Μου διαφεντεύεις την σιωπή
μου αποσπαίρνεις την γαλήνη
μια απουσία απομένει εκεί
καθώς η νύχτα περπάτα χέρι με χέρι
φείδι στην τσέπη σου και εγώ μ’ ένα πουλί
δείχνω τον δρόμο για του τέλους, την αυγή
Πλησιάζω, αστράφτουν οι κολόνες πνιγμένες στο φως
Κολυμπώ προλαβαίνω την λάμψη
Κυνηγώ μια ζωή που δεν είσαι εσύ
Κι’ όμως γεμάτη θύμηση από οσμές και γρήγορες σκηνές
Ακόμη και το κάθισμα τόσο στενό να μας χωρά
Τι ομορφιά για λίγες στιγμές
Εκείνη η φωτισμένη σκιά
μην ψάχνεις, θα οδηγήσω εγώ
πάντα φωτισμένη από το σκύψιμο της κεφαλής
και τώρα που το λέω βλέπω στα μάτια σου
ένα αντίο,αυτό το γνώριμο αντίο το μικρό
στερνό και λιγωστό μ’ένα χαρτί να μεγενθύνει τη στιγμή
©Μαρία Πανούτσου
Ανέκδοτη ποιητική συλλογή