N man kan ook net soveel vat.
Of kan hy meer?
Stof vergader in my kern
My bene toe onder n wit sy net.
N hartklop van gewigte wat val,
My teen die bed vasdruk.
Elke versreël eindig met n punt.
Elke strofe sonder rym.
Dit is nie n gedig nie,
So hoekom hou ek aan met skryf.
In n amper-liefdesbrief:
N deuntjie sonder noot.
*** okal die besonderse seer.
In my antwoord wil ek skree.
Ek stagneer jou meer,
maar stilstand is my dood.
