Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Jedd Ong Sep 2014
The State of My Tagalog:

Stuttering.

Guess that's what you can call it.

The insecure prose that curls downward
On my notebook.

It reeks of bit
And piece
And syllable.

Singular
Because language
After language
After language

Enter my mind
And slip it
Just as quickly,
Leaving only
Fragments.

Oh, the frustration
As I ask
For loose change
From
My sister cashier.

I can't even ask for
The right amount
In Tagalog nowadays.

"Singkwenta."
"Bente."

That adds up to 75, I think.

Passing score on my
Report card too.

My self-graded Filipino class.

Don't even know
How I managed
To spell "Ibarra,"

"Tanikala," "himagsikan,"
"Liwayway..."

I'd sing and not spell,
If they never caught
At the bottom of my throat.

-------------------------------------------

Ang Kalagayan ng Aking Tagalog:

Nauutal.

'Yan ang pwede **** sabihin sa ‘kin.

Walang tiwala sa sariling gawa,
Patunong pababa ang mga salita
Sa aking kwaderno.

Ito’y sumisingaw ng piraso
At bahagi
At pantig.

Nag-iisa
Dahil wika
Bawa’t wika
Bawa’t wika

Ay pumapasok sa aking kalooban
At umaalis
Ganun ding kabilis,
Naiiwan ang mga
Kaputol lamang nito.

O, kay inip
Habang ako’y humihingi
Ng barya
Kay Ateng Kahera.

‘Di ko nga kayang
Humingi ng tamang halaga
Sa wikang Pilipino ngayon.

“Singkwenta.”
“Bente.”
Ito ay pitompu’t lima, ata.

Pasang awa rin
Sa aking report kard

Sariling pagmamarka sa Filipino.

‘Di ko nga alam
Kung paano 'kong
Naisusulat ang “Ibarra.”

"Tanikala," "himagsikan,"
"Liwayway…"

Nais kong kantahin at huwag lang sulatin,
Kung ‘di lang man silang sumasabit
Sa ilalim ng aking lalamunan.
Thank you to Sofia for the amazing translation. She is found here: http://hellopoetry.com/sofia-paderes/. Stop by—you won't be disappointed.
Etsapwera Aug 2015
Matagal na kitang niloloko.

Magkaulayaw kami
ng mga bituin,
ng hangin,
ng gabi,
ng kamatayan.

Inaangkin ng mga bituin
ang diwa kong kaputol ni
Bernardo Carpio.
Hinahaplos ako ng
malamig na simoy ng
hangin.
Napapawi lamang ang aking
kalungkutan tuwing
nagtatagpo kami ng gabi.
Nagbubulungan kami ng
kamatayan ng matatamis
na mga salita.

Nagbunga ang aming
pagtatalik, aaminin ko:

mga supling ng
titik at tayutay,
mga anak na inuluwal
sa ating panahon.
George Andres Aug 2016
Uy, gawa tayo ng tula
Kasi putang ina ng Maynila
Sa nayon ay dinadakila
Isang abot-kamay na tala

Kailan ka ba kakawala
Sa anino ng Maynila?
Umambon ay may baha
Selpon ay may kukuha

Walang pawis at luha
Walang ngiti ni tuwa
Kwartang pulos kaltas
Walang pambili ng bigas

Kapit kahit mapurol
Mga bundok ay gagawing burol
Nakakita ka na ba ng ulol?
Sa Maynila marami niyan,
buhol-buhol

Kung saan walang permanente
Maging sa suplay ng kuryente
Ang pamahalaan ang hinete
Tagasulsol naman ang gabinete

Kapatiran may kaputol
Basta't kumapit mala kuhol
May nakahihigit sa batas
Umangal ka at ika'y utas

Wala nang lunas
Wag ka nang lumuwas
Utang na loob kaibigan
Maawa ka sa iyong ksasadlakan
8316 WIP
Jun Lit Aug 2021
Hindi mo na maririnig, tugtog ng lumang gitara,
awit ng batang kwerdas na kinulbit pag bagot na
ang mga talata’t salita, hindi mo na mababasa
sa tagtuyot na darating, tila mga dahong nalanta,
malalaglag, maiiwan lamang ay kupas na ala-ala

Di na matutupad, muling pagkikitang pinangarap,
sa mundong ibabaw, panahong tangi’y sasang-iglap
buhay na wari’y walang wakas, maglalahong ganap

Ganunpaman, hayaang lumipad ang aking paghikbi
'ka'y naging bahagi, kaputol ng pusod sa aking wari
Magpahinga ka na’t napagod kang anong tindi
Aalalahanin ka tuwina, kapatid na alalay ang ngiti.
Dedicated to the memory of my brod and friend, Bitagoras C. Nual, who we call Goras.
Translation:
Segment (For Goras)

You won’t hear anymore, the old guitar we played
the music of the youthful strings that were plucked when bored
the stanzas and words, you won’t be able to read ever
they’d be like wilted leaves that when the drought sets in,
will surely fall, and only faded photographs will remain.

A future reunion, we both dreamed of, now naught,
never forthcoming in this world where time ends in a wink,
where life we felt as if forever, ends as eyes blink.

Be that as it may, let my sobs fly to where you are,
a friend, a part of mine, a segment of my navel I felt
Rest now, brother, you must have been so tired
Someone like you, as unforgettable as your smile.

— The End —