Nasaksihan ko kung paano nabuo, nabubog, nadurog ang pagkakaibigan nyo.

Nasaksihan ko ang bawat tawa, bawat luha na pumatak mula sa mga mata ninyong dalawa.

Nasaksihan ko kung paanong hindi nyo mahiwalayan ang isa't isa pati na ang minsang nagkunwari kayong di magkakilala.

Nasaksihan ko. Nasaksihan ko ang lahat maging ang pagkakalamat sa bagay na ingat na ingat kayo, pati na rin ata ako.

Dahil sa panahong kayo ay nabuo, nabubog, nadurog ay sumabay ang puso ko sa pagdurugo ng sa inyo.

Sa panahong halos maubusan ng hininga sa kakatawa, maniwala kayo, mas masaya ako kaysa sa inyo.

Pero sobra din ang sakit kapag kayo ay magkagalit dahil sa pagkukunwaring multo ang isa't isa o kaya'y taong di ninyo kilala hanggang sa magkapikunan kayong dalawa.

Akala ko'y iyon na ang pinakamalungkot sa lahat. Nagkamali ako. Dahil mas malalim pa sa lungkot ang lumukot sa kalooban ko nang umagang iyon. Nang makita ang ilang pahiwatig ng nalalapit na pagtatapos, ng pagwawakas ng bagay na minsang nagpalakas sa inyong dalawa.

Akala ko, tuluyan na itong masisira. Ngunit mukhang di ako pwedeng manghuhula dahil...

Nasaksihan ko ang muli nyong pagkapit, paglapit sa isa't isa kahit pa pilit kayong pinaglalayo ng hindi niyo pagkakaintindihan, ng inyong pagkakasakitan.

Nasaksihan ko kung paano nabuo, nabubog, nadurog, at muling nabuo ang pilit na pinaglalayo.

Malabo, magulo, parang guguho ang mga salita. Matanong kita, makata ka ba talaga?

Kung oo ang sagot, bakit parang limot na ng labi at ng kamay mo ang paghabi sa mga tulang minsang bumuhay sayo? Bakit parang hindi na sanay ang utak sa ingay ng patak ng ulan sa paglikha ng pyesang alam mo na ang katapusan?

Anong nangyari sayo?

Marami na silang nagtanong ng ganito. Mga lito sa kung ano na ba ang pinagsasabi ng labi ko.

Sa lahat ng nagpadala ng sulat, at sugat dahil lang hindi ko nailapat ang tamang salita, hindi naipinta ang gustong makita ng mata, patawad.

Hindi na kasi kayang patahimikin ng isip ang puso. Hindi na kayang tabigin, pagkunwariing ayos lang ito.

Sa lahat ng nagpadala ng sulat, at sugat dahil lang hindi ko nailapat ang tamang salita, hindi naipinta ang gustong makita ng mata, patawad.

Hindi na kayang itago ang malabo, magulo't matagal nang gumuhong ako.

Semantics
I've been writing
You
Misunderstood me
And all
But this
Is the piece
A peace
For me
To give
For you
Drowned
Poetry

Kapiraso.
Parte
Ng puso.
Bahagi
Ng buhay.
Kasama
Sa bahay.
Piraso
Ka.
Oo, ikaw
Ay may
Papel.
Makulay,
Puti,
Gusot,
Na
Idinikit
Sa punit
At simpleng
Ako
Upang mabuo.

Ang daming gagawin.
Di na alam ang uunahin.
May mga proyekto't takdang aralin,
At mga thesis na di alam kung kaya bang tapusin.
Nakakasawang mga papel
Pero di ko kayang bitawan.

Lugmok, at laglag ang balikat,
Nang bigla kang sumabay sakin sa paglakad,
Nagyayang samahan ka at mamaya na gawin ang lahat.
Pumayag pa rin ako kahit baka ang oras ay di sumapat.

Ginabi tayo at nagsisisi ako,
Di dahil sa takot na di matapos ang mga gagawin ko,
Kundi dahil sa mga dahilan mo
Kung bakit kinailangan kong sumama sa'yo.

Namiss kita, napansin mo ba?
Hindi, kasi ang nasa isip mo kanina puro siya,
Siya na mahal mo pero di ka nakikita.
Pano naman akong nakikita't mahal na mahal ka?
Hanggang balikat, panyo, at kaibigan na lang ba?
Nakakasawang mga papel
Pero di ko kayang bitawan.