Flexwerken lanceren toegankelijk reserveren ambtenaren een potje tafeltennis.

Initiatief pop-up divers mooie verbindingen en een steuntje in de rug animo concept.

Verzorgt de weetjes beantwoorden vragen.

Mail deze dan in weekenddiensten.

Kunstkenner signeersessie toegang gratis gemakkelijk moeite die kost.

In wezen of excentriekelingen tactieken **** een roeping.

De brug parochies vijf kinderen en een baan honderd mensen kwam hij voor iedereen mijn hoofdpubliek.

Singer-song kers op de taart praktische benadering hedendaags reilen en zeilen.

Nooit meer terug is even slikken,
Nooit meer daar en niet meer hikken,
ongeremd schikken, ongestemd
en zonder broek maar wel een hemd.

Ik ben nu hier, weet niet goed waar,
er is een schat verborgen.
Ik wil hem vinden en meenemen naar
mijn oude thuis van morgen,
waar mijn zorgen
enkel deden kniezen
zonder effectief van de stress
haren te doen verliezen.
Ik zal moeten kiezen
want mijn oude thuis, helaas,
is achter mij gebleven
in alle haast,
op het begin van dit avontuur,
zachtjes van de kust gedreven
en over de rand van de muur
voor altijd weg gevaren uit mijn leven
samen met wat mij beschermde
wanneer ik onbeholpen schermde
met de gevaren uit mijn zeven.

Dus niet meer terug, gewoon door.
Er is een schat, een weg naar grote kuis
maar daar zal het nooit hetzelfde zijn
als mijn oude thuis.

Nooit meer terug, altijd hier,
met enkel in mijn hoofd,
in al wat ik herinner,
een deurtje op een kier.
En misschien ooit, als ik kinderen heb,
zie ik mijn oude thuis terug
in *** onschuldig lief plezier.

In the end, it took us almost thirty hours
to hitchhike from Utrecht. The raw night
air of Dresden hung inside us; smarting
where the autobahn had spat us out and
left us brooding under concrete skies.

We'd stood apart, this close to surrender,
when the silver cavalry arrived;

  Mein baby ist der schönste kinderen!
  Jawohl! Jawohl! Der schönste kinderen!

Jakob with his one cassette. Once proud
child begat another. On we raced. Gloria,
backseat hiking sister, now slept against
a pram.

The rolling streetlights crept up Jakob's
shades like rockets, lauched into the sky.

Du weißt? I did not. I held the tiny photo
of his child and watched the wild roadside.
I willed the darkness stay outside. ******
built the autobahn. Gut für Panzer. Du
weißt? We crossed into Poland, greeted
by the broken lines of garden gnomes;
tinker, tailor...

Stopping off for sausages - du magst? I did.
The dawn smelt red above the hills. I lay
my palms upon the dashboard, felt the
purring engine breathe. I smuggled angst
enough for all tomorrow's sorrows; I hid
it in the narrowest of breeze.