Nangingibabaw ang amoy ng kape sa paligid,
Pati kamay ng orasan ay naririnig.

Mababawi pa ba ng katahimikan
Ang mga nasayang na sandali?

Sa aking pinakaunang alaala ako’y

                 nalulunod

                        sumasabay sa pwersa ng agos

       tumatama sa mga hitang walang nakakaramdam sa pangyayari sa ilalim

     tanging nakikita ko lamang ay ang bughaw na katubigan

             at mga bulang pilit kumakawala sa aking bibig.

Tanggap ko na naman

       kung yaon na lamang ang itatagal ng aking munting buhay

                     handa na ako sa aking kasasapitan,

                 nang may mga malaking kamay na inahon akong walang hirap

             patungo sa liwanag na inakalang hindi ko na ulit masisilayan.



Labing siyam na taon na ang lumipas

       biglang tumimo sa utak ang pangyayaring nagpalapit sa kamatayan

                  paano na lang

                           kung yaon ba’y natuloy

                       mababago ba ang buhay nang mga taong

                             nakasalamuha ng mga sumunod na mga panahon?

               Sapagkat isa lamang akong basura

                   na parang muling binalik

                     nang mawaring may pag-asa pa

                        upang muling gamitin

                               at muling maging patapon

                    sa mga matang mapanlait

                              dito sa mapanlinlang

                                   na mundong

                                   patuloy

                                   na umiikot

                                         para

                                                  ipamukha





                                                                       sa akin





                                                               na isa akong







                                                      pinaka





                                          walang







                   kwentang







                                                tao.

Nawa'y sa paglaho ng unos na namamagitan sa ating mundo
Sana naman iyong mapagtanto
Nasa bawat sandali nang iyong pakikipagbuno
Sa tabi mo'y hindi ako lumisan, nanatiling gabay sa'yo.

I have always dreamed to have a kingdom by the sea

Just like how Edgar Allan Poe described his Annabel Lee

But instead, I’m just the only who will live there

No kinsmen, no guard, no lover to pair.



I will bring an enormous clowder for company

Have a large stock of cat stuff, catfoods, and catnips, if there were any

I will make them my servants, my ever trusted ones

For I know their service is ever irrevocable, will never leave me behind.



My kingdom must be unknown by everyone

Nobody will tracked me down, nor visit for a homage

For when I died, I will never make a fuss

I will let my cats grieve, and devour me at rise.