Το ποίημα που έγραψα για σένα
Αγάπη μου μοναδική
Είναι βουβό  
Δεν έχει ήχο  


Είναι ένα μουσκεμένο πανί
Που δεν τολμά ούτε καν να υπάρξει

Με τον φόβο του ραγίσματος
Μοιάζει με ένα φλιτζάνι τσάι

Ψυχή  και σώμα   παγωμένα
Έτσι ξαγρυπνώ σε ξένα σπίτια  

Κατηφορίζω δρόμους μελαγχολικούς
Ανοίγω πόρτες  και τις κλείνω  

Κοίταξε με πριν η μνήμη μας εγκαταλείψει
Σε κάποια γωνιά  του δρόμου

Δεν θέλω να είμαι δραματική
Μόνο σου μεταφράζω το ρίγος  του κορμιού μου

  
©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