I love you as certain dark things are to be loved,
Pablo Neruda


Προβολή  στα άφρονα τα λόγια
μιας  ζωής  ξεχασμένης
πριν  από την  κιβωτό του Νώε


Με ρώτησαν/ αν  έχω συναντήσει  τον θάνατο
Τον  παρομοίασαν / με πέτρα άκαρδη
Με ρώτησαν/ αν έχω συναντήσει την ζωή
Την παρομοίασαν  με λουλούδια του αγρού/

Έτσι κι εγώ /πορεύτηκα  μόνη  
με  τις σπασμένες  αλυσίδες
να σέρνονται στα πόδια μου/  
και να πληγώνουν /την σάρκα από   παντού
μα οι φωνές τους /με κυνηγούσαν αλύπητα
ούτε ο θάνατος είναι πέτρα /τους φώναξα
ούτε η ζωή λουλούδια του αγρού/ τους είπα
  

αναρριχήθηκα  λοιπόν /ωχρή  σε σώματα
και κατρακύλησα στους ήχους /παγωμένη
και έλεγα στίχους  από  πεθαμένους ποιητές
περπάταγα  λοιπόν /αδιάφορα  
και με χαμένη  πεθυμιά/
κι' όλα φαινόντουσαν  ανούσια /μα καθαρά

και τότε είδα τον θάνατο και την ζωή
μαζί/ σ ένα και μόνο πρόσωπο
ω! τι δώρο ιερό
τούτης της γης

καθώς απλώνω λοιπόν την ύλη να στεγνώσει  
την ύλη μου/ που αγναντεύει ήδη την σκοτεινή
την  
όχθη/
και η ψυχή μου που σεργιανίζει ανέμελα/  
-μαθαίνει  να πετά πριν είναι αργά -
  μαζεύω    μνήμες  στοργής
που μου απόμειναν/
και τις εναποθέτω στο μέτωπο του
στα χείλη/ και στα δυο του  μάτια  
τις  λαμπερές  τις κόγχες που μου μίλησαν/
που μ έδεσαν με μαγικά σχοινιά

και  σαν  μοδίστρα πιάνω το ψαλίδι τώρα/
  να κόψω τον λώρο
που μας δένει/
και μια και δυο με κομματιάζω πριν πω  καν ωχ!
Μετράω μέχρι  το τρία/ και περιμένω
  και  ο κόσμος σκοτείνιασε/  και  εχάθη

Είναι η σάρκα του που εμπνέει τρυφερότητα;
είναι η ωρίμανση του νου του;  
μαζεμένη στη κόφτρα του τσιγάρου του;  
Είναι η τούφα από τα μαλλιά του;
που με ξυπνάει   τις νύχτες
αναρωτιόμουν
καθώς  
άφηνα μια στάλα αίμα στo χάρτινo σημάδι  του


©Μαρία Πανούτσου