Acht keer nee,
afgewezen
ocharm die mensen
die dat allemaal moeten lezen.
Doe ze de beste wensen,
de groetjes aan Theresa may.

Ze hebben dagelijks wat met me uitgestoken.
Dit is het resultaat.
Er wordt vanalles uitgesproken
en soms ook echt gepraat.
Confronterend om te horen
dat je deeltjes bent verloren.
Die worden hier vervangen
en nooit meer in de kast gehangen.

Zou iedereen ze zo zien
of ben ik de enige misschien?
Ik ben niet zeker maar
ze kloppen, zozeer dat ik niet meer
durf te zeggen: 'dit is klaar.'.
Bang dat ze de schuld,
wanneer die wordt onthuld,
bij mijn zullen leggen.

Alleen thuiskomen,
je televisie kussen
overschotjes eten,
bijna vergeten
dat je ooit dromen
had die ondertussen
zijn versleten.

Je hebt het niet te kiezen.
Wat je allemaal kan verliezen,
zou je nog verbazen.
Vanzelfsprekend op elkaar lijken
die zaken die pas te prijken komen
wanneer je te grazen
bent genomen.

Ik scheld mijn man uit voor
het nog niet opgeruimde vuil
van de straat. Ik sla hem op zijn muil
als hij me niet toelaat
mijn eten zelf te snijden.

Soms kom ik even boven water.
Vaak ben ik dan vergeten wat ik later
nog had willen doen.

Ik bedoel het niet verkeerd.
Ik kan het niet bedwingen.
Meestal is het niet eens bewust.
Ik ben gewoon verleerd
*** je je eigen branden blust.

Ik heb mezelf overschat.
Nu ben ik moe en afgemat,
heb ik zoete praat verkocht
maar niets bereikt
of af gehad.

Meisjes krijgen poppen, fantasie.
Mama, zie *** adequaat ik die
gesprekken uit de winkel napraat!
Ze zijn de hekkensluiters van deze tijd.
Ik ben trots op jou, mijn lieve meid.

Jongens krijgen auto's en gitaren.
Ze moeten vaak hard werken, zonder maren,
zonder te mogen kiezen
waarin ze zichzelf willen verliezen.
Doe maar door want door te mekkeren,
kom je er niet ****.

Zo heeft iedereen zijn of haar probleem. Je mag die nuanceren
met een korrel zout en unisexe kleren.
Ze zijn zo specifiek, niet in pashokjes te zetten.
't Is door ze te benoemen, erop te letten,
dat je het meest kan leren en misschien
door de stereotypes heen kan zien.

Andere androgynie is niet te plaatsen
in de polariteit van de plaatselijke
mensheid.
Jongens willen dit, komen eerst en mogen dat.
Meisjes worden beoogd blijheid te laten blijken
als ze soms zelfs maar enkel mogen kijken.

Aangeleerde dromen kunnen jou maar weinig
klaarstomen voor wat je wil en kent
wanneer je van de school af bent.

Toch zijn ze de eerste stap
naar brood en water,
in de richting van het leven
dat je later stil doet staan
maar je nu doet beven.

Probeer het eens, neem
een hap, witloof, spruiten,
knolselderij uit den boerenbuiten.
Het zal even kauwen zijn,
even wennen voor je jezelf,
met gekookte lekkernijen,
exotisch kan verwennen.

De soepele lichtstralen sluipen langs een kier
naar hier, naar mij, dichterbij.
Van liefde word ik blij,
genot en heupen aan mijn zij.
Kom dan dichter, kom dan.
Sla je armen heen en weer,
om me heen,
geen
moment had beter kunnen zijn
dan hier met jou in zon met wijn.

Kom dichterbij, maak me blij en geef je losse zee aan mij.

Gebukt onder het zoeken,
half verloren, half gevonden,
door de natuur verslonden,
vlucht je van jezelf weg.

Gekeken in alle hoeken,
deels behouden, deels verzonden,
voor een hele duur, verbonden,
onderbroken en plots terug
herenigd.

