Α  μέρος

Ποίημα  -Φωτογραφία

Β μέρος

Ποίημα – Aπόηχος






----------------------------------------


Α ΜΈΡΟΣ





                                                Αρσινόη



αγαπημένες στιγμές της μάζωξης

στον κήπο με τα λεμονόδενδρα

αγουροξυπνημένος ο πατέρας



μια ξύλινη σκάλα με όμορφη καμπύλη

μας χώριζε από τον παράδεισο



μετρούσα τα σκαλιά καθώς κατέβαινα

Βαρώσι μου Αμμόχωστο



μια όμορφη κόρη ήσουν και σε ζήλεψαν



ένα κομμάτι γης με γύρω θάλασσα



μα άχρηστες οι προσευχές

αγροίκοι σε βατέψανε μικρή μου όμορφη



δεν ήταν όλοι ο μάρτυρας Μαρκαντώνιος

να θυσιάσουνε ζωές και πλούτη



ας ήταν να μην σε γνώριζα

ας ήταν να μην σε διάβαζα

ας ήταν να μην σε πόνεσα

να μη ήξερα το ένα και το άλλο



η ιστορία σου περίτρανα αντιλαλεί

κι εσύ ακόμη ζωντανή παλεύεις

εσύ,

απόηχος της Αρσινόης.







Β ΜΈΡΟΣ





Οχλαγωγία.



1



Δίχως το Ίχνος, δίχως Ηθμό τι γυρεύουμε;



Απαριθμώ μόνο ασέβειες.

Καταγράφω έλλειψη δικαιοσύνης.

Ξεχάσαμε τους άγραφους νόμους.

Με νομοθεσία ελλιπή.

Όλα έχουν υποβαθμιστεί.

Διάγουμε επικίνδυνη εποχή.

Με το μανδύα της ελευθερίας.

Μισανθρωπισμός.



Συγκρατώ και διώχνω μακριά ό,τι σάπιο.

Οι θεσμοί της κοινωνίας όχι μόνο νοσούν αλλά επιθυμούν και εμείς το ίδιο να νοσούμε.

Γονυπετώ με μια προσευχή στο στόμα, στην καρδιά.





2





Και οι φιλίες έγιναν σύννεφο

που περπατά στον ουρανό,

μικρές σταλαματιές  της βροχής

και ευχές για ένα αύριο,

τίποτα δεν μένει αχρωμάτιστο-

γλυπτό είναι στιβαρό,

που στηρίζει το χθες





κι οι κουκουβάγιες νουθετούν

καθώς μαζί στα μονοπάτια

κι οι νυχτερίδες

άλλαξαν σπίτι, ευτυχώς,

όλα στη θέση τους-





καθώς ταΐζω

ένα πληγωμένο περιστέρι

σκέπτομαι

πως όλα είναι σωστά βαλμένα.





—

2021