Ang Kalayaan na ipinagkait sa akin ng tadhana
Ang Kalayaan kong gumala ay tila naglaho ng parang bula
Ang Kalayaan na singlayo ng mga tala na kailanman ‘di ko maabot
Nang dahil sa isang pagkakamali na minsan kong nagawa
Hindi ako tinigilang parusahan ng dahil sa isang pagkakamali na ‘di ko sinasadya
Kaso ang isang pagkakamaling iyon ay nauwi sa paulit-ulit na pagkakamaling namimihasa
Ngunit dalawampung taon akong nabuhay at nanirahan dito sa mundo na walang natatanggap na tiwala sa aking mga magulang
‘pagkat ilang beses nang nagbabakasakali na ang aking katanungan ay mahanapan ng sagot
O kalungkutan! Ako ay iyong lubayan na! dahil ang mga ulap ay nagsisimula nang umiyak at pumatak ang mga luha nito.
At dahil sa ako raw ay isang walang kwentang nilalang na nila-lang lamang nila
Ilang taon kong hawak ang katotohanan
Ang katotohanan na alam kong balang araw ay tatawagin akong salot sa lipunan
At milyon-milyong mga mata, tenga at bibig ang mga nakakarinig at nanghuhusga sa akin na parang alam ang tunay kong kwento na binabalot ng misteryo sa aking buong pagkatao
Tila ako ay aalis at babalik sa paaralan upang pumunta at umalis sa klinika ng aking espesyalista
Limang taon kong hinintay bago natupad ng Panginoon ang aking dalangin
Ngunit kahit nakakulong ka na, ‘di ko pa rin magawang maging masaya dahil pagkakamali nating pareho ito ngunit ikaw lang ang kanilang pinarusahan
Ikaw ang nagsilbing katahimikan sa maingay at magulo kong mundo
Pero nang ikaw ay aking nasilayan nang harap-harapan ulit sa presinto  ay tila umulan ng apoy sa buong kapaligiran nang dahil ako ay nagtanim ng poot at galit sa iyo
At sa aking pagtulog ay rinig na rinig ko ang tiktak ng aming relo
Ni minsan nagawa akong paglaruan ng aking panaginip at kasama raw kita
Kung minsan man ako ay natulala sa lalim ng aking iniisip nang dahil sa ating nakaraan
Nang dahil sa marami ang tumatakbo sa aking isipan
Pero ako ay naniningalang-pugad at nakaupo sa aking kama
Dahil Buhay ay parang gulong, minsan ikaw ay nasa itaas, minsan ikaw ay nasa ibaba.