012917

Naisip kong magpatangay sa hanging kumot sa aking paggising. Naisip kong hamunin ang araw ng mga talatang pasalaysay at huminto gamit ang panalangin.

Isa, dalawa, tatlo: oo, ito na ang ikatlong araw nang tayong ipinalipad sa iba't ibang dako -- patungo sa bawat sulok ng mga pangarap at doo'y sabay-sabay nating maitataas ang Kanyang Ngalan.

Di ko kayang amuhin ang bawat petsa sa kalendaryo para lang maggising tayo't muling mabuo. Di ko kayang sipulan ang ulap na kukumpas sa kalangitang hindi naman nagbabago.

Sa bawat pangarap na minsang natabunan ng ating mga mapapait na nakaraan -- mga pangarap na ni minsa'y di sumagi sa isipang mabubuo natin nang sabay; oo, posible palang maitagpi-tagpi ang bawat istorya para sa mas malaki pang larawang ni minsa'y di natin nasilayang mag-isa.

Marahil napuno tayo ng takot na muling humakbang sa bukas pagkat nahihila tayo ng dilim. Marahil kinain tayo ng sakit, kirot at alalahanin kaya naman tila kayhirap nang lakaran ang tubig ng pagpapala. Pero kahit na -- kahit na lumubog pa tayo sa kumunoy ng distansya't walang kasiguraduha'y may iisa pa rin tayong di dapat na bitiwan -- na patuloy tayong kumapit sa iisang Ngalang titingalain natin hanggang sa Kanyang pagdating.

Siguro nga mapapagod tayo pagkat taksil ang landas o ang pagkakataon pero hindi pa ba ito sapat na dahilan para muling masubok at tayo't tuluyang magpasakop? Kung ang lupa nga'y kayang sakupin ng mga dayuhan lang; ano pa't ang puso't buhay nating tanging hiram lang? Kakatok hindi ang pangarap bagkus ang may dala ng mga ito; ilapit mo ang mga kamay sa puso at doo'y mabubuksan ang pintong may sagot sa mga hiling at dasal mo. Mabuhay si Kristo! Buhay Siya sa iyo!

Hindi kailan man umiba ang pintig ng puso,
Pusong ikinabit sa mga emosyon,
Emosyon na hindi malaman kung bakit nagsimula,
Nagsimula at bumuhay sa magugulong pangarap,
Pangarap na magmamahal ngunit hindi kayang isuko,
Isuko ang puso para sa iba.

Iba, iyan sila. At iba ka rin sakanila,
Sakanila na nagsasabing darating din ang araw na magmamahal,
Magmamahal ng buong puso at kaluluwa,
Kaluluwang hindi sigurado kung totoo nga ba,
Totoo nga bang may kahati ka,
May kahati ka, at ako nga ba?

Ngunit lumipas ang panahon,
Panahon na nasayang sa paghahanap sa tutugon,
Tutugon sa kaisipang itinatak nila sa isipan,
Sa isipan kong naguguluhan.

Ngunit aking napagtanto,
Napagtanto na hindi lahat iibig sa alam nilang paraan,
Paraan kung saan ang dalawa o higit pang tao ay pupunan ang kakulangan,
Kakulangan na sabi nila'y mabubuo lamang,
Mabubuo lamang kapag nagtagpo ang mga pusong natutong magmahalan.

Ngunit paano nga ba magmahal?
Magmahal ng isinusuko ang lahat,
Lahat na gagawin ko rin sa aking mga kaibigan,
Mga kaibigang handang pakinggan,
Pakinggan tulad ng pakikinig sa boses mo,
Sa boses mo na tila tumugon sa boses ko,
Sa boses ko na bigla nalang din natigilan.

Ngunit hindi ito para sa'yo,
Sa'yo kung saan may nagpatigil ng tinig ko,
Tinig ko na nagtatanong nanaman,
Nagtatanong nanaman kung bakit tila may mali sa sariling pagkakakilanlan,
Pagkakakilanlan sa puso at sa pagmamahal nitong alam.

