Μαρία Πανούτσου


Απλό, τόσο απλό


Δεν κρατώ κάτι για μένα.  
Σιγά- σιγά αργά, γλυκά
και βασανιστικά,
φτωχαίνω κάθε τι  δικό μου.

Φέγγω σαν της αυγής,
το φως,
κι ‘οι  μέρες  όλες ίδιες  


Άγγιγμα ιερό,
σε χωματένιο στρώμα,  
λάμπει η  ομορφιά σου.

Μα να,  γυρνώ πάλι εδώ,
στο τώρα.  
Όχι σε στίχους,
μα σε σένα και σε μένα.

Σ’ ένα δωμάτιο, σ’ ένα γεύμα,  
σ’ ένα ποτήρι νερό.

Ένα τραπέζι  ίσως,
ένα  ρούχο,  
μια τσάντα,  
ένα τσιγάρο.

Σε κάτι απλό, μόνο απλό,  
όσο  γίνεται πιο απλό.

Μια στάλα από κάτι  
Να τόσο απλό.    


Μαρία Πανούτσου
   25/05/2108