Μαρία Πανούτσου
  Ο Μπερές
                                        
Αφιερώνεται στην Αλέξία από την Αμμόχωστο





Φεβρουάριος.
Δεν έχει σημασία ποια χρονολογία.
Της Ιστορίας καμώματα οι χρονολογίες.
Έχει σημασία όμως πότε.
Ναι,
πριν από .. ή μετά από….
Εκεί…….που ακριβώς.
Εκεί στην θάλασσα.
Φεβρουάριος μήνας.
Μέσα στην θάλασσα.
Εκεί που πριν λίγο,
με το μπερέ, τον μπλε, μαθήτριας,
πεταμένο ανέμελα πάνω στην άμμο.


Τώρα στην θάλασσα ένα ψάρι άσπρο λιγνό,
με μακριά καστανά μαλλιά,
που επιπλέουν και δίνουν  σημάδι και ίχνος.

Το σχολείο κοντά,
το σπίτι κοντά
κι’ οι λεμονιές εκεί
οι φίλοι κοντά,
η εκκλησία κοντά,
το παζάρι εκεί,
η αγορά και ο τρούλος,
τα θρανία στην σειρά.

Κι ’ ο πρώτος στηθόδεσμος και τα μυωπικά γυαλάκια  μου εκεί,
αυτό το στήθος αυτή η εφηβεία ήρθε τόσο πρόωρα..
δεν ήξερα τι ήταν,
αρρώστια ή μεγάλωνα;
Στο Βαρώσι,ι στην πάλη της άμμου,
στην Αμμόχωστο.

Στο κατηχητικό με τον μπερέ στο χέρι
και στην εφημερίδα του σχολείου
με τον κοντυλοφόρο, και μελάνια αχνιστά.

Η λεμονάδα με τριμμένο λεμόνι
από το κήπο του σπιτιού,
στο μάθημα μαγειρικής,
ξετρέλανε τους φίλους της οικογένειας,
όλα εκεί,
με τα σημάδια της ψυχής μου,
και το σημάδι στο χέρι το δεξί,
όλα εκεί..
Ι Ιουνίου 2018

Στην ενότητα ‘ ιστορία του τόπου μου’