Isang araw gumising nalang,
Gumising nalang at napagalaman,
Napagalaman na maraming paraan ng pagmamahal,
Pagmamahal na posible minsan,
Minsan... o siguro nga'y kadalasan,
Kadalasan ay iba ang pagkaunawa,
Pagkaunawa sa pag-ibig na pilit nilang itinatatak sa isipan.

Isang tula para sa pusong
Walang ginawa kung hindi lumaban
Ni hindi alam kung anong pupuntahan –
Naliligaw, nagwawari
Nagdedepende sa mga salitang “hindi maaari”

Hindi maaaring sumuko
Hindi maaaring malumpo
Hindi maaaring tumakbo palayo
Sa mundong umuubos sayo

Natatakot sumugal muli
Natatakot mahulog sa patibong ng pag-ibig
Dahil minsan nang nasaktan
Minsan nang inabuso

Pumapalagay na lamang sa mga panandaliang aliw
Nagpapanggap na siya’y mabubuo ulit
Kahit saglit..
Kahit saglit..

Isa lang ang gusto kong sabihin sa’yo –
sa pusong hindi alam kung saan patungo
Huwag **** parusahan ang sarili mo
Dahil balang araw ikaw ang aani nito

Hinuhubog ka ng panahon
Sa pagdating ng tadhanang
Nakalaan sa iyong pag-ahon

Huwag kang matakot sumugal
Dahil doon mo malalaman kung
Ano ang para sa iyo, mahal.

Nakakubling Lungkot Sa Puso

Pilitin ko mang itago ang nararamdaman kong saya,
Nangingibabaw pa rin nang malaki ang nakakubling pangungulila.
Kahit sumilay man ang mga ngiti sa aking mukha,
Nakikita pa rin sa aking mga mata ang labis na pag-aalala.

Ano mang pilit kong magpakatatag at huwag pansinin ang bawat sumbat,
Muli pa ring nadarama sa puso ang pighati, pait, pagtitiis at sakit.
Naitatago man ng aking mga ngiti ang lahat ng pagdurusa't bigat,
Dadaloy pa rin ang mga luha at muling maaalala ang nakaraang mabibigat na habagat.

Kahit anong iwas ko, tinatangay pa rin ako ng isipan kung kamustahin sila.
Hindi ko kayang magsinungaling dahil sa puso ko ay mahal na mahal ko sila.
Ipagsawalang-bahala man ang bawat mga letrang nasa mensahe nila,
Mabubuo pa rin ito at mararamdaman ko ang nakaukit na mga salitang hinihintay ng puso sa tuwi-tuwina.

Sana ang lahat ng mga letrang naging salita ay totoo.
Sana ang lahat ng mga katagang nababasa ko ay galing sa kanilang mga puso.
Sana ang lahat ng mga litratong nakikita ko ay tunay at totoong-totoo.
At sana... mapanghawakan ng puso ko ang katotohanang hindi ko kayang mawalay pagkat sila ay naging bahagi ng bawat nakakubling lungkot sa aking puso.

Sarili mo lang ang palaging iniisip mo,

Samantalang siya ay nakatuon sa kapakanan mo,
Hindi umiikot sa iyo ang mundo,

Katulad ng hindi masusunod ang lahat ng iyong gusto.

Ayusin mo ako, pagmamakaawa mo,

Hindi mo ba alam na siya yaring nababasag ang pagkatao?

Bawat haginit, bawat piraso,

Buuin mo ako, iyan ang utos mo.

Wala kang mararating kung sarili mo lang ang iisipin,
Para kang isang pating na kahit anong lamon ay tila gutom pa rin,

Paano kang mabubuo kung ang kahapo'y binabalikan mo,

Bakit hindi mo subukang tumingin sa kung anong nasa harap mo?

Aking kaibigan, wag kang magpakahangal,

Sa larangan ng pag-ibig ay walang mahahalal,

Kung ika'y makasarili, walang magtatagal,

Puso'y mawawasak, dila'y laging mauutal.

