nu kan je niet meer stoppen.
Was het voor een wereldbeker,
was jij de niet te kloppen
tegenstander, zeker,
kreeg jij op het podium een zoen
en de titel: meest teleurstellende
wereldkampioen.

Ik draai me nog eens om
verlies de wekker uit het oog,
toe, laat mij nog even liggen hier
laat mij nog even
de dag uitgesteld vergeten
nog één minuutje langer zonder mijzelf op te hoeven meten.

Krakende opstand, opstaan met de verkeerde hand uit bed.
Opgetogen, afgepeigerd, ingetogen, opgesteigerd,
als een paard met vierenveertig wielen
om nog op het werk te zijn vóór de volgende editie
van Allerzielen.

Vergeten eten, lap, rap eten vergeten.
Anders maakt mijn buik lawaai waar men stilte wil.
Ten allen tijde, vermaledijde.

Well, we all do. We swim around
in golden layered mud and when
our heads go under,
with rapid speeds, we attempt to plunder,
pluck our brains.
What brought me here?
Engulfed, no tears
are seen and no one knows
where those eyes have been.

I made my girl a dress in white,
what she did, she kept it on all night.
She never took it off again, I'll say
I surely am a lucky man.

I strung around a messy gown,
not even once did I see a frown.
And she loves me, I am sure,
there is more our love can endure.

Starry skies, little white lies,
messy children, open forest,
in the bedding, around the waves,
meetings were restricted, feelings were evicted,
but our love held tight.

I am what I despise, what I judge
with my own eyes, every day.
I am the king in yellow, my own fellow
sinner, winner of no single chicken dinner.

I’ve ricked and rolled,
stumbled and strolled,
coasted and roasted

myself for not knowing what everyone seems to know.
What we need is what we show,
what we say is what we want to be told.

Behold, the complement, the compliment, the flattery,

the self-completing battery and assault
on and off my motivation. Am I self-obsessed, in fault
or in a bad relation with my life-sustaining battery?

We dart and dazzle, sniff and frazzle
just never quite figure it out.
All projections broken down,
all suggestions waved goodbye.

We left money, got a glimpse of fame,
we saw succes and honey, they were never
the same.
We showed shimmer, shine and gold,
a good time yet put to shame
with nicely furnished cars unequalled to behold.

Is it less specific, more erratic, more pacific, less adriatic?
Progress, reaching goals, contentment, food, shelter, love
and friendship, sowing seeds and meeting needs? A simple conversation, perhaps, it's just what
we're used to, differing to all.

Perhaps it's someone comforting you,
before, during and after the immense fall
that is life.

It may be words, cursed or blurred,
coats for rain, only when rain occured.
It may be bark from trees or dogs
or the arrival of pizza at your door at half past four on saterday when the neigbours are away and everything is finally ******* quiet.

Maybe it's new episodes of shows,
songs supporting the cinematic universe as it grows,
might as well be birdshit on your brand new clothes.

Fun is when Bob sings with Sheldon
and the parade they held on
falls.

Fun is when things fall into place
when puzzling in space.
Fun is when you know you know you know
and you can finally let go.

Safety in my bank account,
a hefty sum of headly worries.
All this work, it flurries,
hurries me, in traffic, at home,
a jurassic park with just a comb
to comb my hair and soothe me.

Who'd be that dumb and reject all this?
It's hard to distinguish what we need from what we don't when half of what we read wants us to want to not miss out or we'll be ******
alive, as so it seems.

Maybe I would suffer less,
maybe I would suffer more.
I can't compare the cess
for multiple obvious reasons.
Alas, I'll just await
the changing of the seasons.

The one horse no one wants to ride
the one piece of fruit, so beautiful inside
that no one wants to eat. Always about
me, why not someone else this time?

Listen to me whine, listen to my fears.
People see me as a rotten apple, am I
as bad as soap for dinner, mixed with
onions just to make me burst out into tears.

Tears that make me see, shut my mouth
and see, though the sight is blurred, why
the king of running sometimes falls. Climb
untill you could fall, as high, as no one could.

Yesterday I've learned something I should
have learned a while ago, I understand the myth.

Things have changed, while I have not,
thoughts will always linger, whereas others
didn't get a turn to. Perhaps I was, I sought,
always busy, looking on the wrong spot.

Though this is not what specifically bothers,
it is my need to be in progress, less as
my need to be in lead of who and what was
the origin of my attention, spread across the halls.

You should be flattered, you'll regret, the walls,
closing in, me, capable, wanting to sing, and leave
this demeaning museum of memories. A naive

form of hope, coating, a lot of time spent quoting,
in snow and rivers of misinterpret signs, floating,
or high above, it doesn't matter, I just **** at love.

Bearded, hairy, pimpled fairy,
repulsive, obnoxious, loud and anxious,
daring, daunting, sweating, crying,
lying and prying
to get the details out,
presumptious, precautious yet nosy,
bossy, knowing it all and showing it all.

Dancing for no apparent reason,
same for singing,
showering, caring and pairing.
Associations big or small,
drama at the mall,
glances, waves and smiles
helping others with piles
of work, with quirk.

Strong, fierce, succesful beings, kind
with deep eyes, steep noses, cheeks
and jaws, able to cut glass,
a freakishly tight, yet humbling behind
or ***.

Adventurous, spontanious, loving
and watching and staring and matching
catching every voxel, every pixel, every line
or dot
or just a couple or just one or not.

Full, sizeable or rather small, yet kissable lips
or standing tall, bizarre
symmetry, bigotry, whining and ambitiously
becoming a truer version of what you
think you are.

I got you something for your
birthday, nothing much or
nothing fancy. Though I did
not dare to give it, because mid-

transporting something occurred
that, despite my former motivation,
formed some kind of hesitation
which strangely, harshly stirred

my view and vision on my goals.
I never notice what actually controls
a change of mind so out of the blue.
What could be this recurring cue?

It got through, I understand, I can
not hand because you want a man.

How do I put it like it hasn't been before?
How do I say it without it tumbling into a bore?
How do I pronounce, in one word, what has to be heard?
How do I write in ways it will not be forgotten?

Is it metaphores like birds and flying?
Is it with fire of dire rhyming?
Is it rambling about loving or dying
or even such harsh expressions it is lying?

With bodies, with intertwining eyes, if not the rotting of a heart.
I'd try with poems, paintings and precious works of art.

But its purpose remains absent
like a dead language in the present.

Tien lijnen op een vel
de eerste barstjes op
het eitje dat ik pel
vanuit de eierdop.

Wat eerst was, wie was, wie wat zei en waarom
daar komt het vandaan. Zo blijven we doen.
Wat maakt het waarvan het komt
als het weinig zinvol is?

Herbegrijpen wat het doet, wat het is en waar het mis.
Dat is de levenslange quiz