Πάψτο,δε θέλω να τραγουδήσω άλλο πια,
με κοιτούν οι λύπες και οι χαρές
δυο αντικρυστά βουνά
και είμαι πολύ πικρή για να ξεχάσω.

Κι εσύ, δάκρυ που δε κύλησε  
κάπου το σταμάτησε
χαμόγελο που φθείνει.
Και ούρλιαζε το μέσα μας από τους πύργους της Αστράκας.

Σαν βάρκα που ξεβράστηκε σε ασφαλή λιμάνι
και τη στιγμή που έσκασε το κύμα σου στην άμμο
παράσιτο στον ξενιστή.
Μα εσύ,πατούσες γη.

Στον ήχο από τη μουσική
που κλείνεις στα βουνά σου
στις κορυφές που κράτησαν κρυφό το όνομα σου
και στο ποτάμι που έπλυνε
όλα τα σκοτεινά εχθές,
όλες τις αγκαλιές που γίναν φυλακές
και τώρα λείπουν;

Σαν έρωτας που άρχισε στα μέσα του Αυγούστου
το βράδυ που την κοίταζε σαν σπίθα να χορεύει
ξανθιά και λιβανέζα, το έρεβος ζηλεύει
Πες μου αύριο που θα πούμε αντίο τι μένει;

Το κλάμα μου που έπνιξα
στο λεοφωρείο οταν διάβασα το μύνημα σου
:
"Με όλα τα αστεία και τα γέλια μας, ξέχασα να σου πω τη υπέροχη γυναίκα που είσαι"
Σαν κοίταζα την πόλη μου να κατασπαράζει την οικειότητα σου.

Και η πίκρα μου όταν φώτισα για πάντα τη σκιά σου
και η φωτιά που ένιωσα όταν είδα την πλάτη σου,
να στέκεται απέναντι
Κι όταν μου πες
ένα ξένο γεια σου.

Bήμα το βήμα νομίζεις πως αντέχεις
μα δεν αντέχεις να μη κοιτάζεις
και το χειρότερο από όλα
πως πλεον δεν τρομάζεις

ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙΣ

Σάρκες αλλάζεις, κλαις για περασμένα
τα φίδια που σε ζώσανε δεν έρχόντουσαν για σένα.
και η φωνή σου,αυτή που έπνιξες, δεν είναι πια δική σου

ΧΑΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

Κοιμήσου.
Οι φίλες σου κάπου ξεχάστηκαν πάλι καμιά δε μιλά
κάτι με σένα δε πήγε σωστά
στο έλεγαν και εκείνα τα παιδιά στο δρόμο
στα δεκαέξι ηταν νωρίς , σκέφτεσαι με τρόμο.

Τα αγόρια από σπίτι είναι αυτά που σε πλήγωσαν χειρότερα
Και οταν του φώναξες σταμάτα ήσουν ήδη μόνη και ηταν αργά για σένα.
Καμιά φορά όταν κανείς δε βλέπει το πρόβλημα
το αίμα σου παγώνει, πιες κάτι και για μένα.

ΜΕ ΘΥΜΩΝΕΙ

που κανείς δε με ρώτησε γιατί
αν το σεξ είναι η απάντηση ποιά είναι η ερώτηση, μωρή;

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι η φρίκη αυτού που έμοιαζε αέναο μαχαίρωμα
στο φως του ανελέητου καλοκαιρίνου ήλιου.

"Ξερίζωσε μου την καρδιά και πέτα την στο άσπρο φαράγγι"

Θυμάσαι. Εκεί που πίνουν νερό τα ελάφια
στο γαλήνιο φεύγα τους η σφαίρα τρυπάει τη σάρκα.
Αυτή η στέρηση αναπνοής , άσπλαχνη και ξένη ακόμη με στοιχειώνει.

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι η ψευδαίσθηση του για πάντα
σε μια αγκαλιά που μόνο από φόβο έσφιγγε
και με έπνιγε νοσταλγικά σαν κλάμα μέσα στο μαξιλάρι.

"Απόψε θα φορέσεις το κόκκινο κραγιόν σου. Σε μισώ."

Κι αν δεν ήταν για τα βουνά ,τα ποτάμια και μια θάλασσα ποτέ του δε θα πνιγόταν αυτό το δάκρυ.

Σε μια στάση λεοφωρείου έκλαψα.

" Θελω να σε δω."

Το μόνο που μου άφησες προδότη
είναι ο ελιγμός που έκανε η ψυχή μου
όταν την είδα ξανά να φέγγει απόκοσμη μπροστά μου.

"Πολλές φορές αγάπησα, μ'αυτός δε θα ξανάρθει".

-"Έχεις το βλέμμα που θα θελα να'χα".

-"Δε μ'αρέσει να μιλάω για μένα".
Για σένα.
Μ'αρέσει να μιλάω,
για σένα.

Οι φίλες μου τρέχουν να δουν τη ζωή,
σαν να χει απόψε κάποια προβολή
κι εγώ δεν έχω εισητήριο
"Αυτή η πολή είναι σωστό νεκροταφείο μαλάκα και ο τύπος μας το παίζει μυστήριο".

Οι φίλες μου εκτιμούν τη σιωπή θα θέλαν να ζούμε κάπου μαζί
χωρίς διαβατήριο.
Οι φίλες μου γουστάρουν το κλάμα , σκίζουν το γράμμα ,
γυρνάνε στα ίδια , οι φίλες μου έχουν αρχίδια,
μεθάνε στα μπαρ και ουρλιάζουν τραγούδια
" Μωρό μου, λέει,πεθαίνει να σε δει."