Tulungan mo akong buuin ang sarili ko,

Ikaw ang kailangan ko, ang siyang wika mo,

Hindi magtatagumpay, pagkat sarili'y hinihimlay,

Sa bakas ng kahapon ika'y ayaw maglubay.

Ito na ang huling tulang isusulat para sa iyo,

Kung hindi mo pa rin bubuksan ang isip mo'y bahala ka na sa buhay mo,

Aking kaibigan, isipin mo ang kaniyang kapakanan,
Huwag mo na sanang hintayin na ikaw ang siyang mawalan.

030417

Kabiyak --
Yan sana ang pinag-iipunan ko
Dyan ko sana ihahanay ang "Ikaw"
Sa larawang hinayaan kong mabuo.

Buo --
Hindi ako buo
Alam kong Siya ang bubuo sa ating dalawa
Bubuo sa magkalayong Ikaw at Ako
Sa pinaglayong Tayo.

Kapareha --
Par ba ang labanan sa baraha nating dalawa?
Parehas nga ba ang lihim na pagsinta?
O sadyang --
Pares lamang tayo
Para punan ang pagkukulang ng bawat isa.

Kalahati --
Kalahati ng buhay ko'y siyang pinagbuksan ko para sayo
Ni hindi ako umibig ng iba
Wala kang kahati sa puso ko
Siya ang nasa tuktok
Pero ikaw ang panalangin ko.

Mabubuo ba ang Tayo
Kung tanging Ako na lang?
Kung ang sanang kahati'y nakalimot na parte pala sya --
Parte pala sya ng kabuuan
Oo, parte ka ng buhay ko.

Kapiranggot na pagtingin,
Kalahati ang Ikaw
Kalahati ang Ako
Siya ang Kabuuan ng parteng Ikaw at Ako --
Paano? Paano ang Tayo?
Kung ngayo'y **nagkanya-kanya na ang sanang Tayo.

Naalala ko noon, Hindi tayo nagpapansinan,
Hindi tayo nagkikibuan,
Hindi tayo naguusap,
Lumilipas nga siguro ang isang araw na wala tayong pinaguusapan.
Pero hindi mo lang alam kung gaano kita gustong mahagkan, masilayan, mahaplos ang iyong mga kamay. Noong mga araw na kapiling pa kita.
Hindi mo alam kung gaano kita kamahal, kasi abalang abala ka sa ibang bagay. katulad nalang ng 'katext' mo
Hindi mo alam kung gaano kita gustong kausapin.
Hindi mo alam yun.
Hindi.
Hindi.


Kaya ngayong wala kana :( tanging hiling ko lang naman kay bathala ngayon ay ang:
Ibalik ang lahat.
Ibalik ka nya.
Ibalik ang mga araw na gusto kita yakapin.
Ibalik ang mga araw na gusto kita hagkan.
Ibalik ang mga araw na gusto kita kausapin.
Pero alam kong malabo pa sa mata ng mga lola natin na mangyare ang ganung bagay.
Kaya, eto ako. Kontentong kinakausap ka sa PUNTOD mo.
Niyayakap ka sa Hangin.
Kinakausap ka sa Dasal.
Iniiyakan t'wing sasapit ang hating gabi.
Hinahalikan ang LAPIDA sa PUNTOD mo.
Pero alam kong alam mo na.
Kung gaano kita gusto ng makasama ullit :'(
Alam kong alam mo na.
Gusto na kitang sundan dyan. pero hindi pa.
Hindi pa.
Hindi pa NGAYON.
Dahil naasa akong, MABUBUO TAYO ULIT DI MAN DITO SA LUPA KUNDI SA KABILANG MUNDO

#newbie
#IMissMyMom

Ang unang pahina:

