με στοιχειώνουν οι άνθρωποι

δεν θα κρυφτώ στην αγκαλιά τους

οι σκιές που περπατούν γύρω μου με καλούν
για ένα τσάι λίγο

πριν την δύση του ηλίου

κι όμως

ο Μαβίλης λέει ποτέ το δείλι μην θυμάσαι τους νεκρούς



έξω το αεράκι δροσερό με θωπεύει

θα μείνω πιστή στην φύση
θα πω όχι  στο κάλεσμα

αφήνω τους φόβους και την καλοπέραση
και εκτείνομαι στο άπειρο