το χέρι  που ξέθαψε, κοχύλι μπηγμένο σε  βράχο τραχύ

η φωνή που χρωμάτισε ένα  εκκωφαντικό, τώρα

η μοναχή που έζησε σε θαλερά  νωπά στρώματα,

εκείνο το  ρυάκι, που βγάζει σε μια θάλασσα τόσο έρημη

ο ήλιος,  που ανασαίνει κάθε δείλι

αυτό  το πουλί που ζυγιάζεται  στον ουρανό, πριν βγουν τ’  άστρα


Μαρία Πανούτσου   (part of a poem  about  the, that,  ici, et la,