Para sa kauna-unahang nilalang na mabubuo sa aking sinapupunan
Sinasabi ko na sayo ngayon pa lang na ika’y aking papangalanang “tao”
Dahil alam kong dadating ang panahon na iyong susubukang alamin ang kahulugan ng itinatawag sa iyo
At nais ko na sa iyong paghahanap ay iyong maungkat ang balde-baldeng mga salitang nakalimutan na ng ating lipunan
Sabay nating tutuklasin kung sino ka nga ba sa isang mundong mapangdikta
Na sa bawat pagsabi ng “Magpakalalaki ka nga!”
Alam mo na upang maging isa ay kailangan **** maging tao muna
At sa unang araw na ika’y magpapaiyak ng sinuman sa ngalan ng “pagiging lalaki”,
Ay sisimulan ko ang pag-uukit ng mga linya sa iyong mga palad
Upang sa tuwing padadapuin ang kamay sa sinuman sa ngalan ng karahasan ay una kang masasaktan

Anak,
Gusto kong malaman mo na kahit di ko pa alam kung ano ang iyong paboritong kulay
Alam ko na ang nasa kaibuturan mo
Dahil tulad ko, ika’y isa rin lamang nilalang

Pupunuin ko ang kwarto mo ng libu-libong salamin
Dahil alam kong darating ang panahon na bubulungan ka ng kung anu-anong mga korporasyon na nagsasabing ika’y kulang pa
Kinukutsya ang bawat aspeto ng katawan **** di sakto sa kanilang imahe sayo
At nais ko na sa iyong pagising at pag-uwi ay di matatakasan ang tignan ang sarili sa salamin
Umaasang maaalala ang ipinangalan sa iyo ng nanay **** nakatayo rito ngayon

Tao,
Isang araw ay itatapon kita sa mundo
Hindi iiwan pero hahayaang mamili para sa sarili
Tandaan ang pangalan mo at unawain na hindi lahat ng likha ng tao ay tama

Balikan mo ako sa iyong unang galos.

Espesyal ang tula na ito kasi para 'to sa taong gusto ko,pero 'di ko alam kung tulad ko rin ba'y gusto niya ko.
Para 'to sa mga taong minsan nang umasa sa taong mahal nila, minsan na naging tanga at minsan na naging hibang sa kanya.

Noong una ka pa lang nakita
'Dii pa sumagi sa isip ko na isipin na gustohin ka
Hanggang isang araw,nagulat ako dahil lumapit at kinausap mo.
Bigla-bigla ka nalang nagkwento at sobrang nanibago ako sayo.
Ang daldal mo rin pala!
Sigurado magiging magkasundo tayong dalawa
Hanggang sa mga sumunod na araw at buwan
Dun ko lang na pagtanto na magiging kuntento na pala ako
Magiging kuntento na pala ako sayo.

Ang dami nating gusto
Pero ang pinaka paborito talaga natin ay ang sabay mag-timpla sa anumang oras ng "Kape"
Wala tayong iniintindi basta may ikaw at ako at ang mainit nating kape na pilit nating itinatanong
Kung bakit nga natin ito naging paborito?
Kung bakit nga ba kita gusto?
Sabay mag kape at nag-kukwentuhan ng kung ano-ano lang para humaba lang ang ating usapan habang nakatingin sa kalangitan.

Hanggang isang araw nagbago nalang ang ihip ng hangin at mayroong 'di maipaliwanag na kadahilan at bigla nalang ako sayo'y tumabang
Bigla-biglaan na may dumating na iba at gumambala sa anumang mayroon sa ating dalawa.
Yung dating ikaw at ako lang,napalitan ng siya at ikaw nalang
Kaya ako nalang ang nagparaya at dumistansiya
Para maging masaya ka na.
Kahit ang totoo,mas masaya ka naman sa akin talaga.
Pero 'diko na pipilitin pa
Na mapasa akin ka pa
Diko na iisipin pa kung sa paanong paraan kita mababawi sa kanya
At kung paano ka babalik sa piling ko habang nasa piling ka pa niya.
Diko alam kung pa'no?

