Hunter. I miss you so much. It feels unreal that you're gone. When I found out that you died it was like someone had just kicked me right in the gut. It knocked the wind out of me. You, Jason, and Landen all in a car accident. You were in the back seat; you had no control over what was gonna happen. Jason was driving. Too fast. He was driving way too fast for Cranberry Road. He lost control of the car and you all got wrapped around a tree.

And then you exploded.

The car was a fiery wreck when the ambulance and the fire trucks and police came. What were you thinking when he lost control of the car? Were you scared? Did you even have enough time to be scared? When they found you, you were burned beyond recognition. They needed your dental records to identify you. I keep seeing your face everywhere I look. I forget that you're gone for a minute and then it's like I just found out all over again. I miss you Hunter. You were so goofy.

I remember two or three years ago we were watching a Packers game at Mandie's friend's house. You saw me eating fruit snacks and you asked me for some. I gave you a pack and that's when it started. Every day at school after that, you'd ask me for my fruit snacks at lunch. I miss that, Hunter. I miss hearing your voice in the choir or in the new musicals. You were so talented. You were nice and funny and the biggest dork I know. I love you, buddy.

Schommel, wip, een touw aan banden,
als ik spring, mag ik dan
naast jou landen,
kan jij mij dan toevertrouwen
dat ik dichterbij de gauwe
afschriften mag zien
en voelen
of dit nu is wat ze bedoelen
als ze zeggen, liften
gaan niet heen en weer
en wij gaan al een tijdje
niet meer op en neer.

Hinter dem dunklen Augenvorhang *******alles ausgeleuchtet.
Ein stilles Leben auf harten Platten,
systemverartigt vorbehandelt
blickt die Flaschenleere
auf längst verweste Fische in silbrigblassen Totenhemden,
die sich auf ihrer mondigen Pappbahre
in die Pinselhaare geschlichen haben,
bereit für die letzte Ölung

In diesen beschaulichen Bescheinlichkeiten,
vergisst selbst die Leinwand zu schreien und zu toben

nur die Farben wollen sich nicht unterordnen.
Blutleer haben sie die Witterung verloren,
krallen sich fest, am schlicht gewebtem Stoff,
in dieser nasenlosen Welt,
die den Geschmack der Leidenschaft nicht kennt,

bis der Augenvorhang sich hebt und die Extrem-i-täten-losigkeit
der Dunkelheit in die Arme fällt.

Was einst in folgsamen Rahmen dahinvegetierte
und kaum eine Pinselwimper zum Zucken brachte,
will nun den Rahmen sprengen.

Befreite Farben toben rauschhaft
aus leeren Flaschen, toten Heringen, fleischigen Schenkeln und stürmischen
Borsten,
konturlos,
nach Halt suchend,
finden keine Form,
verlieren die Bindung,
und landen jenseits der Umarmung

Soms springen tranen in mijn ogen
zonder dat ik ze heb gevraagd
om daar te landen.
Ik voel me dan belaagd
en zeg ze dat ze mogen
vallen in mijn handen.
Daar zijn ze zichtbaar zachter en
laat ik ze makkelijker achter.

Ooit heb je spijt
dat valt niet te ontwijken.
*** beter dagen lijken
*** zwaarder je later lijdt.

Laat de klanken mij dragen
naar een plaats waar klinkers
de rechter en de linker
me temidden dagen.
Voer mij geredeneerde waterwijn
en kerken die nooit groener zijn.
Vervoer mij naar die streek
waar penselen landden,
streepten door verguisde stranden
tot verhuisde landen omarmd,
gesloten in twee handen,
zachtjes op de grond gedijd.

Je mag me naar die wegen sjouwen
die ik al zo lang vermijd.
Ik zal er mijn huisje bouven,
er wonen tot een eeuwigheid.