Χωρίς ποίηση

το να ζεις και μόνο είναι ένας δρόμος

δαφνοστολισμένος

δρόμος να περπατήσεις πάνω του

ξεστομίζοντας λόγια απλά σταράτα λόγια,

σε γλώσσα λουσμένη στην υγρασία της καρδιάς



τον άγνωστο πόνο σκέπτομαι καμία φορά

μήπως έρθει κάποια στιγμή και δειλιάσω για λίγο

μετά σκέφτομαι έχει όρια, διάρκεια κι αυτός

και ησυχάζω.


Ν' αναμετρηθώ με ό τι με περιμένει

να φανώ αντάξια της τιμής που θα μου κάνουν

χαρές και οδύνες.


Παίζοντας την δυνατή,

προσδοκώ να δυναμώσω

κάθε ίνα της ύπαρξης μου

για σένα για μένα φίλε που με συνοδεύεις,

ναι θέλω να είσαι υπερήφανος για μένα.




Μαρία Πανούτσου