Hirap maki-pag sabayan at makipag unahan sa taong sa iba nakalaan
Hirap maki-pag agawan ng oras at atensiyon mo habang may nagmamay-ari na sayo.
Siguro nga natakot lang akong sabihin sayo ang totoo
Na gusto kita!
Kahit alam ko may gusto kang  iba!
Na alam ko iba ang hanap mo at hindi 'yun ako
Hindi mo ko makita kasi kahit kailan 'di mo ko magugustuhan
Kahit kailan 'di mo ko papahalagahan
Kahit kailan 'di mo ko kayang mahalin kasi ako'y kaibigan lang
At kahit kailan 'di mo kayang mahalin ako tulad ng pagmamahal  na napapadama ko sayo
Pero ok lang.

Sumusuko na nga rin ako sa kakahintay
Pero itong puso pilit paring umaasa na baka pag nalaman mo ang totoo baka magustuhan mo rin ako
Baka bumalik ang oras na para bang may "Tayo"
Kahit ang totoo ang turing mo lang naman sa akin ay kaibigan mo
Kaibigan mo na patago na umiibig sayo
Na hanggang ngayon wala ka parin ka alam-alam na ito'y seryoso.
Walang biro.
Kaibigan mo na laging nandyan sa tabi mo,
Pero iba ang hinahanap mo.
Iba ang gusto mo.

Sana ako nalang!
Sana tayo nalang!
Sana magkaroon ako ng pagkakataong maging tayo
Nang sa ganun ay 'di na mahirapan pa na umasa pa sayo
Umasa na mamahalin mo
Umasa na magiging ikaw at ako
Pero salamat nalang dahil naging parte ka ng masayang ala-ala ko
Salamat kasi naging maganda kang inspirasyon ko
Dahil kung wala ka at kundi dahil sayo
Di ko mabubuo ang ako sa pagkawala mo
Sa piling ko.

Tahimik na nagmamasid.
Diretso ang tingin.
Nakita ko ang sarili nasa himpapawid, hindi alintana ang pagpatid ng bawat pakpak na pudpod na sa kakagamit,
Hindi alintana ang kanilang unti-unting pagdating, basta diretso lang ang tingin.
Sa iisang direksyon lamang nakatutok ang aking paningin,
Nakikita kita. Naaaninag.
Ikaw lamang ang tanging bituing nagliliwanag sa gabi.
Ikaw ang buwan, ikaw ang araw.
Ikaw ang pagkapit, ikaw ang pagbitaw.
Ikaw ang sa umaga'y araw na nakakasilaw.
Ikaw ang sa gabi'y buwan na tanging lumilitaw.
Ikaw ang paru-parong mapangakit.
Nakakaakit. Hinabol kita para lamang mahuli.
Hinabol kita pero ang hirap mahuli.
Hinabol kita pero akala ko ako na ang huli.
Pero mali.
Hinabol kita habang hinahabol mo siya.
Minahal kita pero minamahal mo siya
Kailan kaya mangyayaring tayo ay pagbaliktarin ng tadhana?
Kailan kaya mangyayaring ang ako ay magiging ikaw?
Na naghahabol, walang pagod sa paglipad para lang maabutan ka.
Kailan kaya mangyayaring ang dating ako lang ay tayo ng dalawa?
Dalawang paru-parong dadapo sa isang bulaklak na pareho nating gusto.
Kailan kaya ang durog na ako ay muling mabubuo?
Kailan ka kaya hihinto para lamang hintayin ako?
Kailan? Kailan nga ba?
Kailan mo nga ba malalaman na ang ligaw na paru-paro ay sayo pala patungo?

Hahabi ng mga bagong tugma para sa bagong libro
Sa mga bagong pahina nito,may pag-ibig na kayang mabubuo?
O mga kasawian na naman ang tanging  isusulat ko?
Kalungkutan na naman ba ang uubos sa tinta ng aking pluma?
O sa malinis nitong papel,may pag-ibig nang magmamarka?
Maisulat ko kaya ang kuwentong inaasam
At sa matayog **** isipan,magawa ko itong ipaalam?
Posible kayang mapansin mo ang iaalay kong regalo
Kahit na ba di mo pa alam ang pangalan ko?
Wala naman kasi akong balak na magpakilala sa iyo!
Kahit madalas man tayong magkatagpo—
Magkakasya nalang sa mga nakaw na tingin
Sa mga simpleng sulyap na ginagawa ng palihim
Patuloy akong magmamasid mula sa malayo—
Malayo sa iyong tabi,
Pagtatagpi-tagpiin ang mga tugmang kapares ng iyong ngiti
Hindi ako lalapit at patuloy lang na magkukubli,
Pagkat alam kong kapag ika'y nakaramdam—
Wala akong magagawa kundi humulmang muli ng paalam.

