What has gotten in will hardly leave
whatever it is that you receive,
it will never suffice.

Does her smile cause yours
every wake moment. Once you fantasized
about the squeaking doors,
replaced.

I project to you a vision
once in your life, unique decision,
to make it happen.

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

My body feels clammy and I feel
my fingers, ears and nose kneel
before the king of snow and cold.
I envy those who have someone to hold
when days are less long,
and I am less strong,
less capable of defending,
when she is ending
sanity
for me.

I dread the times in our near future.
Time will soon be running out
and I'll have to let things go without a pout.

I wish I'd been working harder, I wish I had
my priorities in line. In the end it'll all be just fine.

Ye who doubts will someday feel sure.
Ye who doesn't will never know more.

I'm working slow but I'll get it done.
Just when you think the girl is gone,
her friends say differently, indifferently
did I react, because I finally passed the

overcoming of emotions. An abundance
of thoughts, gathering all together like
a forest gathers trees and a tree has leaves
like birds have feathers. It's a flood, where

every single drop counts and helps destroy
people's dreams, my dreams were fire where
your actions extinguished and put them out.

Fire is so overused, didn't understand, she thinks
I abused? Her friends think I was. I'm just as
naive as they are. I'm ok with drowning though.

The sound is uncontrollable,
it bangs, it knocks, the side of my head,
it rolls and rocks, my face turns red,
with anger, I burst, it burns.

The door was closed, I cursed,
isolated yet easily approached,
it searches me, I feel hunted,
I feel poached.

I yell, I scream, it's all the same,
from inside, it's different,
it's not getting anywhere, I hurt,
my cries were never heard.

I wash away the dirt, build up
after days of focus, my dreams, they mention
attending a funeral for my attention.

Look, we don't know.
None of us do.
It's all a good show,
pretending to.

It's a healthy dose
of doubting,
wealthy closed
off pouting, sitting,
thinking, ruminating
until it all gets through
and it luminates you too.

It's every day, another
cycle, new problems bother.
Life as a whole over time
and over goal.

Just say, another spin is coming,
another ship is landing,
another first couple of steps
in this ever expanding
repeater of the same.

Just say, we can take another go,
make another climb, dangerous or lame.
Because when we say we can,
it helps us all stay sane.

The value of a falling star
is estimated to be far
above the earthly realms habituals.
It overwhelms, then crashes down,
crushing more than just its price.

The beauty, not the coin, is what must
suffice.

't Is verschieten,
perforaties tevergeefs
toe proberen nieten.

't Is vies, pijnlijk, mooi,
uitbarsten, rommel, rotte zooi.

Binnen buiten,
buiten, binnen, dimmen.
Knipperlichten in mensen
die de muur opklimmen.

Dan verdriet, alweer, veel verdriet.
Overal, binnen, buiten.
Behalve waar je wil,
met tuiten,
daar niet.

Ik kan niet wenen, mama.
Misschien ben ik te bang.
De tijd die we nog moeten
zonder jou lijkt nog zo lang.

For how long have I been craving
and how much time have I been
waiting to tell you what my most
desiring emotion has been the past

couple of months, but yet again I was
too late, I had no chance, she has no
clue, 'bout how I've failed, she does not
notice what my heart carries along.

Yet once more another guy swoops by
all my dreams are crushed, my house
collapsed, though I have been building

it for years. Is he that much better, or
am I simply not enough? If I had told
would it have helped? I hope not.

In eyes we trust but shouldn't.
Girls I thought that wouldn't
ever do such things in front of me.
The bell has rung, all in favour but one
must pay. If I don't remember you,
not even by the stripes printed on
your outfit. If my own camouflage
will hurt my image. Flowers will
grow on the grave of how we're ought to
behave.

De vrucht van het idee ligt in de uitvoering.

Gevoelens kunnen stormen,
je bootje's route flink vervormen.
Stuur de zeilen zelf bij,
in aanpassen ben je altijd vrij.

Nog even varen en we knopen aan
op de klippen.
Nog eenmaal neus op feiten
en we bitsen, aangevaren
bij twee t-splitsen aan gevaren,
botsend op de tippen
van de lange tenen van de wet.
We stevenen danig af op in-te-tomen
uitgeleende inzichten.
Het pellen pijnigt ons gezicht en
toch zijn we weer wat verderop,
onszelf tegengekomen.

Leer me kennen, leer
wat mij verwennen, kan
je mij neerpennen, vraag ik aan
mezelf.

Ja dat wil ik wel proberen,
heb ik net gedaan, denk ik,
ben dat.

Zo, zeg, hey, wat straf
en leuk en laf
dat jij zo vriendelijk bent geweest.

Het hoeft niet harder
als je voor jezelf leest,
wees tevreden, streef naar meer,
verzorg je toch een keer
en je geneest.

Handen voor de ogen,
ogen voor de kost.
't Leven voelt bedrogen
zoals die serie, "Lost".