Ik ben misschien nog
soms toch eenzaam.
Dan zo het zonnetje zien verschijnen,
doet de zorgen van de dag
een beetje, deels, verdwijnen.

Je ziet er mooi uit
als je slaapt,
als je gaapt,
als je stilaan wakker wordt.
Elk moment met jou,
*** lang dan ook,
is voor mij te kort.

Waar ik naartoe ga met mijn leven?
Ik weet niet eens welke dag het is.
Wat ik wil worden? Weet ik het zeker?
Natuurlijk! Alleszins niet apotheker.
Daarvoor heb ik 4 jaar over 2 gedaan.

Ik ben al blij dat ik mijn zwembrevetjes heb gehaald.
De 25 en de 50 meter. Ze hangen boven de schouw.
Ik heb zelfs nog voor de kadertjes betaald.
Wie doet beter, vraag je? Ik vergelijk het niet met jou.
'De dochter van de inspecteur, die is ingenieur.'

Heb ik dan gefaald? Had ik het anders moeten doen?
Waarschijnlijk of misschien.
Toch vergeet ik niet die tijd van toen.
'Kom, 't is tijd dat je verhuist.'
Ik weet alleen niet juist
of ik dat alles, zelf, elke tien,
liever verschillend had gezien.

Energie uit zien, uit anderen,
ik wil mezelf niet veranderen.
Alleen kan ik niet verder.

Samen terug is ook geen optie.

Ik had je aangeraden niet naar haar te luisteren.
Ik heb je gezegd dat haar luid geroepen woorden
niet meer betekenen dan wanneer anderen die fluisteren.

Je hangt aan een haak, in een net.
Je bent schaakmat gezet.
Je ringen zijn uitmuntend kostbaar maar
niet voor haar bestemd.
Je hebt na al die maanden
jezelf weggestemd.

Pak het vast, schud jezelf dooreen.
Je moet hier niet alleen doorheen.

In mijn pen durf ik meer.
Op papier kan ik mezelf zijn.

Zo hebben anderen vast films of boeken
om zichzelf in te verliezen, zozeer
dat je ze niet hoeft te gaan zoeken.

Ik voel me groter, net een heer,
wanneer ik me tot die pen verklein.

Krachtige alsook afgemeten tegenstander,
blijf apart staan.
Lees in elk slim boekje elke tip.
Help jezelf, onstuitbaar, een rotte indringer, mol,
al reizend, te inspecteren.
Jaag nu en laat iedereen steeds anderen beschuldigen.
Etaleer tranen,
etaleer verdriet als
iemand niet groen rooit in de avond.

X-aantal eigenaardigheden later
bezinkt 't raadsel, uitgemolken, naar
onderen.

De ruiten zijn besmeurd,
de huiden zijn gekleurd.

Mensen hebben andere mensen pijn gedaan.
Het doet verdriet om dan
voor de spiegel te
beseffen dat
wij zomaar door het leven gaan
zonder daar bij stil te staan.
Mensen hebben andere mensen pijn gedaan.

*** kan dat toch? Waarom gebeurt dat nog?
Zijn wij, de mens, nu nog niet oud genoeg
om geleerd te hebben, te weten,
als we zo door doen,
zonder meer fatsoen,
het hier rap zal zijn versleten.

Mijn haar gekleurd, mijn neus
gecorrigeerd.
Ik heb lang geleden
mijn zelfverzekerdheid bezeerd.
Geblesseerd, ging ik
door het leven.

Sinds kort kan ik weer zweven.
Ik heb geleerd dat,
al is het maar voor even,
een mens zich goed mag voelen.
Dat het kan, je hoofd afspoelen,
je uitkleden en zeggen:

Het is de laatste keer dat ik hierom heb geleden.
God, mens, wees nu dan toch tevreden
met wat onder die oppervlakte zit.

Als ik wegga uit dit land
hoef ik nooit meer te werken.
Zou ik dan merken
dat het leven meer kan bieden
dan alle dagen onkruid wieden,
met de hand,
het uittrekken van vieze stinkerds,
die ik zelf heb geplant?

