Κάθε βράδυ βλέπω το ίδιο όνειρο
ένα συρματόπλεγμα
εγώ απ' τη μία
εσύ απ' την άλλη.

Κάτι θέλεις
μα δεν είσαι σίγουρος τι

Και γύρω έρημος
ο καυτός ήλιος μας καίει το δέρμα
κανείς δεν κουνιέται,
κανείς δεν μιλά.

Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω
αλλά να,
είναι που όταν πάω να το ακουμπήσω
κλείνεις τα μάτια.

Μετά τα πάρτυ
μ'αρέσει να βλέπω κορίτσια
που κλαίνε το πρωί
για κάποια αγάπη

Μ'αρέσει να κοιτάζω εσένα
και έτσι όπως στέκεσαι
σκεπτικός,
θυμίζεις κάτι.

Ποτέ δεν ήρθες.

Ποτέ δεν είπες
έστω κάτι...

Έχω έναν έρωτα για σένα
τίποτα σημαντικό-
μονάχα δύο χτύπους
μια αρρυθμία
και μια λαγνεία στο βλέμμα.

Δεν είμαι τίποτα από αυτά που χρειάζεσαι
κι όμως με θες
δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά που φαντάζεσαι,
μόνο όταν με σκέφτεσαι γυμνή
εκεί είμαι στ'αλήθεια.

Με τραβάς όπως ο θάνατος
με φθείρεις όπως οι μικροσυζητήσεις
μα νιώθω γυναίκα όποτε γυρίζεις-
κοιτάς.

Νιώθεις το αίμα να χτυπάει κάτω απ' το δέρμα-
λογική;
Πέφτει ένα κερ.μα
Μάταια.

Μάταια φιλιά
αυτό θα πει ζωή.

πέρασαν όντως τέσσερα χρόνια
μα αυτό το "λίγο" ακόμη με ζαλίζει
με θυμώνει.

Ήταν τόσο λίγο τόσο ψέμα.
κι όμως υπήρχε
για τόσο λίγο.

Πες τους ότι ο έρωτας είναι ανέλπιστο πράγμα
-δεν μπορώ
Ούτε μια ματιά δεν μου έριξες
-κανείς δεν είδε ποτέ στα αλήθεια με τα μάτια

συλλογή από λέξεις που δεν είπα ποτέ :
βραδιές
ματιές
χείλια
φιλιά
πάρτυ
κλεφτές
ψέμα
ζωντανή
αίμα
καρ­διά
χτύποι
αγόρι
αργά
έρωτας
χωρίς
τέλος

ότι θες εσύ
δεν ξέρω αν μου τηλεφώνησες
κι όμως πιστεύω ήσουν εσύ

Καμιά φορά όταν καθόμαστε αργά
στο στενό μπαλκόνι
βράδια αποπνιχτικά
θυμάμαι καπνίζαμε
γελούσα , μετά πάλι αρχίζαμε-

Ποτέ μου δεν θα σε ξεχάσω.
Ελπίζω να μην καταφέρω και σε χάσω-
με το χαζό μου μυαλό
δεν θα τραγουδάω όσο θα λείπεις-
Λύπης γράμματα , φωτογραφίες
στο ταβάνι κολλημένα χιλιάδες πράγματα
τα πάντα πάνω σου από αλλού φερμένα.  

Και είμαι το κορίτσι σου
ποτέ σου μη το ξεχάσεις
να μ αγαπάς πολύ
κι ας έχεις τόσα να χάσεις.

Τα τσιμέντα άναβαν φωτιές στην πόλη
είχαμε μείνει οι 2 μας , είχανε φύγει όλοι.
Σε ταράτσες με πολύχρωμα φώτα
σε τοίχους γραμμένους με άρρωστους στοίχους
με φίλησες.

Προσπαθώ να θυμάμαι πως περνούσε η μέρα
μου έλεγες αστεία
μέσα σ αυτή τη μπανιέρα
μέχρι να έρθει το πρωί και να πρέπει να φύγεις.

Το ξέρω είναι δύσκολο να μην έχεις ιδέα
τα πάντα είσαι εσύ
και δεν στο είπα για να λέω,
το ξέρω σε κούρασα που συνέχεια κλαίω.

Είναι η αγάπη μου , που χωρίς εσένα
μοιάζει να μην υπάρχει να είναι
ένα τεράστιο ψέμα.

Μα είμαι το κορίτσι σου
ποτέ σου μη το ξεχάσεις
να μ αγαπάς πολύ
κι ας έχεις τόσα να χάσεις.

Δεν έχω χαθεί , απλά έχω ξεχάσει
πως αλλάζουν των δρόμων οι λωρίδες,
σαν φίδια που σέρνονται
δίπλα από μεγάλες παγίδες.