Έτσι έφυγα
και είπα θα σ'αφήσω πίσω φτάνει-
"Αυτά τα λένε όσοι πιάνουν λιμάνι"
-μα εγώ αιωρούμαι
ακόμη, σκέφτομαι
"γιατί φέρθηκες τόσο μαλακισμένα;"
Περασμένα.

Με κοίταξες όλο ενοχές
αν συγχωρούσα θα είχα εξουσία
από μένα μη περιμένεις τίποτα
μίλησα ήδη πολύ και βαρέθηκα
"γι'αυτό πες μας την άποψη σου και φύγε".

Γι'αυτούς που πήγαιναν γυρεύοντας
ξεσπούν σε δάκρυα χορεύοντας
Για σένα που δάκρυσες μπροστά μου
σε πλήγωσα εκείνο το βράδυ κι έφυγα γυμνή
"Έχω πεθάνει για σένα"

Συγνώμη

Πως να σου πω "όλα είναι εντάξει"
όταν με κάθε σου τίποτα το κενό μου ουρλιάζει
κι έπειτα λες κι αυτή τη λέξη
Τη λέξη που με τρομάζει

Στάζει

Το αίμα από τις ταράτσες σαν καταιγίδα
για όλα όσα ήθελα να πω
όλα όσα δεν είδα
"Δε θέλω να χρειάζομαι κανένα"

Εσένα.

Έχω κρατήσει φωτογραφίες-
Μέρη στην πόλη που με πλήγωσες
άδειο στενό , μια θάλασσα, το κρεβάτι σου
δύσκολα ξοδεύεις την αγάπη σου
Να μπορούσα να χτυπήσω αυτή την ατσάλινη μπάλα πίσω
Μα πως γίνεται;
Είναι νερό η αγάπη και χύνεται

Μείνε

Απόψε θα χορέψω ,
εγώ θα κλείσω τα μάτια
κι εσύ κράτα το σφυγμό μου .
Δεν έχω τίποτα ,
τίποτα δικό μου.

Στην τελική , δεν είναι όλα όπως οταν ήμουν μικρή
είναι παράξενη εποχή , τι κι αν με κοίταζες στα μάτια , τι θα πει;
Τα πήρες πίσω, μεταστροφή και απ' την αρχή.
Οτι κι αν λες εγώ δεν έμαθα σκυφτή
-άλλη εκδοχή-
Ουτε και θα θελα να ήμουνα πουλί.
Οχι.

Εδώ στη γη -
και αγκαλιά σαν πεθαμένοι, στη ξένη πόλη γραφικοί και ξεχασμένοι , μα ζωντανοί όσοι κοιτάζονται στα μάτια πεινασμένοι.


Στα 26 και το τραγούδι το θυμαμαι λεξη λεξη ,
c'est la vie
ολοι κοιταζουν τις καριερες
Περνάν οι μέρες , ενα μπουκάλι ουίσκι και ένα κάρο δίσκοι θυμάμαι πως δεν ήταν αρκετοί ,
κατι Δευτέρες που δεν ήσουνα εκεί.
Και ειχα παράδοξα εκτροχιαστει μα δε βαριεσαι παμε παλι απ'την αρχή.

Και κάποια βράδια δε κοιμάμαι σωστά , με ζώνουν τύψεις και επαναλήψεις , για όσα γίναν μετά,
δε τα χω πάει καλά,
καπου δε βγηκε ,
μα λογικά οπου και να'σαι το θυμασαι
" Γελα και λίγο ,  οτι γινει μετά"

Και ξαφνικα , μες το σκοτάδι δεν αστοχησε και με εβαλε σημαδι , και απο τοτε τα θυμαμαι ολα αλλιως,
Ολες τις βολτες μες το αμαξι που γυρναγαμε
ολα τα βλεμματα που απεφευγες
γελαγαμε-
Μα προσοχή στο κενό , όλο ξεχνάω να στο πω.

Και περπατάω σαν να ειμαι μ'αυτη που θα τα αλλαξει ολα
τα παραταω οταν με σκας ,οταν μου λειπουν ολα.
Θα νευριάζω , θα κοιτάζω αλλού όταν θα λες ξεκόλλα
Γιατί δε ξέρεις πόσες μέρες περιμένω να ρθει

-Ουτε που ξερεις
-Τι;

Δύο στιχάκια grimes, λίγη ελαφρότητα
"οταν ξυπνάω αυτό βλέπω , έλα στην πραγματικότητα"
ένα φιλί στη μηχανή , λίγη σιωπή λίγη νωθρότητα
εσύ -
εμείς, σε μια τυχαία συχνότητα.

Το βράδυ στη πόλη μέσα σε ένα αυτοκίνητο
σε κοιτάζω που κρατάς το τιμόνι
αυτή η ακινησία μας με θυμώνει
με κάνεις να νιώθω-
με κάνεις να νιώθω τόσο μόνη

Αυτό το κορίτσι πάνω σου
ο καπνός στο δωμάτιο
το κρεβάτι σου

Δεν υπάρχει τίποτα για μένα εδώ
κι αν δειλά κοιτάξεις πίσω, θα χαθώ

Πάντα βράδυ αργά
πάντα χωρίς λόγια πολλά
Κι όλο λέμε αστεία , φωνές ,γέλια ,σιωπές
ποτέ μου δε κατάλαβα τι σε έπιασε εχθές.

Έχω ένα "αλλά" να προσθέσεις στη λίστα σου
μα δεν είναι ακόμη η ώρα,δε φεύγω.

Θα σε ρωτήσω χίλιες φορές
Αν υπάρχει κάτι σ'αυτά τα μάτια
θα τραγουδήσω χίλλιες φορές
η αγάπη θα μας κάνει πάλι κομμάτια.