Minsan, parang ang haba ng araw kapag inaantay mo itong lumipas nang wala ng kirot. Isang linggong haba.

Nakakapagod pala talaga. Nakakapagod mag-umpisa. 'Yung hahakbang ka nalang paharap, ang tinig, yapos, at bawat pagsulyap pa rin ang makapagpapahakbang sa'yo pabalik.

Kahit wala na.

Tapos susubok na humakbang muli. Paharap. Kahit bawat yapak, pumapatak ang luha sa paanan **** pagód na't namimitig. Babalik. At masusugatan nang minsan pa.

Bitaw ka na. Ibigay mo sa Kanya.

Ang mga bubog sa pagód **** puso na sumusugat sa bawat pagyapak ay dadamputin Niya nang walang pag-a-alinlangan, dahil una na Siyang nasugatan.

Bitaw ka na. May paghilom sa paglaya. At sa paglaya ka papayapa.

Tahan na. Lalaya ka. Lalaya ka dahil pinalaya ka na.

Isang hakbang pa ulit. Sa Kanya lang ang tingin.

Hindi ka pa man lumalapit, handa na Siyang yumakap.

Takbo ka papalapit. Hayaan **** buuin ka Niyang muli.

Hayan na, heto na! bagyo'y paparating na,
Pero teka, ikaw pala ito na sobrang galit na;
Galit na galit na tulad ng bagyong nagngangalit,
Dalang ulan ay grabe kung sumagitsit.

Dagundong ng iyong kulog ay tunay na nakakasindak,
Malakulog na boses mo'y parang saksak ng tabak;
Bawat salita sa 'yong bibig ay nakakarindi,
Masakit sa tainga at sobrang nakakabingi.

Mga salita mo'y tulad ng ulang nagbabagsakan,
Sinisigaw mo sa'kin ang mapait na salita ng mukhaan;
Basang-basa na 'ko ng ulang dala mo;
Kung kaya't panay sakit ang idinulot nito.

Kumalma ka bagyo, kumalma ka na tulad ng sapa,
Upang ang ating mundo ay tiyak na papayapa;
Paano nga titigil ang bagyong gaya mo?
Kung wala ako na magpapakalma sayo.