*** doen ze het,
bewonderingswaardig,
*** blijven ze al die keren,
in al die situaties
die zo makkelijk frustreren,
onvoorwaardelijk
aardig?

Weiger de gedachte, loos het idee
dat jij alleen, machteloos, het leven
moet trotseren.
Je moet jezelf weren
voor en tegen onweren, onthouden
dat het houden van
je vasthouden kan.

Je bent niet alleen.
Je bent niet machteloos.
Je moet alleen iets doen. Teren
op wat al is gegeven,
werkt niet langer dan maar even.
Ooit zal het tij zich keren. Dan hoop je dat je niet moet vragen:
'Was dit het nu, heb ik wel genoeg gegeven?'

Iemand heeft mij ondermijnd,
gangen gegraven en vijanden geseind.
De grond onder mijn voeten,
die stilaan verdwijnt, zal moeten houden
tot ik mijn gouden
eieren heb gelegd.
Terwijl ik lang geleden heb besproken
en geroepen
dat ik niet vruchtbaar ben.

Ik heb lang geleden en geroken
dat de wolken zijn gaan zakken.
Zo Danig dat ze nu rond mijn oren plakken.

Mijn hoofd wordt zo gedragen door die witte wollen wolken,
met mijn voetjes op de grond. Zonde dat zij voor mij
mijn willens niet vertolken. Zonde dat ik mezelf het niet heb durven vragen.
Het enige wat ik nog lijk te hebben,
lijk te kunnen,
is klagen.

Ik vraag me zoveel af de laatste tijd.
Bijvoorbeeld waarom ik geen luide stem heb,
waarom ik zo zorgvuldig pijntjes mijd
of waarom ik verstrikt raak in mijn eigen web.

Zo doe ik mezelf de das om. Zo weet ik
mezelf te strikken voor een nieuwe rol.
Mijn hoofd staat bol, mijn knie is dik.

Kijk alstublieft naar morgen.
Kijk en knabbel en lees, houd moed.
Maar weet dat je in zorgen
verslik

ken
goed en beteren is
dan kauwen zonder betekenis.

Het lijkt soms zo gemakkelijk.
Blij zijn blijkt dan toch niet zó vermakelijk.
Ik bijt en kauw en zeg "Oei, sorry, smakelijk!"
tegen jou.

Het voelt zo egocentrisch, onbezonnen,
om (zelfs zwakkelijk) te delen dat je ligt te zonnen.
Het is niet echt, ver zonnen,
als werk, onbegonnen,
om te onrafelen wat is en waarin ik mij vergis.
Hoedanook, de planten zijn getrokken
nog voor de grond ontgonnen,
nog voor de bus vertrokken.
De grootste, gemeenste deler
heeft de prijs der groenteteler
wederom gewonnen.

De reis is lang en hobbelig,
de pudding in mijn ****,
voorheen bedekt met hard
en knobbelig.

Vanwaar komt toch die drang
om mijzelf te vergelijken, haast dwang-
matig, naar anderen te kijken
en op basis daarvan te veranderen
wat kan?

Ik voel me er niet beter door.
Integendeel en voor geen meter, ****,
ik erbij. Doe ik het goed,
is het zo, volgens u, dat het moet?

Volgens mij, niet, nee.
Ik verlies mijn moed
wanneer ik me voor mijzelf behoed.
Dat terwijl ik weet, wat ik denk en wil,
ook al blijft dat stil,
is ook oké.

Wat zijn mond vertelt, verschilt
van wat zijn ogen fluisteren.
Hij tracht daarmee te verduisteren
dat hij tijd aan anderen verspilt.

Een chirurg, een dokter, neuro-loog,
die met een verpleegster, echtgenote,
zonder het te zeggen, z’n vrouw bedroog.
In de gangen van het ziekenhuis
vertelt men dat ze tijdens pauzes echt genoten

Nu heeft zij het al gezegd, de hare wist het al,
hier was iets niet pluis.
Ze noemde hem haar zwijntje
maar hij hield haar aan het lijntje

Zij weet het nog niet, maar binnenkort
keert hij terug naar zijn eerste wal,
terwijl langzaamaan haar vrucht verdort,
zij, eenzaam, neerdaalt in het diepste dal.

