Een blondje,
niet gevallen,
niet haar mondje?
Een brunetteje in een flatje
dat een zetje
nodig heeft
of een verzetje om haar te vertellen dat ze leeft?

Een roetje, roet en zwartje
met een zoeter peperkoekenhartje
of een harde met een oom en tante,
muts en ovenwanten
en een sjaal om te verbergen
dat ze last heeft van constante
onzekerheden die door merg en
lijf en leden?

Een lieve, die me troost
en ik mag troosten.
Een zachte die om me lachen kan,
zicht heeft op haar werk en kroost
en ik mag kroosten.
Maar wat wil je dan?

Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.

Ik wil mezelf adviseren
mijn verleden zelf
niet zo te viseren,
hij was pas vijf plus elf,
wist niet wat te studeren.

Ik wil mezelf vertellen
dat het goed komt
ook al lijkt dat niet,
dat tijd alles weggomt,
zelfs wat je ziet,
doet verloop vervellen.

Je kan alles nog proberen,
maak je maar geen zorgen.
Je foute keuzes zijn slechts schijnbare
problemen.

Beren, blemen, zemen, zeren,
je hebt jezelf onwillend pijn gedaan.
Willens en wetens zijn bij mijn weten
gewillige verschillen.

Wees niet zo hard
voor jezelf
wees niet zo jezelf
voor je hart

Je doet meer pijn, kwaad
dan goed als je het zo laat
en blijvend gemeen doet.

We komen er wel,
we blijven ons best doen,
we komen er snel
als we maar ons best doen
tot in de eeuwigheid.

Pak wat je
snappen kan en
smeer gekruide boter
tot elke bittere vezel is bedekt
en wat smelt ertussen
uit muist, lekt.

Konden wij zo maar
zomaar alles bevatten.

Omdat dat lekker is,
toelaten wat
wat gekker is.

Schenk een knuffel
aan wie ze nodig heeft,
een luisterend oor
aan wie iets wil vertellen.

Laat het oordeel jou niet vellen.

Wij zijn geen lapjes brood.
Ieder heeft vaker (dan lijkt) de nood.

Let op, niet alle metaforen werken
en als jij het bent, probeer
dat zelf dan op te merken.

Nog een les is: een mes is
ook om te smeren en de kam
niet enkel om over te scheren.
Ons hoofd dan weer een koelkast
die je af en toe best uitwast.

Staat de micro uit?
Dan zal ik je eens vertellen,
in jouw zakje doen die duit
een gewezen oordeel vellen.

Ik vermoed dat enkele vrouwen,
waar ik nooit bij ben geweest,
alleen van foefjes houden
en niet poepen op een feest.

Er is er zelfs eentje bij,
die groter is dan ik,
voldoende reden voor mij
en dat ik er op mik.

Maar dat moet niemand we-
ten eerste ik was zat,
ten tweede ik meende dat maar half,
ik lulde zomaar wat.

En tenslotte, al zakkend van schaamte in de grond,
dacht ik g*dverdomme dat die kutmicro uit stond.

Heb je even tijd? Ik wil je
wat vertellen,
moet mezelf even luchten, hart
en zeer en slecht en goed
en daarna even zuchten.

Ben ik dan geen last? Stoor
ik niet?

Misschien zwijgen,
misschien beter stil houden,
blijven, misschien beter zo.
Ik twijfel of ik mag, of kan
en wil ik echt wel praten?
Misschien kan ik het beter
zo gewoon en laten.

Samen wonen, samen klonen
om met het leven tijd te doden.
Zonde dat de doden niet vertellen
*** het is om dood te zijn.
Dan konden we misschien
komaf maken
met al die schone schijn.

Ik heb vroeger iets gevonden
in een zakje vol met kruiden.
Het steentje zat er ongeschonden
nieuwe tijden in te luiden.

Ze had prachtig golvend haar
en zat in dezelfde klas, hetzelfde jaar.
Ik was niet de enige die het die dag
niet durfde vertellen en het al langer zag.

Onze wanten gingen hand in hand,
jouw voeten naar een andere kant
en op maandagen denken we soms nog
aan je oude jonge-kokers-blog.

Ik ben tevreden met *** dat is verlopen.
Ik heb nu genoeg verdiend om andere thee te kopen.

We kunnen kiezen uit duizend bieren,
lokaal of in Hong Kong gebrouwen.
We kunnen thuis of winkelhieren
als we onszelf nog met ons geld vertrouwen.

Velen hebben maar net één persoon
aan wie ze al kunnen vertellen.
Soms is het een diertje te huis,
soms iemand elke dag te bellen.

We kunnen onze vingers afwisselen,
de smaak van het vlees bedisselen.
Zelfs zeggen of we aldaniet (helaas) gaan passen
en om 't goed te maken, helpen afwassen.

Voor *** kort het ook mag blijven hangen,
het gevoel dat iets genoeg kan zijn,
kan, gepaard met schaamrood op de wangen,
het pijnlijk meer-gewil met succes vervangen.

Regendruppels, suikerspinnen,
smelt wat vlugger, gauw naar binnen,
waar eskimo's en indianen
achter glas en via banen

vertellen wat het echte leven is.

Ik kan naar buiten gaan wanneer d
e zon weer schijnt
zonder dat het voelt alsof
drie dagen waren gepasseerd.

Of ik kan binnen blijven.

Je moet dit en je moet dat.
Als je wat meer en minder dacht,
dan zag je zo, alle waarheid in mijn pacht.

Als je braaf bent, zal ik een kruisje geven,
mag je me bedanken voor de assen
op je hoofd en de gaten in je leven.

Na een uurtje praten, zal ik je vertellen,
uitleggen wat jouw gevoel betekent.
Groetjes van, ondergetekend,
meneertje Van zelf sprekend.

Leden, maten, zware zakken,
rollende ballen, dikke hakken,
tomatenplukkers, houtpakkers
en in-koeten-kakkers.

Ik moet jullie wat vertellen.
En terwijl mijn voeten schuiven,
doe ik het uit de doeken.

Ik zeg ik verdien wat ik krijg,
in plaats van andersom.

Wat heeft dat te betekenen?

Dat ik het vaak genoeg
zelf niet weet.

Waarom dan die fanfare?

Dat kan ik zelf niet verklaren.
Soms moeten het woord het voetenwerk doen.
En dan sta ik mijn mond vol tanden,
het haar in de handen
en het zand aan de lippen.

Man, dit gedicht, gooi het van de klippen.
Kunnen we deze gozer, aub, even skippen.
Wat een zeikstraal, wat een knul,
hij pist vast doorschijnend water,
zo flauw is zijn fletse kul.

Die valt niet meer op te knappen.
Dan maar naar de uiltjes.