Núarín an huríng pagbaba kan duwáng kamót
pasíring sa mahalnás na háwak na nag gigibo kan búhay.  

Núarín an huríng pagkurahaw mo sa pangaran ko
habang kaulay ko an uniberso tanganing daé ka magpundo.

Sa likod ko ta napiling ipadagos an dálan kan búhay,
an henerasyon na madara kan satuyang pagkabúhay,
kitá an mga ákî na inapon kan panahon asin
kitá man an mga ákî na mapadagos
kan kasuhápon, ngunyán asin sa máabot na panahon.

Kitá an mga ákî, na pinangaki para kógoson
an kasâlan kan panahon. Daé ta man iní hinagad.
Basta naáraman ta nalang poón kan
sinabihan kita kun ano an tama asin salâ.

Ako, an hawak na inaapód mo pagkatapos mo magsigarilyo.
Iní an epekto kan paglaóg mo sa sakuyang uniberso.
apódon mo akong saímo, asin aapódon takang bitóon.
Bitóon na kaibáhan ko pirmí sa banggi.
Kun mawara ka man, aram kong masabog ka asin
igwa naman sarông uniberso an mabubuo
hanggang sa ako naman an masabog kaibáhan
an mga ákî na satuyang mabubuo.

(Continue reading for English translation)


Ang pagiging tao
Ay hindi nasusukat
Ng mga makamundong salik
Na maglalaho lamang;
Sapagkat nagiging tao ang tao
Sa pamamagitan
Ng pagpapakatao.

Ang pagiging mahusay na tao
Ay ang taos-pusong pakikipagkapwa
Sapagkat mabubuo lamang ang tao
Bilang tao
Sa pamamagitan
Ng pagyakap sa kapwa
Na pagyakap din
Sa sarili--

Dahil ang dalisay na pakikipagkapwa
Ay ang paglampas
Sa karaniwan
Sa limitasyon
Sa sarili.

Sa bawat paglampas
Ang tao ay pinapanganak muli.

---

One's personhood
Is not measured
By worldly factors
That will only fade away;
Because a person becomes truly himself
By being
His fullest self.

To be an excellent person
Is to whole-heartedly reach out to others
For man can only be whole
As a person
Through
Embracing others
Which is also an act of embracing
Oneself--

Because being a sincere person for others
Is going beyond
The ordinary
One's limits
Oneself.

In each going beyond
Man is reborn.

(Ina)

Lumipas ang mga buwan, ika’y di na nagparamdam,
Pakiramdam ko’y lumalayo ka na ng tuluyan.
Saan ka ba patutungo at ako’y iyo ng iiwan,
Wala na bang halaga ang ating pinagsamahan?

‘Di na tayo tulad ng dati;
Unti-unti nang naglalaho mga ngiti sa labi
Sa isipa’y nagtatanong ano na ba ang nangyari?
Kailan kaya kita makakasamang muli?

Pag-ibig mo ba’y tuluyan ng naglaho?
Na binura ng kahapon at tayo’y pinaglayo.
Ako pa ba’y dapat umasa
Na ika’y muling babalik pa?

Hanggang kailan maghihilom ang sugatang puso,
Na dulot ng nagdaang kahapon.
Hanggang kailan maghihintay ang nangungulilang puso,
Mga pira-pirasong puso na umaasang muling mabubuo?

Sandatahang panggitna mabubuo’t mangingibabaw
Banderang dilaw iaangat at ipakikilala
Mamamagitan sa pula at bughaw
Alagad ng liwanag ang magpapahupa.

-01/07/2015
(Dumarao)
*Pinuno Namin sa Panahong Ginto Collection