Als alles door elkaar loopt,
blokkeert mijn zicht.
Dan zie ik bowlingbanen zonder hekjes
en straten zonder licht.
Ik rem aan sporen zonder bomen.
Want alles lijkt gevaarlijk,
zoals plassen in je dromen.

Alles wordt een risico.
Niemand weet wat kan of werkt.
Soms word je dan nat wakker,
heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

Ik wil me uitdrukken
zonder zomaar wat uit te drukken,
zonder zonder na te denken toetsen in te duwen.

Ik wil niet als een getikte tikken,
mijn levenskwaliteit opkrikken.
Ben ik wel op de juiste plaats terecht gekomen
of zit iedereen van werkverzuim te dromen?

Soms kan het me allemaal niet boeien,
wil ik me enkel met mezelf moeien,
iets maken, mag dat lukken,

mezelf voor niets uitdrukken.

I am what I despise, what I judge
with my own eyes, every day.
I am the king in yellow, my own fellow
sinner, winner of no single chicken dinner.

I’ve ricked and rolled,
stumbled and strolled,
coasted and roasted

myself for not knowing what everyone seems to know.
What we need is what we show,
what we say is what we want to be told.

Behold, the complement, the compliment, the flattery,

the self-completing battery and assault
on and off my motivation. Am I self-obsessed, in fault
or in a bad relation with my life-sustaining battery?

Who determines what we read
when the medium is the seed
and the message and the plant,
when we feel we scant, we can’t

deliver our intended products.
To be too honest, it is bullocks

to get your knickers in a twist
over this, when this is just for you.
When all you seem to do to you seems just for you,

what are you supposed to do.
What am i supposed to do? I told myself, advised me
to pick my own sense and purpose, when

my service is or turns surplus.

I ramble to myself to people
I don’t know. A lot of I’s without their dots,
a lot of kids without their shots.

Do you have your passport?
Do you want to come with me,
Rob yourself of dignity.
There’s a room for all of you,
I know I will enjoy.

I starred in a show or two,
if anybody aks you who I am,
stand up tall, look them in the face and say,
I’m on hulu and on netflix too.

A mild case of impostor syndrome,
a severe symptom in the form of
confabulations without instigations,

are the base of our disease.
Who we are, is glued to our
actions, due to devour
what our soup tasted like before it all went sour.

This is nonsense, this is weak,
this is no writing of which people speak.
Is it even right in use to say the things, written.
Stop longing for the time of long before,

when we were all still rid
of conscious thought and feeling,

back when we were reeling in and out, casually,
of our devout inadequacy.

We never know what to say,
they never know how to feel.
As nothing seems real,
as we all fail to grasp what may
be tomorrow,
our words stay drenched in sorrow.

The moment is frozen and time stands still.
What no one has chosen will
happen right when no one needs it to,
persistently followed by a shrill
shriek.

I shouldn't speak. I'll listen. You don't have to tell
me anything. Just know I'm here in case you do
need or attempt to
unravel.

The guilt is spilling.
Uncertainty, unwillingly,
is leaving as we speak,

right now, reluctantly,
it’s showing its razor-like, sharp beak.

I haven’t been taking the pills I ought to take.
For over four mornings, it felt nearly impossible
for me to wake.

I fear this to be the reason my guilt spills,
which I presume will
cost me far more than four mournings
to pay off its seasoned bill.

I was a temporary guest,
the odd one out in a sorrow ridden manifest
of a ship in barren state, in desperate need of its late
and sunken, not forgotten, captain. He who once led

the journey to a deep below,
the only one who could bestow
me with the honor of which no more has to be said.

For everyone around and afar knew the man to be some kind
of genius, carrying a heart for treasure and a broken, humble mind
without a limit to its measure.

He passed away in fire which is obviously dire for a man involved with sea,
a man so passionately desiring of sailing waves ineffably steep, fell to his knee
for a sort of knowledge, now eternally asleep.

