Noong musmos pa’y sabaw sa isang malukong na pinggan puno ng kaning may kaunting tutong pagkaliban ko ng bakod, ika’y nakasalubong kalooban ko’y kimi, dila ko noo’y urong
wala sa aking hinuhà, walang sinangguning manghuhulà sino ba’ng mag-aakalà marmol **** bantayog gatô palang kahoy ang loob nang katotohana’y nabantog sa kaunting yanig, gumuho ang moog
huwag daw sasamba sa mga d’yos-d’yosan ngunit tila larawan ka ng may-kabanalan haliging inasam na masasandalan sa ilaw ko pala’y naging tampalasan
imaheng nadurog ay dagok sa aking likod, at tila balisong na sa puso’y kumadyot kulang ba ang hikbi ng pusang malambot? labis bang nagmahal ang asong malikot?
Mahabang panahon ginugol, dumaan Ang kapeng mainit lumamig, Napanis na’t nakalimutan
Sa paglalakad, dinampot, hinimay ang duming iniwan ng mga alamid matiyagang pinagyaman Isinangag ng paulit-ulit sa nagmumuning isipan Giniling sa puso tumanaw sa pinagmulan Tinimplahan ng matam-is na kapatawaran Paglagok ng mainit, aking naramdaman Tiwasay ang dibdib, may kapayapaan.
My ninth in my Brewed Coffee Poems series - poems much influenced by my memories of my old home and childhood in Lipa, Batangas.