De zon straalt met een schitterende
schijn, door een raam half geopend
Illusies van hoop en een nieuwe start
brengt zij onvermijdelijk met zich mee

Illusies onvermijdelijk doorprikt tegen
het einde van de dag, wanneer
de wanhoop en het gemis weer
*** lelijke kop opsteken

Doch ook is er de hoop, de wens dat
deze dag anders zijn zal
De hoop, de wens dat de wind
alle zelf-medelijden en onlust als
te lang ongeroerd gelaten stof opneemt en...

en wegblaast
                door de bladeren van de klimop

wegblaast
                naar de schitterend schijnende zon

Hee, jij, ja, jij,
je hebt een vlekje,
een paal temidden van je stekje,
een schitterend gebrekje.

Waarom zou je daar om treuren?
De gouden lijnen door jouw handen,
de warme te die we voelen branden.
Het houten, lijmen en de wanden schuren.
Glad.
Je zal later blij zijn dat je zelf iets had.