Στον Τάσο Πετρή

Gentlemen, don’t let anything,
anyone, deceive you
Stamatis Polenakis

Αγαπητέ μου φίλε,
Κάπως  διαφορετικά αισθάνομαι και ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την προσωρινή μου  αλλαγή. Την ονομάζω προσωρινή,  γιατί είσαι στο πίσω μέρος του μυαλού μου όλες τις στιγμές  της μέρας,  αλλά η καρδιά μου,  θέλει να ξαποστάσει από τους κυματιστούς  κραδασμούς, της σκέψης μου για σένα.
Δεν είμαι σταθερή πρέπει να το παραδεχτώ και εγώ  όπως ο καιρός που συνεχώς αλλάζει έτσι και εγώ γυρωφέρνω, πάω και έρχομαι, με  συντροφιά τις  εντυπώσεις.
Είδα ανθρώπους να βασανίζονται  στους εφιάλτες μου την νύχτα, θα  σου εξιστορήσω  τα όνειρα μου,  κάποια φορά. Ένα  βράδυ είδα, την μάνα μου να με ρουφάει από το κρεβάτι και εγώ βογκώντας, να ξυπνώ  και να πετάγομαι  κάθιδρη.  Συνάντησα  ανθρώπους πεινασμένους,  να εκλιπαρούν  ένα ψίχουλο. Και  γνώρισα την απουσία, στα μάτια των ανθρώπων, νεκροί από την    φροντίδα και την κρυφή η φανερή  αλαζονεία  τους, να  κομματιάζει τα σπλάχνα τα δικά τους και των άλλων. Κάποτε σκέφτηκα  ότι πριν πεθάνω θα έχω κατορθώσει να καταλάβω κάτι από την ζωή. Σήμερα  λέω πως όχι, όλα είναι ένα μυστήριο, εκτός από τον άνθρωπο,  που τόσο προβλεπόμενος.  Βλέπω  τα μυαλά των ανθρώπων,  χυμένα μέσα σε   φτηνές συσκευασίες  μιας  χρήσης.  Μιλάω για τον μέσο άνθρωπο,  αυτόν που ονομάζουμε όχλο. Εγώ σε  αγάπησα γι αυτό που είσαι, κοίτα τι είδα σε σένα, είσαι το μοντέλο μου που ξεπηδά   από στάχτες  και συντρίμμια, σε διάλεξα  γιατί  είσαι μια πληγή, που  δεν αιμορραγεί, μια σήψη  σε παρόντα χρόνο, με την καρδία σου να κρατά όλο το αίμα  εγωιστικά, και τόσο ανθρώπινα. Είσαι  σταθερή αξία  σε μια ζωή που ρέει και  αφανίζει  στο λεπτό  κάθε  σημάδι αγάπης. Η θέση σου  στα άστρα  μαζί με θεούς και δαίμονες. Πεθυμιά για μια μπύρα  παγωμένη  περατώνοντας στα  χιόνια και βουλιάζοντας σε στρώματα ζεστά.
Μαρία  Κασσιανή  



©ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