Hindi mo ba alam na ako'y nasasaktan,

Sapagkat hindi ko makalimutan ang mga pinagdaanan,

Palimos naman ng pagtingin mo,

Bigyan mo ako kahit na kapiraso.

Ni minsa'y hindi mo tinanong kung ano ang lagay ko,
Pagkaing mga niluto mo ay hindi mo hinahain sa harap ko,

Lumaki akong may hinanakit sa buong mundo,

Kung tutuusin, itong lahat ay kasalanan mo.

Kung minahal mo lang sana ako at tinanggap,

Hindi ka na sana nahihirapang magpanggap,

Sa ibang tao kapag ika'y nakaharap,

Walang bakas ng kahit na anong pangyayaring masaklap.

Ang tanong ko palagi'y bakit binuhay mo pa ako?
Gayong palagi mo namang ipinadarama na hindi mo ako ginusto,

Kahit anong galing, kahit na anong pagbida ang gawin,

Pipikit ka upang hindi mo ako mapansin.

Hindi mauubos ang aking mga bakit,

Dahil sa kabila ng lahat ay mahal kita kahit na anong sakit,

Sa aki'y ipukol mo ang lahat ng iyong galit,

Sasaluhin ko ang hinaing sa mundo **** mapait.

H-alaga ng buhay
A-y kanyang ipinamalas
P-ag-aaruga't kalinga'y
P-atuloy niyang ipinadarama
Y-akap at halik ang laging niyang
    ibinibigay, ngunit tila


M-arami ang sa ati'y nakakalimot na
     magpasalamat
O- o nga't tayo'y abala sa pang araw-
     araw nating pamumuhay upang
     mabigyan siya ng masaganang
     buhay, ngunit sa
T-uwing siya'y nalulungkot at
    nalulumbay ni
H-indi natin magawang aliwin man
    lang
E-wan kung saan ba siya nagkulang
    upang pasasalamat sa kanya'y hindi
    magawang maisambit man lamang
R-amdam ang pangungulila ng isang
    Inang napagkakaitan ng
    pagmamahal at pasasalamat ng
    isang anak
S-akripisyo'y kanyang iginawad upang
    bigyan tayo ng magandang buhay


D-ugo at laman na sa ati'y kanyang
    ibinigay, kaya
A-ting alalahanin na tayo'y may isang
    Inang handang magmahal at
    magbuwis ng buhay, kaya ngyong
    araw ng mga Ina hayaan **** ika'y
    aming pasalamatan
Y-ou're our Mom who gave US life.


N-atatanging INA, sa
A-ming siyam na magkakapatid na si
N-anay
A-DORACION LOYOLA TIMAJO-
    ARCENAL a.k.a DORY OCAMPO

Isa akong hamak na kabataan na pinagkaitan ng mapaglarong mundong ito. Sa isang madilim na bodega ako matagal nang nananatili. Mabaho at walang pagkain, araw-araw ay tinitiis namin ang kalam ng aming sikmura.
      Mahigpit na ipinag-uutos sa amin na pulutin ang mga bagay na kapaki-pakinabang sa loob ng tambakan na ito. Sinusunod namin ito ng maayoa ngunit tila ang pangakong binitiwan ng taong dumampot sa amin sa kalsada, na kami ay pag-aaralin, ay naglaho nang parang bula.
      Sa bawat sandali ng aking buhay, wala akong naging karamay kundi ang malaking salamin na nakabitin sa dingding ng malawak na silid na ito. Na at patuloy na nagsasabi sa akin ng pag-asa. Pag-asa na siyang matagal ko nang gustong makamtan.

      Sa tuwing titingin ako sa silid na aking kinalalagyan, halos mamatay na ako sa kawalang kalayaan na ito. Minsan pinipilit kong kumawala sa silid na ito kasama ng ibang kabataang inalipin na ng takot. Ngunit suntok at hagupit ng tubo ang aming natatamo sa tuwing nanaisin naming tumakas sa silid na ito. Hindi ko talaga lubos na maisip ang mga pangyayaring nagaganap sa buhay ko. Kung ito ba ay totoo o isang panaginip lamang.
      Tumingin ako sa salamin at isa lang ang sinasabi ng aking wangis, hanggang kailan ko pagmamasdan ang mukhag nahihirapan at punung-puno ng kalungkutan? Mabuti pa ang salamin na ito. Sa or as na siaikat ang araw, lagi niyang ipinadarama ang panibagong pag-asa.