Eindeloze episodes, geen conlusie
en dan plots, gedaan.
Een verwrongen fusie
van de dag, de sterren en de maan.

Als de zon schijnt, zien we
die fonkelpuntjes minder
dan tussen mooie bloemen,
de camouflage van de vlinder.

Ik leg de tranen naast de tuit
'k zal zelf wel zorgen voor besluit.

Mijn hoofd is warm en keel doet pijn.
Mijn handen trillen traag.
Ik zou zo graag
genezen willen
zijn.

Veel meegemaakt, wie zegt dat eigenlijk?
Wat betekent het?
Is het feitelijk, emotioneel
of verbeeldelijk, een stuk toneel?

Uit die uit spraak gemaakte, spraakmakende,
spaak lopende, haaks stekende,
onderhuids brekende, toesprekende
woorden
die zo goed als niks te zeggen hebben.

Baguetten op de plank
Doe maar niet zo frank
rijk zijn is niet veel gegeven
gierig blijven in het leven

Dure kazen, zachte hazen,
ham, spek, varken, vlees, geen pezen
de verhalen die ik lees, wij lezen
die we samen lazen.

In bed, detective, hees
avontuur a la het collective
van britse, noorse
hard doorboorse en gekookte
uit het boekje
rechercheurs die rookten
brachten lowietje een bezoekje
of crashten op de beurs.

Ervaring als bezit, een speld
op je mouw, een vogel voor de kat,
een vriend in de kou, geweld
tijdens de dadig, ietwat ten einde radig.

Als taal niet past op wat je voelt,
je zelf niet weet wat je bedoelt.

't Is zoeken naar manieren
om jezelf niet op je hoofd te toeken.
Waarom zoeken als je bij onze broers,
de dieren, ook niemand ziet toeken?

Wil je bij me komen liggen?
Als biggen aan de trog,
mijn ledematen log,
leden zwaar
en lid zo licht als
op en neer veren.

Waar de hals zo zacht bedrukt
mijn lippen durft ontmoeten,
daar wil ik je lief ontzoeten.

Jij bent het kronkelrietje
en de blokjes ijs,
het koele vocht dat druppeltjesgewijs
sijpelt naar beneden
als een liedje, zelf zeker,
dat komt kloppen,
komt vragen of het binnen mag.

Jij bent het water in de beker,
het roze stukje en het bief,
het optimistje in de hoofdrol
op een hete zomerdag en, lief,
jouw glas is altijd halfvol.

Jouw kant is aan het raam,
de mijne aan de deur.
Dankzij jou ben ik niet eenzaam,
is mijn leven geen gesleur.

Je kan bakken, je maakt kleren,
je bent lief, vroeg uit de veren
en op dagen zonder fut
kan ik je alles vragen.

Geluk dat ik bij jou mag meren want
anders was ik Daantje Zonderland

Denk toch niet zo veel aan dan, Daan.
Denk maar aan de zon,
de schaapjes in het veld,
de vrienden die je telt,
de momenten die je won.

Denk maar aan het zachte bed
voor straks en aan muziek,
die liedjes die je luisterde met
je lieve naasten, je hechte kliek.

Denk maar aan dieren, bomen,
gras en rolmodelfiguren komen
vanzelf je netvlies op, stap
naar buiten, lach om de grap
van de pakjesman,
lach met de mop
van je kind.

Wees gewoon vandaag
de beste versie van jezelf,
wees lief en help waar nodig
en als dat niet lukt,
maak je niet zovele zorgen,
je mag het allemaal opnieuw proberen
morgen.

Bereid je voor en beloon jezelf
met kritiek. Proberen, leren
adapteren en jezelf verweren tegen luiigheid.
Als het makkelijk was, was iedereen
geprezen voor zijn of haar verwezen-
lijkingen.

Als je wat anders wil, is dat ook ok.
Slechts wanneer je er zelf achter staat,
krijg je je motivatie mee.

Er is geen "zo"
van zo zou moeten.
Niks moet. Wat is zo?
Ik neem afscheid,
doe "zo" de groeten.

Pantoffels in de vroege na-
middag. Ik verwijt me: 'ga!'
en stel vast dat niets beweegt.
Mijn egoïsme weegt.

Ik twijfel tussen op en van het pad,
ga geregeld op mijn tenen staan,
staar naar de verdwenen maan.

Gaan is een lat met meerdere
meeteenheden, soms een botte schaar.
Ik zoek naar wat goed was in eerdere
dagen, zonder dat mindere terug te halen.

De dag is niet meer dan een paar verhalen.

Kan jij mij een nieuwe lever
geven? De mijne heb ik gefaald,
jarenlang gedronken als een bever,
mijn mosterd op café gehaald.

Ik ben geel van jaloezie, benijd
ieder die er niet aan lijdt.
Ik zucht en raak hysterisch.
Had ik me maar goed verzorgd
dan was ik nu niet icterisch