Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Kailangan ko lang ilabas kasi nakita ko tong picture sa Facebook. Inaamin ko madalas sumasayad sa isip ko to. Sino ba naman ang hindi maiisip to kung marealize mo kung gaano ka kahelpless at powerless na baguhin ang paligid mo. Sino ba naman ang hindi makakaisip na baka may mas magandang lugar para sa ating lahat na kung saan masaya tayo. Yung feeling of guilt kung bakit ako nasa loob ng kotse, naka-aircon tapos may batang kakatok sa bintana mo at siya ay walang makain, tapos pag inabutan mo magsasabi padin ng "Thank you po.", sabay bibili ng sundae sa Mcdonald's. Tangina lang diba, kasi bata lang din sila at gusto nila maenjoy ang buhay. Tapos, magmaneho ka lang sa Quezon ave, may kakatok sa bintana mo humihingi pagkain or limos. Tingin ka sa Quiapo may mga matatandang nanlilimos, tapos, masayang masaya pagka binigyan mo ng pagkain, nakakaputangina. Nung nag Davao kami, yung mga nagbebenta ng perlas dun alam **** isang kahig isang tuka ang buhay nila, isang tingin mo lang alam **** sobrang hirap ng buhay. Nakakagago pala talaga ang pakiramdam ng pribelehiyo no? Kasi andun ka lang para mag lamyerda at gumastos ng madaming pera. Yung feeling na nagiinstagram ako ng walang kakwenta-kwentang bagay tapos may namamatay sa gutom sa ibang lugar, may naaabusong ofw sa middle east, yung mga nasa Mindanao napapagitnaan ng gulo. Yung nakikita **** sales lady sa SM na alam **** todo kayod para kumita ng pera sa Maynila pero tangina hindi nabibigyan ng tamang benepisyo at kontraktwal padin. Ang swerte ko. Ang sarap ng buhay ko. Sa sobrang sarap, napakaunfair na at nakakagago na dahil di ko din masabing ayaw ko ang buhay ko, pero ayaw ko din ang mga nakikita ko. Ang labo no? At bilang isang ordinaryong tao, wala kang magagawa para matulungan sila na maglalast sakanya. Hanggang abot ka lang ng barya kasi di mo pwede isacrifice sarili **** kapakanan para sa iba. Dahil ganun na ang mundo ngayon, sarili ko muna bago iba. Pero masisisi mo ba yung pagiisip na ganun kasi may kanya kanya tayong mga problema na dulot ng pagiging myembro ng society? Duwag tayong lahat. Duwag na tumulong sa abot ng makakaya natin kasi takot tayo na baka tayo naman ang mapunta sa ganung kalagayan kapag binigay natin ang lahat. Tulad ko, pasuicide suicide pa pero duwag akong gawin, hanggang sagi lang sa isip ko, tangina ko eh no? Dahil yung nakakatulong lang talaga yung may tunay na tapang. Katulad ni Mother Teresa ang daming tinulungan at inalagaan, pero ironic dahil nawala ang paniniwala nya sa Diyos dahil sa nakita nya nasobrang hirap na dinadanas ng mga taong inaalagaan nya. Putangina ng Mundo. Bakit ba tayo nandito? Pagtapos nito balik na ko sa normal. Tangina nyo.
-
kung sino pa yung
mahilig magbigay,
siya pa yung
hindi nabibigyan.
092616-2340
Demi Mar 2018
confused.
i'm sorry but i'm confused.
being sober is a bad idea now. i need the alcohol to take over me because my tears won't do its job anymore.

tangina lasingin niyo ako. lasingin nyo ako sa dagat-dagatang alak. lunurin niyo ako sa ideyang alak ang makakapagpalaya sa mga naiisip kong nakakulong sa kaibuturan ng utak ko. hindi na kaya ilabas sa luha sapagkat natuto na sila magtago ulit.

why does it feel like i'm playing with fire? why do i feel the heaviness, the pain, the burn? why am i still staying? why am i still around?

nasa iyo na. buong-puso kong ibinigay sayo ang lahat sa akin. binigay ko sayo na wala akong inaabangang kapalit. pero bakit ngayon, umaasa ako ng sukli? bakit ako naghahangad ng pagmamahal sa isang taong alam kong nakapulupot pa rin sa nakaraan?

hurt me. hurt me in every way you can. drag me everywhere until my insides come out. bring me to hell with you. leave me lifeless. kick me in the ribs. slap me hard enough for me to wake up.

kasi tangina ko. mahal kita. ito ang realidad na kinakaharap natin ngayon na dapat nating tanggapin. mahal. kita. mahal kita. pasensya na mahal kita. di ko naman mapipigilan. hindi ko alam pano nagsimula at mas lalong di ko alam pano magtatapos. ang alam ko lang ay puputok na ang puso ko. puputok na sa dami ng laman. tangina ko, diba?

i wish i could be anyone. then i would transform into your favorite girl. i would transform into your greatest kiss. your greatest moment. i would have the eyes that you would never look away from. i would have the softest hands that you would never let go of. i would have the greatest ideas that you will ever hear. i would be that girl. i would finally be someone else.

ayoko sa sarili ko eh. hindi kaaya-aya. hindi magaling humalik. bagsak at palaging mugto ang mga mata dala ng antok, pagod, at kakaiyak sa mga bagay na di naman dapat binibigyan ng pansin. magaspang ang mga kamay kakatrabaho ng mga bagay na hindi rin naman nabibigyan ng pansin. PUTANGINA PAGOD NA AKO. pagod na ako sa sarili ko kaya sana maging ibang tao na lang ako.

i'll wait for that miracle. i'll try to. i hope my heart doesn't stop beating when that time comes.

pero sana dumating na kaagad. kasi sa bawat minutong lumilipas na wala akong nakikitang iba, eh siyang daloy ng oras na gusto kong kitilin ang pagtibok ng puso ko. sabagay, para wala na rin ako nararamdaman o iniisip. uuwi na lang ako. kung tatanggapin ako sa bahay.

i'm sorry if i wanna go home now.

pasensya na kung gusto ko na umuwi. Umuwi.

— The End —