Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
nathansolmeo Apr 2018
Isang karangalan ang pagiging *** laude para sa isang mag aaral. Karangalan na siyang hinahangad ng karamihan ngunit iilan lamang ang nagkakamit. Isa sa mga nagkamit nito ay si Hannah Isabelle D. Mendez. Ngunit sino nga ba si Hannah?Isang mag-aaral mula sa URSC na kumukuha ng kursong BSIT. Gusto mo bang mas kilalanin pa natin siya? Halina’t samahan mo ko.
Kanyang pinanggalingan...
Si Hannah ay ipinanganak noong Agosto 21, 1997. Bunsong anak sa dalawang magkakapatid nina Cristeo at Girlie Mendez. Simple lang ang naging buhay ni Hannah. Lumaking mabait, masipag at may takot sa Diyos kahit na mula siya sa isang 'broken family'. Naghiwalay ang kanyang mga magulang nang siya ay nasa ikatlong baitang. Masasabing hindi madali ito para sa kanya dahil nais niya ay buo at masayang pamilya ang makakasama niya ngunit sa pagsisikap at pagtitiyaga ng kanyang ina, naging matatag at matapang si Hannah.
Kanyang hilig…
Si Hannah ay mahilig magsulat, manuod ng mga pelikula at magbasa lalo na ang mga libro na akda ni Colleen Hoover. Ang pagbabasa ang naging pampalipas oras niya at nakakapagpasaya sa kanya. Maraming bagay ang kanyang natutunan bunga ng kanyang pagbabasa at isa ito sa naging dahilan ng kanyang mga kaalaman na nagdala sa kanya ngayon bilang *** laude.
Simula ng hamon bilang mag-aaral…
Noong bata pa si hannah, wala siyang interes sa pag-aaral. Tulad ng ibang kabataan, kasiyahan lang ang kanyang hinangad pero dahil sa kanyang naging **** noong elementarya, naging bukas ang kanyang isipan sa pag-aaral.
Nakapagtapos siya ng elementarya ng may medalya bilang ikalawang karangalang banggit, sumali sa iba't ibang kompetisyon tulad ng Nutri Quiz Bee - 4th place, Hekasi Quiz Bee -2nd place (Elementary, District level) at sa Highschool 15th place sa Sports Page (RSPC) 1st place Drama fest (School level) journalist at naging presidente ng isang organisasyon noong hayskul.
Sa pagtuntong ng kolehiyo, naipagpatuloy niya ang kanyang pagiging aktibo. Nahalal siya bilang kalihim (S.Y.2015-2016), pangalawang pangulo (S.Y. 2016-2017) at 4th year representative (S.Y. 2017-2018) ng BITS Organization. Naging miyembro din siya ng KASALI Organization taong 2014-2018.
Nang tanungin siya kung paano niya nagagawang pagsabayin school activities at academics, simple lang ang naging sagot niya, “Basta masaya ka sa ginagawa mo, magagawa mo lahat at naniniwala kase ako sa ibinigay sayo yung bagay na yun dahil kaya mo".
*** laude…
Hindi naging madali kay Hannah ang maabot kung anong mayroon siya ngayon. Dumating siya sa puntong hindi na niya alam kung ano ang uunahin. Nariyan ang school works, church duties, family problems at dagdag pa ang mga nagsasabing hindi niya kaya ang kursong IT pero kalaunan napamahal na siya dito. Goal na ni Hannah maging *** laude pero hindi niya ineexpect na makukuha niya ang karangalang ito.
“Sobrang saya dahil ipinagpanata ko ito sabi ko kung para po sa’ken ito, Kayo (Ama) na po ang bahala and then nung nalaman ko na isa ako sa *** laude, hindi ko alam gusto kong sumigaw sa galak, sobrang nakaka—overwhelm.”, wika niya.
Tanging inspirasyon niya ang kanyang pamilya para makapagtapos at maabot ang lahat ng kanyang pangarap.
"When the opportunity knocks on your door, always be willing to give it a chance, 'yan lagi nasa isip ko para wala akong pagsisisihan at always give your best shot sa lahat ng ginagawa mo", wika niya ng may halong ngiti sa kanyang labi.
Tunay ngang nakakagalak ang kanyang pagsusumikap upang makamit ang kanyang minimithi. Mula sa buong pamilya ng URSC, proud kami sa iyong pagdadala ng karangalan!
Lanox Nov 2015
Do make it clear if breakfast is included. If not, make a disclaimer: "I am in the belief that you coming over is good. But that somehow this twisted world resulted in someone twisted as me. Who although enjoys the company of someone like you at this hour, cannot accommodate you past sleep. That you can choose to either leave before I doze off, or that in the morning you will readily accept if I can only open the door out for you. You can make yourself coffee. But know that I am wary of being with awake people while I am asleep, as I think you can easily understand."