Μέσα απο των δωματίων τις περσίδες
με κοιτάζουν κατι κορίτσια  
τα πάντα κυμαίνονται-

μεταξύ σοβαρού κι αστείου
ήθελα να σου πω πόσο
ερωτευμένος είμαι,
αλλά έγινα κάτι
μεταξύ δειλού και γελοίου.

Καμιά φορά βγαίνω στο μικρό μου μπαλκόνι
υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νιώθουν μόνοι-
κι εγώ τι να κάνω ειμαι ο πιο μόνος απο όλους.

Ανοίγω την τηλεόραση για να ακούω φωνές
και τότε αρχίζουν στο κεφάλι μου
χιλιάδες εκπομπές-

σκέψεων που δεν φαντάζεσαι
αγαπάω τα μάτια σου οταν κουράζεσαι.

Μέσα απο των δωματίων τις περσίδες
με κοιτάζουν κατι κορίτσια  
τα πάντα κυμαίνονται-

μεταξύ αγάπης και μιας μεγάλης συνήθειας
ήθελα να σου πω πως σου τηλεφώνησα
μα δεν το σήκωσες.
Kάπου θα ήσουν μου φαίνεται
γελούσες; χόρευες;
μετά με πήρες.
"Aυτή η άπνοια δεν υποφέρεται"

Είμαι απαίσιος άνθρωπος
ποτέ μου δεν με συμπάθησα
μα η αλήθεια είναι
πως και ποτέ δεν προσπάθησα

Είμαι καλός πολίτης νομοταγής,
ή μήπως φουσκώνω κι εγώ
το τεράστιο μπαλόνι της εγκληματικής υποταγής;

Δεν ξέρω κανέναν άνθρωπο
που να μη γκρινιάζει.
κι όταν βγαίνουν στα μπαρ
όλοι τα σπάνε
εμένα όμως αυτό με τρομάζει.
προτιμώ να μένω μόνος με τη πικρή μου ειρωνεία
ένα μολύβι στο χέρι και μια φωτογραφία.

Κάθομαι σε ενα μπαλκόνι και κοιτάω τα κίτρινα φώτα
τα αμάξια χάνονται οι μηχανές πάντα βιάζονται
κάθομαι σε μια καρέκλα και κοιτάω την πόρτα
οι άνθρωποι βιάζονται , τα δάκρυα χρειάζονται
Αναρωτιέμαι γιατι κλαίω , αν τελικά είσαι εδώ
γιατί μου λείπεις

Εχθές δεν είπες ούτε μια λέξη, δεν μ'αρέσει
να ακούω σειρήνες στο δρόμο
με προσπερνάνε πεζοί με σπρώχνουν
όλοι μοιάζουν τρελοί , ο καθένας κοιτάει
την πάρτυ του ενώ εγώ κάθομαι και τους κοιτάω
Λιώνω το λιγοστό φως της ύπαρξης μου
μπροστά από μια οθόνη που μου φωνάζουν τα γράμματα
βλέπω τη ζωή μου να σχεδιάζεται σε διαγράμματα
σαν μια ευθεία γραμμη σε καρδιογραφημα
κινούνται τωρα οι σκέψεις
απ τη μοναξιά και τον πόνο
τι να διαλεξεις
και ο ζωγραφος κλαίει μόνος στο παλιό του το σπίτι
στη ζωγραφιά αυτή το μόνο που λείπει είναι η λύπη.

Γιατι δεν μιλάς λίγο, δεν ξέρω αν θα φύγω
μπορεί να κάτσω λιγο ακόμη
ειναι κι αυτη η ανία που με σκοτώνει
ξερεις τα πιο ομορφα πραγματα
βρισκονται γυρω μας
γι αυτο προσπαθω να αγαπησω  λιγο την ασχημια
αυτη ποτε δεν μ αγαπησε

Καθε μερα τα ιδια και στην ιδια βλακεια
ενα σωμα που καιει σε μια νεκρη κοινωνια

Μου φωναζουν στο δρομο
και συνηθως γελαω ειναι το σεξ
και ολα γυρω που με κανουν και ξεχναω
τι ειμαι τι ηθελα γιατι σ αγαπαω

καθε μερα τα ιδια και στην ιδια βλακεια
η αγαπη που χανεται μας χτυπα με μανια

Τωρα εσυ δεν ξερω αν μπορεις να πιστεψεις
αυτο που φοβαμαι ειναι πως ολα ειναι λεξεις
η μουσικη στο πικ απ ,μια καρέκλα στη μεση του δωματιου
κι εγω να κλαιω με λυγμους , ετσι φανταζομαι
το βραδια χωρις να υπαρχεις...