"KALIMUTAN MO NA ANG NAKARAAN MO! LALO  MO LAMANG SINASAKTAN ANG SARILI MO-- ANG PUSO MO!" sigaw nang sigaw ang utak sa mga katagang iyon sa kaniyang puso.


"May pag-asa pa! Umaasa pa rin ako. Aasa pa rin ako kahit matagal. ****-usap, bigyan mo ako ng pagkakataon. Nararamdaman kong darating sila," litong-lito naman ang puso at pilit na nagmamakaawa sa utak na bigyan pa siya ng pagkakataon.


"Hindi ka ba nakakaintindi? Iniwanan ka na nila. Hindi ka na nila mahal. Wala ka ng puwang sa mga puso nila. Hanggang kailan ka dapat umasa ha?" galit na galit na ang utak sa puso nang mga sandaling iyon. Nag-aalab na at kaunti na lamang ay magiging makasalanan na siya.


"AKALA MO LANG IYON! HINDI IKAW ANG NAKAKARAMDAM KUNG HINDI AKO! AKO ANG MAS NAHIHIRAPAN!"


"AKALA MO LANG IYON! AKO RIN NAHIHIRAPAN NA AT DUMUDUGO NA ANG UTAK KO SA IYO! HINDI KA  BA TITIGIL?"


"HINDI!"



"P'WES! Gagawin ko na ang nararapat upang manahimik ka!"


At hindi na napigilan ng utak ang kaniyang paninibugho. Inutusan niya ang mga paa na magtungko sa kusina. Ipinakuha niya sa kamay ang isang kulay puting bote na may nakasulat na muriatic acid. Kusang bumukas ang bunganga at ipinainom ng kamay ang lahat ng laman sa bote hanggang sa dumaloy na ito sa buong katawan.



Habol-habol ang paghinga, pinilit pa ring lumaban ng puso upang mabuhay ngunit, huli na. Huli na dahil nangisay na ang katawan, naging kulay ube na rin ito at tuluyang namaalam pareho ang utak at ang puso nang mga oras na iyon.

Di ko man lang nalaman bakit,
Bakit ba ako naiinggit,
Ano ang aking masasapit,
Di ka naman akin, di nakamit.

Ako ba'y may karapatan?
Diba wala naman?
Pwede bang ipamukha sa akin yan?
Ang katotohanang kailanman di kita makakamtan.

Siguro dahil gusto kita,
Mata ko'y ikaw ang laging nakikita,
Ngunit sa kasamaang palad hanggang dito lamang,
Ako'y hanggang sulyap lang.

Wala rin naman akong magagawa,
Buhay mo yan, ikaw lamang ang makakamanipula,
Kaya, dito nalang ako, patuloy na hahanga sa'yo,
Mananalanging damdamin ko'y madama mo.

Ninanais malaman,
Ninanais tuldukan,
Pagkat di ko kaya,
'tong bagay na mawala.

Araw-araw nanlulumo,
Mundo'y dahan-dahang gumuguho,
Mga luha'y para bang tutulo,
Kapag naisip sa paninibugho.

Di magawang magsalita,
Kahit man lang mangamusta,
Sadyang takot lang talaga,
Pagkat alam na nagkasala.

Di kayang sa lahat, ikaw,
Ikaw, na minsa'y aking ilaw,
Sa landas na kay tarik,
Di alam kung anong masasapit.

Mistulang imposible,
Na tanggapin mo 'tong aking "sorry",
Ngunit ako naman sana'y paniwalaan mo,
Ito'y totoo, o sinta ko.

Ang katapusan,
Ang tuldok sa kwento,
Ang kasalukuyan,
Ang patuloy na paninibugho.

Dahil wala nang mag-iiba,
Hanggang dito nalang talaga,
Kaya nga inihinto na,
Ngunit bakit patuloy na umaasa, putangina.

Isang talunan, isang walang alam,
Ang parating nanghihinayang,
Ang parating walang kwenta,
Ang parating nagpapakatanga.