Δύο άνθρωποι ερωτεύσιμοι
είμαστε και οι δυό.
Πόνο πολύ εσπείραμε
στις καρδιές άλλων ανθρπώπων.

Ηθελημένα όμως δεν ήταν
τα ραγίσματα αυτά.
Πόνος και πίκρα εβάραινε
τη μοίρα μας ετούτη.

Και να τι εγινήκαμε
σαν τις καρδιές μας ανταλλάξαμε.
δυο ερωτευμένοι ερωτεύσιμοι...
...

Δύο αγριολούλουδα
σε ξέμπαρκο μπαξέ
Δες τα πώς αρμονίζουμε
το ένα δίπλα στ' άλλο

Η ομορφιά των τούτη
είναι αθροιστική,
οσάν τον ήλιο λάμπουνε
σαν είναι αυτά μαζί

Τη θάλασσα λατρεύουνε
λευκά τα θαλασσόκρινα
Με τους αφρούς της θάλασσας
για δες πώς προσιδιάζουν!

Τι ομορφιά, τι πίνακας!
λαμπρός και θερινός
Τι τύχη να φυτρώσουνε
μαζί στο ίδιο περβόλι

Και στης νυχτιάς το φως
στέκουν στο ακρογιάλι
Αύρα θαλασσινή
γλείφει τα πρόσωπά τους.
Μ' ενθουσιασμό κοιτούν ψηλά
τον έναστρο ουρανό
ζωγραφίζοντας τα όνειρά τους

Κι έρχονται πιο κοντα
τ'αγέρι πια δε τα περνά.
Καυτά εγινήκανε τα σώματά τους
στην άμμο πάνω την καυτή.

Τα όμορφά των χρώματα
κι αρώματα ανταλλάσσουν
εξαίσια λόγια ειλικρινά
δε τα 'χουν ματακούσει.

Κι ελεύθερα, αυθόρμητα
- πώς είν' τ' αγριολούλουδα -
ρίχνουνε πήδο και βουτούν
στη θάλασσα τη κρύα.
Μεμιάς γυρνούνε στη στεριά
γελώντας με τα ίδια.

Τ' αστέρια σαν χρυσόσκονη
λούζουν τα σώματά τους
που 'ναι βρεγμένα και γυμνά
στέκουν στ' ακροθαλάσσι

Νότες στον αιθέρα
τυλίγουν τα κλαριά τους
σαν ένα αυτά λυκνίζονται
χορεύουν στ' άρωμά τους

Θεέ μου, αχ αν υπήρχες
εκείνη τη στιγμή
ξανά θα μου τη χάριζες
αν πω μια προσευχή;

Τον Όλυμπο θα ανέβω
μον' με τα γόνατά μου
αν είναι να το ζήσω
ξανά από την αρχή

Θεέ μου, αχ αν υπάρχεις
εμάς τ' αγριολούλουδα
κάνε μας να φυτρώσουμε
ξανά στην ίδια γη.

Βλέπω στον κόσμο ομορφιά
των χρωμάτων τη πληθώρα.
Μα είναι ιδέα μου Θεέ;
Είν' όλα λουλούδια του μπαξέ...

Εμείς τ' αγριολούλουδα
είθε να ανταμώσουμε
ξανά στην ίδια γη...

Και ψάχνω λόγια να σου πω
και λέξεις να σου γράψω
μα ούτε μία δεν αρκεί
για να σου περιγράψω
τα χρώματα που έφτιαξες
εκεί μες στη καρδιά μου
και πώς δειλά εκρήγνυνται
μέσα στα όνειρά μου.

Κι όλα αυτά ξεκίνησαν
τη νύχτα εκείνη εκεί
που αφθόρμητα ευρεθήκαμε
στη θάλασσα τη θερινή
- 8 ήταν τ' Αυγούστου -
μ' ένα μπουκάλι από κρασί.

Κρύωνα και με ζέστανες
γλυκά στην αγκαλιά σου
και σαν πουλάκι ένιωσα
μικρό μες στη φωλιά σου.
Κι έτσι όπως κοιταχτήκαμε
να το φιλί επήλθε
κάτω απ' τα αστέρια τ' ουρανού
τη θάλασσα τριγύρω
με το φεγγάρι μάρτυρα
μόνο εμείς οι δύο
υπήρχαμε εκείνη τη στιγμή
μες στον πλανήτη όλο.

Κι οι μέρες ακολούθησαν
με γέλιο και αγάπη.
Όμορφες φάσεις της στιγμής
γεμίζουν το καλάθι,
αυτό των αναμνήσεων
που πλέκουμε μαζί.

Και μιας που το ανέφερα,
συνειδητοποιώ
πως κάθε ανάμνηση μαζί σου
στο πρόσωπό μου αφήνει
ένα χαμόγελο χαζό.

