Je gezicht is bijna niet niet op te merken.
Daar heb ik zelf nog mee aan zitten werken.
Natuurlijk zou ik je nog graag
elke dag blij weer zien. De laag
lijm weerhoudt mij van het houden van
de foto's in de straten.
Waarom moest je ons verlaten,
in de bloemen van je leven?
Ik wil niet wegtuimelen in haten,
gewoon vergeten, even,
*** enkele dagen zoveel
onzekerheid en angst
hebben kunnen dragen en uitmonden
in het onmogelijk te gronden
gevoel
van gemis terwijl ik je overal kan zien.
Of is dit allemaal niet echt misschien?

(Ik wil graag wat zeggen
het komt er niet goed uit
Ik wil mijn gevoelens open leggen
maar er komt maar geen geluid

Het gaat ook niet om mij)

Er was eens de allervriendelijkste man,
waarover niemand kwade woorden spreken kan.
Ongewild heeft hij ons moeten verlaten
vandaag wordt zo een dag vol graten
waarop woorden veel te kort
en kroppen in de keel.

We kunnen nergens meer aan denken,
niets anders onze aandacht schenken,
weten niet meer of *** of wat of niet,
er staat enkel maar verdriet
op ons gezicht te lezen.

Wij denken aan en missen,
willen de dagen even overslaan,
de gebeurtenis omzeilen, wissen.
Helaas mogen wij dat niet beslissen.
Wat voelt en klinkt dat ongelooflijk raar,
het verlies van een weergaloze winnaar.

Ik meet mijn leven in gemiste kansen
Weet steeds weer te berekenen
*** anders de ander, *** anders ik anders
Was geweest
Verleden verandert het heden het meeste
Als de reden het verklaren wil
Achteraf is altijd makkelijk leren
*** je vroegere zelf je jeugd heeft verspild
Miste ik meer dan ik had mogen meemaken
Of was er toch al weinig weggelegd?
Met elke dag wordt het wachten minder
Dwingend, minder resultaatgericht
Lichtelijk verlaten kijkt de klok me weg van toen
Het leven me nog aan de voeten lag
Maar de rijkdom van de tijd
Aan mij niet was besteed
Vergeten blijft altijd een keuze van onwetendheid

Al zou je haar verbranden tot een diepzwarte wolk,
Haar as zal jouw longen nooit verlaten.

Al zou je haar familie tot in de eeuwigheid uitroeien,
Zij zullen blijven stromen door jouw vaten.

Al zou je haar tong schade berokkenen,
Jij zal haar blijvend horen praten.

Ik slaap met een knuffel
en zij met handgranaten,
klaar om voor het vaderland
De levende wereld te verlaten.

Ik ben slechts een mug
op de hogerstaande rug,
de lang voor mij gebouwde brug
en haal vast nooit diezelfde waarde terug.

Maar dat is oké, het leven,
want ik draag ook mijn steentje bij.
En elke kleine prik die ik kan geven
maakt mijn parasietenzieltje blij.

Ondanks overuren voortdurend
over de kuren turen.
Tot dan plotsklaps knal,
een schokgolf in mijn heelal.

Ijsberg niet gezien.
Kan ik best het roer verlaten?
Wie is het die ik dien
te zijn, te doen, te laten.

*** meer ik niet teleur wil stellen,
bewijzen, preken en vertellen,
*** minder ik bereik wat ik bedoel.
Aangekondigd, zet u, pak een stoel.

De opdracht is onmogelijk te halen,
aanvaard de pijn onder dat malen.