Νιώθω σαν η ζωή μου να τρέχει
πριν απο μένα
χωρίς εμένα.

Ανεξέλεγκτα εκστασιασμένη , αδιάκοπα λυπημένη.
Σαν πουλί που τρέχει με ταχύτητα απροσδιόριστη,
μια μορφή ακαθόριστη.

-Η καρδία μου χτυπάει δυνατά απόψε
νομίζω θα σπάσει
νιώθω πιο ζωντανή απο ποτέ
κάτι έχει χαλάσει.
-Λυπάμαι.

Ότι κάνω είναι για να μην συνειδητοποιήσω ξαφνικά
το πόσο μου λείπεις.
Και οι απέραντες ώρες που τρέχουν σαν σφαίρες
με τρομάζουν.

Πόσο φοβάμαι. Σε ξεχνάω

Σε σκοτεινά μέρη με τη μουσική να καλύπτει τον χτύπο της καρδιάς
το μεθυσμένο μου σώμα χορεύει ακόμη
και το κεφάλι στεγνό.
Είμαι εντάξει.

Δεν κλαίω πια ξέρεις.
Και , τι ευτυχία
δεν πονάει όσο πονούσε.
Είμαι εντάξει.
Μακάρι αυτό να αρκούσε.

Κάθομαι πάλι σε ενα γκρί πεζούλι καθώς περιμένω κάτι.
Ξέρεις τι κάνω;
Σε φαντάζομαι να στέκεις απέναντι.
Με τα χέρια σταυρωμένα μου χαμογελάς με απορία.
Τι και αν χάσαμε, σαν να λες.
Καμία σημασία.

Και είναι λες και είσαι εκεί στα αλήθεια.
Όταν σε σκέφτομαι αναρωτιέμαι αφελώς αν το νιώθεις.

Θα χορέψω για σένα απόψε
και όλα αυτά τα σώματα
θα το ξέρουν.