Ookal voelt het langzaam, het leven
gaat zo snel van de grote-handen-zoektocht
naar geruststellend neerwaarts kijken.
Ik dacht dat ik mijn angst en beven
in't verleden had gelaten. Toch
zie ik ze in jouw oogkleur het palet verrijken.
Het verstoppen achter benen,
het schreeuwen en het wenen
van nog niet naar huis te willen gaan
zonder je knikkers op je nieuwe oude knikkerbaan.
Ik hoop.
Ik hoop dat je tevree'd en opgelucht leert
dat de angst al afneemt met de zucht,
zoals het leven, tijdelijk,
dat elk onwengevoel passeert.
Heb moed, brave jonge puzzelaar,
je hebt 't nu al meer dan je nonkel ooit,
alles bij elkaar.
't Is altijd voor de knikkers.