He shaped me, he formed, he created as I waited
to embark on the impossible, yet inevitable, if I may,
a trip to tomorrow’s yesterday.

Piled up dust, dark shades,
lack of colours, thought fades.

Imagine living in a coast town
Every day you'd get to see
the endless sea
how insignificant you'd be.
A single wave could mean your end,
send you down,
never to return from the depths of its magnificent cold.

Imagine living there,
having nothing left to touch,
to feel with your fingers, your hands, to hold
but loose sand, slipping through, ever fleeting, as dust.
Playing the piano would turn into a must
to survive. One final grasp on the thinned out strings of life.
The steel and copper wires forging dying fires.

One last press yet no rebounding sound.

At least you'd be alone, crazy but the only mad one with grace
for miles around, as your knees sink into the ground.
As you stare at the waves, calling out your name.
As you realize to them life is just a game
and you are just a waste of space

Wake up, get up, eat,
wash, brush, work, repeat.
Every day, more than half of your day,
all days, lost.

The cost of a childhood is paid
as soon as your first responsibility is made.
I struggle, never asked to be born,
I juggle life decisions
just to see them drop and hit the floor.

I seem to have lost my ability to care.
Will I ever wake up from this manic nightmare

Why am I here,
what is there to gain?
What should I do or
can I do to stay at least a little sane.

It is eating, it is tearing
me apart, I started learning,
how this world is so concerning,
how people, educated and mature,
seem infected, lacking of a cure.

Madness is worming through,
making holes, drenched in goo.
Reality is slipping, dripping slowly, so unfair,
into my life, making itself known and me aware.

I stare in mirrors, at the endless void,
into my own eyes in low dim light, I stumble,
living life, waiting to see it crumble,
I'm here to suffer and in the end,
finally, just to be destroyed.

Door van discussiëren en proberen
over te gaan op tieren en roepen,
chaotisch georganiseerde facebookgroepen,
die de straten en een ander mens onteren,
zullen we maar weinig bereiken.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet links
of rechts of tracht geen richting te ontwijken.
Het initiatief is alvast iets heel erg flinks.
Maar denk wat langer voor je spreekt,
zoek wat meer alvorens je de stilte breekt.

Gebrek aan kennis komt met de jaren,
is van alle tijden, ook ikzelf heb nog zeer veel te vergaren.
Inhoudelijk heb ik niet veel te bieden, make ik niet veel great
again. Maar van bovenaf, bovenal is er één ding dat ik zeker weet.
Op de man spelen, velen kan dat wel bekoren,
't is thans door op de bal te spelen dat je echt kan scoren.

Aan het schermpje genageld,
op brood, choco met **** gehageld,
opgepeuzeld, al lezend, al kijkend,
langzaamaan bezwijkend,
achter de felle gloed, te goed doende, slik,
aan een zwarte, frisse drank, uit blik.

Het is zoet en wel, het meest
van al, komkommer en kwel,
*** ik met mezelf een eitje pel.
Dat is nu genoeg geweest.

Ik ben een leeg bed, leg je neer,
bedrijf iets zot,
vervul mijn lot.

I am an empty bed, come lie with me
and fulfill my destiny.

Pak mij vast en aai mijn hoofd,
krab mijn rugje, krets me rood.
Al is al mijn bezit door branden weggeroofd,
voor jou zal ik blijven voelen,
wat het is om nooit meer af te koelen.

Rook mij op als wiet.
Denk aan mij als een vergeet-mij-niet.
Kijk verder dan wat je ziet,
onthou,
dat ik van je hou.

Laat je gieter varen.
Pluk mijn liefdevol geluk.
Stop met naar dat notitieboek te staren,
want zoals gepland,
loopt alles uit de hand.

Verniel mijn stiel en schop mij blauw.
Ik maak mijn woorden onafhankelijk van jou,
jouw mening of je lach, ongeacht
*** jouw ogen fluisterden,
wat je dacht, gelogen,
met wat je zei verduisterden.

Want wie ik ben was ongekend,
voorheen ongeweten,
Voortaan, voor Daan, ongeremd
en afgemeten.