There are two types of people in the world: the foodies and the cranky ones. I do not intend to be the latter.

Do make sure you expect only as your place can allow. You cannot hope for me to clean up the eye makeup that heavy drinking had caused to drip down my face when what you have is but a cracked mirror and a broken sink. I cannot fix myself up amid your chaos. I would have to look the part. Act the part. Smell the part. You either want me to receive you messy or put you back up. And I know there aren't too many choices, but still. You gotta make one.

Do say only words that you will not choose to forget the next day. Do not make promises of more future promises. Do not paint images of love, kindness, and honesty when we both know our story will only last as long as this night. This is not a contest on who'll be more unforgettable. We both know why we're here in the first place. We both remember too much.

Do consider the possibility that a sleepover may include only sleeping beside each other, but that it does not mean "nothing happened." A conversation can **** me up just as much, perhaps even more, than the real thing. You cannot share to me a universe that you expect me to pretend not knowing the next morning. You cannot accuse me of meddling when you've told me a story of how umbrellas scare the crap out of you and so every time it rains, I remember you. And so every time it rains, I text you, "Where are you?" not in the possessive way others do, but simply to make sure you are somewhere dry and not dying.

Do smile at me the next time I see you, even if we both know we've tried to avoid each other. I, only because I felt you were trying to avoid me first. Even if bitterness starts welling up, please do not look away. You perhaps may have been a mistake, and I may have been yours as well, but we've never been followers of others' ideas of what constitute a tragedy. My love, our love may to them look ugly, but we've agreed their beautiful ***** anyway. Every time they tell me you like a pretty thing, I always think you are being sarcastic. And that only I could see your sardonic point.

[Beer break]

At heto naman ang mga bagay na sana'y 'di mo gawin.

Kung ipagpipilitan mo ang kwarto mo, sana'y siguraduhin mo na mas malinis ito kaysa sa akin. Na 'di ka nakatira sa bahay ng mga magulang mo (dahil maingay ako at matatanda na tayo) o wala kang ibang kasama (sa parehong kadahilanan). Kung tatluhan ang hanap mo't 'di mo naman nakayang sabihin na may ibang babae na pala sa'yong kama ay mas mainam pang makipaglimahan ka na lamang gamit ang iyong mga daliri, mahal.

Wag mo ipagsabayan ang pagkain at ako. Alak at ako, pwede. Ngunit kung ikaw yung tipo na pinagsasabayan ang sarap ng dila't kalamnan, bibigyan kita ng ibang numerong tatawagan. Tayo'y Pilipino't kapag pagkain ang mapag-usapan, kasali ang tuyo, bagoong, balut, at itlog na maalat, mahal ko, seryoso ka bang maihahalo mo ang mga isip-isip na'to sa klase ng almusal na binabalak mo? Je ne suis pas Francais. My kisses will not make you think of food.

Wag mo akong ikalia. 'Di ko ikakahiya anong oras man akong lumabas mula sa'yong tahanan, basta lamang 'wag kang sumalungat kung ang tanging bukambibig ay galing ako sa kanya. Kung ako'y matingnan at mapansin ang biyak-biyak kong puso ngunit bakit nga ba 'di magawang mapalitan, kapag ba'y sinabi kong ito'y dahil sa'yo sana'y 'wag itatwa't angkinin **** minsan kasi'y nabanggit mo na ako . . .

Kaya't kaibigan, 'wag naman masyadong pikon 'pag ika'y na-friendzone, kinakausap ka pa rin naman, diba? 'Wag mo sabihing tunay ngang mas nana-isin mo ang trahedyang dulot ng malisyang 'di nabantayan. 'Wag mo sanang isipin na ang bawat pagpakita ko ng kahinaan ay pagtatawag na bigyang ligaya ang katawan kung masid mo namang lungkot ang siyang nakapaglapit sa'ting dalawa. Walang paghihiwalay sa pagkakaibigan, at kung sasabihin **** wala na tayo'y ipagkakalat ko na minsan nga'y naging tayo, pumili ka.

At ang huli'y sana 'wag **** ipamimigay agad-agad ang sarili mo sa sinuman matapos sa'kin. Madali kang mahalin. Mabilis kang matutunang unawain. 'Di naman sa kita'y ina-angkin. Ang sa'kin lang ay sana'y 'wag **** pagsabayin ang lahat-lahat . . . ng dinarama. Hindi lahat handa na ika'y mahalin ng buong-buo, lalo pa't 'di isa-isa. Tuloy nagmimistulang halimaw sa ilalim ng katre, kahit sa katotohanan nama'y kapareho lang na minsan di'y naging musmos, kapwa walang alam, kapwa nangangapa, kapwa takot, ngunit patuloy pa ring sumusubok.

https://soundcloud.com/lanox-alfaro/the-dos-and-donts-of-1
I wrote this the night before hearing about the Paris attack. I thought of editing the French part out but decided to keep it, as a reminder to myself.
yndn Apr 15
Hindi ko talaga alam kung saan ako magsisimula.
Hindi ko alam kung alin sa mga bumabagabag sa isipan ko ang dapat kong unahin. Pero isa lang ang sigurado ako ngayon—kailangan ko itong himayin.

