“Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.”RUMI




Το ξέρω με ζηλεύουν τα πουλιά
Οι γυναίκες από τον άλλο όροφο
Και  οι δικοί μου φίλοι που με βλέπουν
Άλλοτε νεκρή και άλλοτε ζωντανή
Να περπατώ στη επιφάνεια του νερού
Εκεί που με έχεις τοποθετήσει  


Ακούνε τις νύχτες  το γέλιο μας τον πόθο
Και τις καρέκλες που σπάνε  ξαφνικά
Τους τοίχους που λυγίζουν στο ψιθύρισμα
Αυτό που γκρεμίζει τις αμφιβολίες μας
Και αφήνουμε τότε
Τα παράθυρα που άλληλοχτυπιούνται


Είναι άγριες οι φράουλες το χειμώνα
Τις τρώμε στόμα με  στόμα
Μα οι γλώσσες τροχίζονται την μέρα
Καθώς την  νύχτα τραγουδούν την ένωση
Και το πρωί  με το ρόδινο στα μάγουλα
Και τον  φόβο  του χωρισμού που ξαναφουντώνει


Με ζήλευαν και γείτονες όταν με βλέπουν
Να κατηφορίζω τον δρόμε τσουλιστά
Με μάγουλα κόκκινα σαν την φωτιά
Και οι μαγαζάτορες όταν ψωνίζω τα φρούτα
Βιαστική μ’ ένα χαμόγελο  λίγο πονηρό

Και τις νύχτες όταν κλαίω μοναχή
Προσμένοντας  τον ερχομό
Και τότε με ζηλεύουν
Οσμίζοντας  τι ν’ απογίνει το σώμα μου στα χέρια σου


Όσο παίρνει ο καιρός η θύελλα πλησιάζει
Και εγώ νηφάλια σε  αγκαλιάζω τρυφερά
Έμαθα ένα  χορό καινούργιο
Τροία( τρία) βήματα μπροστά  και δέκα πίσω
Εσύ ο άνδρας και  εγώ η γυναίκα


Με χέρια  γεμάτα με δώρα της κόλασης και  του παράδεισου
Οργώνουμε την αγάπης μας όμοια με γη με καρφιά σουβλερά
Και σαν σύγχρονοι φακίρηδες αιωρούμαστε στο όνειρο
Μέσα στην φωτιά και στην λάσπη των σωμάτων μας


Κι’ ο χρόνος περνάει κι’  έφτασαν Χριστούγεννα κι’ αναρωτιέμαι  ...
Τι θα πω στον Χριστό  που  χαμογελά απ’ το βιβλίο της ζωή του ...
Το παιδικό μου βιβλίο…..


Μαρία Πανούτσου
Δεκέμβριος 2018
all rights reserved