τα μυστικά, κρύφτηκαν
σε εκείνα τα χρόνια
όμως κράτησα σφιχτά στις χούφτες
να μην χαθούν σε δρόμους,
που δεν επέλεγα εγώ πάντα
τώρα,
ξεσφίγγω τις μικρές γροθιές,
τ’ αφήνω να πετάξουν ανάλαφρα


Είμαι εδώ να σας θυμίζω,
όσα θέλετε επιμελώς να ξεχάσετε.

                        ---

Στις θλιμμένες νότες ενός  τάνγο,  
γεννάω με τα κύτταρα του εγκεφάλου μου,
τις μυρωδιές και τις εικόνες μιας άγνωστης πόλης
Χορεύω για εκείνον μόνο.
που ξεκάρφωσε το πανί που με σκέπαζε
Το σώμα μου είναι μια ανάμνηση στα χέρια του
είναι μια φωτιά που την σβήνει,
παλεύοντας με το τώρα.
                          ---

Οι μέρες είναι άγιες.
Εκείνο  το τελευταίο καφέ κάποια μέρα θα πιω.

Το στόμα  είναι ιερό
Αφήστε να γευτώ την γλώσσα που τσακίζει

                           ---
Ο υπέρτατος ήχος,    
χωνεύει γκρεμισμένα όνειρα,  
μαζί και την  ντροπή  της  Εύας.
Τίποτα δεν θα μείνει ότι και να πλάσετε.
Θα έρθει το πρώτο κύμα και θα  σβήσει κάθε ίχνος.
Μόνο η μουσική  θα ταξιδεύει,  δίχως τέλος.  





Μαρία Πανούτσου
Ποιητική  Ενότητα  
Φωτογραφίες
25/05/2018