Magsisimula ako sa tanong na:
“Si Ate na lang ba talaga palagi?”

Si Ate na lang ba talaga palagi ang mag-a-adjust?
Ang utusan sa pamilyang ito?
Kesyo ganito, kesyo ganyan—mga rason na hindi ko na alam kung valid pa ba o hindi. Pero sige na nga, i-aagree ko na lang. Para matapos na ang usapan. Para hindi na humaba pa ang diskusyon.

Si Ate na lang ba talaga palagi ang magsasakripisyo para sa pamilya?
Si Ate na lang ba ang mag-iisip kung paano magtitipid, kung anong dapat unahin—hindi ang luho, hindi ang sariling kapakanan—kundi kayo?
Kayo na lang muna. Ako, mamaya na lang.

Si Ate rin ba palagi ang kailangang magpakumbaba at magpatawad?
Ang aako ng responsibilidad, ang gagawa ng gawaing bahay?
Alam ko naman—may mga kapatid ako. Pero ako na lang ba palagi ang kikilos?
Ako na lang ba ang laging may kusa?
Ako na lang ba ang mag-iisip kung anong ulam ang lulutuin?
Maglalaba, maghuhugas ng pinggan, maglilinis ng bahay?

Kabisado ko na lahat ’yan. Hindi niyo na ako kailangang pagsabihan. Hindi ko na kailangan ng utos.
Pero paano kayo?
Paano kung wala na tayong mga magulang?
Paano kung ako na lang ang natira?

Si Ate na lang din ba ang laging magtuturo at magdidisiplina?
Noong ka-edad ko pa lang kayo, namulat na ako sa responsibilidad.
Pero ngayon, anong nangyari?
Halos lamunin na kayo ng cellphone. Wala nang kusa. Wala nang malasakit sa paligid.

Baka nakakalimutan ninyo—tao rin si Ate.
Hindi ako robot. Hindi ako ginawa para lang sumunod sa utos.
Marunong din akong mapagod. Marunong din akong masaktan.
May damdamin din ako.

Sana maintindihan ninyo ’yan. Na may sarili rin akong buhay na kailangang atupagin. Hindi ako utusan na sunod-sunuran lang. Hindi ako kailangan bigyan ng sahod para gawin ang iniutos ninyo, walang barya o walang pahinga ang makakapagbigay sa akin ng pahinga na hinahanap ko.

Pagod? kaya kong tiisin, kaya kong matulog nang ilang oras lang, kaya kong pagsabayin ang trabaho ngunit anong nangyari sa akin? nagkasakit ako in return. Walang halaga ang bawat barya na binibigay ninyo sa akin, kapalit ng nawala kong adrenal gland.

Puyat at pagod, ipagsabay mo. Instant noodles at walang masustansyang pagkain ang makakapatay sa akin. Coke at kape na ginawang tubig. Pagbantay sa lola kong maysakit ang naging libangan.

Hindi sa hindi ako marunong magpasalamat o baka isipin ninyo hindi ako grateful at wala akong utang na loob sa ginawa niyo para sa akin. Ang utang na loob na habangbuhay kong pagbabayaran ay hindi katumbas nang pilak at ginto o salapi, kundi habangbuhay na karangalan at respeto ang ibibigay ko sa inyo sa pagsilang sa akin sa mundong ito at dahil binuhay niyo ako at hindi pinabayaan.

Hindi niyo ako narining na nagrereklamo, hindi niyo ako nakikita na nagmamaktol, hindi niyo ako naririnig na nagpapaliwanag at nagrarason dahil alam ko sa sarili ko na sarado ang isipan at taenga ninyo kung sakali man na ako ay magpapahiwatig nang aking saloobin sa inyo.

Alam ko, naiinitindihan ko na napapagod rin kayo, iba rin ang pagod na nararamdaman ko. Hindi kumpletong tulog, hindi unan at kama ang lunas nito, dahil kung minsan kung ako ay tulog na ay sadyang nag-iingay rin ang aking isip. Ang tanging lunas na gusto ko sa pangungulila ko sa pahinga ay kapayapaan, katahimikan at dalampasigan. Iyon lamang.

Hanggang dito nalang,

Nagmamahal,
                               Ate :)

— The End —