Μαρία Πανούτσου
Να θυμάσαι
Αφιερωμένο εξαιρετικά




Δεν είσαι ένα πρόσωπο  
Είσαι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο
Συγκεκριμένα χείλι
Και η φαβορίτα εκεί κοντά
Σ’ ένα αυτί συγκεκριμένο
Που του μιλώ  


Συγκεκριμένη και η μύτη  
Και το δέρμα και  η υφή του
Συγκεκριμένο και το στέρνο
Με τις θηλές να εξέχουν
Μέση, γοφοί, συγκεκριμένα  όλα  
Ένα σώμα που απλώνεται και φέγγει
Και παρασύρει όλα τα ανδρικά σώματα
Σε ένα τραγούδι λίγο λυπητερό


Μαδάω την μαργαρίτα  
Και την ρωτώ
Μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά


Να θυμάσαι τις στιγμές που μ’ αρνήθηκες
Τα μάτια που σε λάτρεψαν
Τα χέρια που μίλησαν
Μα  πιότερο να θυμάσαι
Πως τα σώματα μας όταν πλησιάζει το ένα το άλλο
Είχαν γιορτή
Και μια γαλήνη απλωνόταν, γαλήνη ζωής
Σε όλα τα μέλη μας  
Είναι το σώμα,
Ένα δώρο να θυμάσαι  


Τους αιώνες διατρέχαμε,
Να βρει ο ένας τον άλλον
Και τώρα ο παντοδύναμος  χρόνος  
Μας ανταμώνει ξανά


Κάτω από την φούστα μου κρύβω
Ένα μαχαίρι
Ένα άστρο  
Ένα ποτήρι νερό
Και το φιλί σου
Για ασφάλεια, μη με χάσεις, μην χαθούμε,
Φύτεψε με στις γυναίκες που πλαγιάζεις
Στρίμωξε με, μέσα στ’  όνειρα σου
Και μην περιμένεις την γνωστή  λέξη
Δεν θα την προφέρω για σένα
Βρήκα μια άγνωστη λέξη  για σένα μόνο
«Σ ‘αγαπώ»



Επίλογος. Αν  όλοι οι άνθρωποι  ήταν την ίδια στιγμή ερωτευμένοι, τότε σε όλη την γη,  θα απλωνόταν απ’ άκρη σ’ άκρη  αυτόματα,  η ειρήνη.​