εικόνα μου  




  καλή μου προσωπίδα
ρωτώ/θωρώ την χωμάτινη  κατοικιά σου
κρατώ σφιχτά  τα δυο μου χέρια
ένα κομμάτι μάρμαρο /μαύρο
με πλακώνει
ζωή με άλλο πρόσωπο/μικρή ευάλωτη εσύ
σήμερα  είσαι /και ήσουν / και θα είσαι
σε σκέφτομαι και σε θαυμάζω /τι θράσος /
κοιτάς με περιέργεια και ψάχνεσαι/  
για αυτό σε μακαρίζω /τώρα με ανοχή/
μεγάλη τώρα  και  σίγουρη/ σε βρίσκω
σε ροζ  αποχρώσεις/σε χρωματιστά / δωμάτια/
γλιστερά μονοπάτια εύχομαι / να βρεις και
να σε βρουν αλώβητη / με φως στα χείλη
με πρόσωπο  αλλοιωμένο μόνο από χαρά
πέρα  από την αλήθεια  σου /που πονάει/

τρέξε να προφτάσεις / στην στάση / κάποιοι άνθρωποι
χαιρέτησε λοιπόν / κάλεσε  / ο χρόνος  λιγοστεύει
στο απέναντι σπίτι  την νύχτα/  κοιτάς /το αναβόσβησμα  
μιας φλόγας  που βγαίνει  από απρόσωπα /   πρόσωπα
το δικό σου  / θα μείνει  μια  εικόνα / όπως την   ζωγράφισες
που  είπες  / έλα   ζωή/ να σου διδάξω  / την δική μoυ φωνή
δεν  αντιστέκομαι στο ρεύμα  
αφήνομαι /και δεν είμαι/ ότι μοιάζει να είμαι
χάνομαι μέσα στο μέγεθος του κόσμου/ και δεν υπάρχω  πριν χαθώ  
όλα είναι μια  σταγόνα/ που ήδη εξατμίζεται/πριν καν γεννηθεί/
και ο πόνος ανύπαρκτος
ο κόσμος  χάνει  τον κόσμο για ένα φρέσκο καρότο
δεν έχω τίποτα με τα καρότα
αλλά  να που  θέλω να  βαφτιστώ  
σε ένα όνομα/ σε έναν  άνθρωπο
σε  σάλιο ζεστό /  


  © Μαρία Πανούτσου