Όλα αυτά που μου δίνεις απλόχερα
Kαι τα μοιράζεις με ένα πνεύμα άτιτλο
Σε νέους και γέρους, παιδιά και νεράιδες
Θέλω να τα φωνάξω, όπως, ένα ευχαριστώ
Που βγαίνει μαζί με τα μάτια μου, προς το φως
Θα συναντηθούμε στην άλλη ζωή,
νέοι και οι δύο
Θα φαγωθούμε σαν τα πεινασμένα ζώα,
Θα αιματοκυλιστούμε,
μέχρι να σταλάξει λίγη ησυχία
Θα με πιεις, σαν καθάριο πηγής νερό
Και εγώ,
θα σε ακούω με τη στρογγυλή κοιλιά μου
Τότε ζωή και θάνατος, θα είναι ένα
Μηρυκάζομαι, το πνεύμα που με καλεί
Αφήνοντας πίσω μου τον λαμπερό κόσμο
Αυτής της γης, που τόσο την νοσταλγώ
Είπα να μην φοβηθώ, αυτό, παρακαλώ μόνο
Να συνεχίσω, κι ας χαθώ όπως οι γυναίκες
Που πρέπει να λέγονται γυναίκες, αυτές γνωρίζουν
Ο δρόμος του γυρισμού είναι μόνο στα όνειρα μας
Αιλουροειδής, πολύχρωμος, με μια φωτογραφία noir
Παραμάσχαλα ένα μπουκάλι με, μήνυμα για το μέλλον
Που πρέπει να σταματήσει αυτό το ποίημα δεν γνωρίζω
Γνωρίζω μόνο να αγαπώ,
Γεννήθηκα για να αγαπώ κι όχι να μισώ

Περπατώντας στην ******* gate λίγο πριν σε ανταμώσω



©Μαρία Πανούτσου



Αντιγόνη Σοφοκλής