«Προμη- θεϊκή γυναίκα εγώ… και η άλλη πλευρά του φεγγαριού »
As τελειώνουμε με αυτό το βάσανο/αυτό το βάσανο / ας το αφήσουμε πίσω /να μας κυνηγά και να μην μας φτάνει/ μαμάδες/ μπαμπάδες/ αδέλφια/ το σόι/και την κοινωνία μαζί / και εσείς οι άλλοι (les autres ) /η κόλαση του Δάντη/αυτό το μπέρδεμα. .. paroles …paroles… ποιος έχει την δύναμη να ξεδιαλύνει /την ‘Κόπρο του Αυγεία’ ας αρχίσαμε λοιπόν / από την ώρα του Αδάμ και της Εύας/ και ας έχουμε για βάρος το δικό μου μόνο / να σέρνω στις πλάτες μου /το μόνο αμάρτημα/της ανθρωπότητας / σαν τον άτλαντα/ και σαν τον Προμηθέα εγώ/μόνο εγώ /Προμηθεϊκή γυναίκα εγώ, αφού έτσι το θελήσατε εσείς/ οι αρσενικοί αυτής της γης /να είναι το δικό μου /και του καημένου του φιδιού/το φταίξιμο/τι σας έφταιξε και αυτό το καημένο το φίδι.. ας μιλήσουμε για την άλλη πλευρά λοιπόν την πλευρά που συρρικνώνεται κάτω από τις φιοριτούρες του SAVOIR VIVRE και επειδή ο ‘ άλλος ’ δεν είμαστε εμείς / και για να γίνουμε ‘ ένα ’ / ο έρωτας έρχεται και ταπεινώνει με ορμή ό,τι κατέχουμε / όμως / μέχρι να καταλάβουμε τι συμβαίνει/ έχει φύγει κι αυτός και είμαστε πάλι όχι ταπεινωμένοι / αλλά και μόνοι/.
Η Εύα, ένα δένδρο και μια ευχή. Πανδώρα. Ένα κουτί και μια μικρή σαύρα.