در کسری از شعر
عزیمت می کنیم
تا ناموزون و نا میزان
تا بسیار
زیر هر وجب خاک
(گور من یا سینه هر صخره، لحد (لهد
خود را به تو می دهم
یا از آتش خویش را تنپوش می دمم
میان لالایی پلاسمای حقیقت
تابتوان تاب آورد
ذره ای خدا را
خود تا آژدها را نفس بکشم