Και είναι μέρες που μόνη μου γελώ
μ' αυτά που μου 'χεις κάνει.
Μα αυτό με κάνει να ζητώ
κι άλλες πολλές ακόμα,
να δω τι άλλο θα βρεθεί
μαζί σου να περάσω.

Μα ακόμα κι αν σε ξεπεράσω
πιστεύω πως θ' αξίζει,
γιατί είσαι ό,τι καλύτερο
έχω ποτέ γνωρίσει.

Και πρώτη μου φορά,
στο λέω να το ξέρεις,
τη γυάλινη καρδούλα μου
που πρόσεχα μην σπάσει
σ' εσέ τη δίνω απλόχερα
κι ας είναι να ραγίσει.
Γιατί αν αυτό ποτέ συμβεί
η ουλή που θα μ' αφήσει
όμορφη θα 'ναι, όπως κι εσύ.

Θα την κοιτώ και θα γελώ,
τα ωραία θα θυμάμαι
κι ένα μονάχα θα εύχομαι,
ό,τι κι αν κάνει, όπου και να 'ναι
κάθε του μέρα να γελά
κι ευτυχισμένος να 'ναι!

Κι έτσι καταλαβαίνω
πως δύναμη έχω πολλή,
ένα φρούριο γερό
προσέχει την καρδιά μου

Μόνο για σε αφήνεται
έτσι λίγο πού και πού
τα δάκρυα να κυλήσουν
να δει τα πόσα αισθάνεται

Κι έπειτα πάλι να κλειστεί
από τον φόβο τον πολύ
στο φρούριό της πάλι
με τον πυθμένα τον βαθύ
που ούτε κι εκείνη ξέρει
μέχρι πού φτάνει ο βυθός
και τι την περιμένει.

Μόνο ρηχά αρμενίζει
κι αυτό μάλλον αρκεί,
γιατί πιο μέσα αρχίζει
ο πόνος ο πολύς.

Μα σαν ήσουν εδώ
τα δάκρυα ασυγκράτητα
τρέχαν στο πρόσωπό μου,
γιατί άφησα ανοιχτά
να μπεις στο φρούριό μου.

Μα όταν εξάφνου έφυγες
κι αβέβαια ήταν όλα
το φρούριο θωρακίστηκε
κι άψυχα 'γίναν όλα.
...

Ζεστή, πολύχρωμη
μα γυάλινη η καρδιά μου
ζει μόνη μες στα σίδερα
σαν είσαι μακρυά μου

Έλα μαζί μου,
τη θάλασσα να μοιραστούμε
σ'απάτητους, ξένους τόπους να βρεθούμε
τα όριά μας μαζί να ξεπερνούμε
ανώτεροι να γίνουμε των εαυτών μας

Και κάθε μέρα
περιπέτειες να δημιουργούμε,
γιατί τέτοιες και των δύο
η ψυχή αναζητά

Έλα μαζί μου,
τ'αστέρια μαζί να τα κοιτούμε
σε κάποια ερημική ακρογιαλιά

Μ'αντί γι'αυτά εγώ θα κοιτώ
τα όμορφά σου μάτια
τόσο γλυκά κι ευγενικά
ίδια με την ψυχή σου.
Κι όλο το βράδυ θα φιλώ
τα χείλη αυτά με πάθος
για να σου δείξω όσο μπορώ
πως σ'αγαπώ με βάθος

Κι έτσι
πότε εμείς οι δυο
δε θα βαρεθούμε.
Μ'αγνό ενθουσιασμό
κι αμείλικτο το πείσμα
ακούραστοι μαζί θα προχωράμε,
ελεύθεροι,
σε δυο παράλληλες γραμμές
με τα όνειρά μας για πυξίδα
και πότε πότε
των χρόνων μας τη τρέλα

Μα δες πώς τα ΄φερε η ζωή
γρήγορα να μου φύγεις
και να μην ξέρω πού πατώ
κι αν αύριο θα μου στείλεις

Μα στην καρδιά μου
η μια μεριά
μόνο σ'εσένα ανήκει.
Όποτε θέλεις θα ΄ναι εκεί
αν την αναζητήσεις

Ένα μονάχα σου ζητώ.
Όπως κι αν έρθει η ζωη
να μη με λησμονήσεις.
Κι αυτα που ζήσαμε μαζί
απ΄την καρδιά σου να μη σβήσεις.

You say I can't, you say "Don't!"
But I won't listen, my dear
Because I'm here to prove you wrong

You speak for the average
you guess I'm the majority
But have you ever though
I might be the exception?

The thing is,
we all have wings, my dear
but some of us
just don't know why

So speak for yourself, my dear
Shut your mouth. Sit back.
And watch my wings fly high
Watch me as I paint the sky!