Σκληρό με έκανε η ζωή
πέτρινο παλικάρι
χέρι να δώσω δεν μπορώ
μονάχα παλαμάρι

Στον λόφο μένω μοναχός
φιλάω τα χωράφια
αξύριστες πουτσότριχες
σπασμένα τα ξουράφια

Του τσέλιγκα τα πρόβατα
τα βλέπω με λαχτάρα
στο άσπρο τρίχωμα θωρώ
Απόλλωνα κορμάρα

Εγώ ποτέ δεν ένιωσα
το άρωμα καπότας
μα έχω ένα σκουπόξυλο
σαν να μουν Χάρης Πότας

Μονάχος όσο έκατσα
κι αγνάντευα κουράδες
τον ήχο απέξω άκουσα
να κλάνουνε γιαγιάδες

Στο νου μου σιγογύριζε
ο καταράκτης μίνι
σκατό με πείσμα κόλλησε
στο τοίχωμα είχε μείνει

Χαμένος στην  απόγνωση
έπρεπε να γκρεμίσω
το ντους ήταν αδύναμο
και πως να συνεχίσω

Τα δάκρυα μου στέρεψαν
και λίγο θάρρος πήρα
μάζεψα πόνου δύναμη
Αχ! Πυροσβεστήρα

Μια απορία γέμισε
του ίσως το κενό
Μόνος εγώ κι θλίψη μου
έψαχνα να βρω

Το λόγο όμως δεν έμαθα,
ύστερα από γαμήσι
το ρωμαλέο μούσι μου
καράφλα είχε αποκτήσει

με τρυφεράδα φέρθηκα
κι έκανα προκατάρτια
κάτω πρώτα κατέβηκα
μετά έγινε κομμάτια

'Απλυτη δεν φαινότανε
έμοιαζε με κυρία
κατέληξα όμως και έγλυφα
υγρά από μπαταρία

Το βλέμμα μου είχε καεί
σαν να χα φάει τσίλι
φορούσες πράσινο κολάν
και σου 'σκασα σκαμπίλι

Στα τέσσερα σε έστησα
και σ' άρπαξα απ'το στήθος
και με το ζόρι φώναξες
για πεθαμένο ήθος

Σε άρπαξα απ΄το σουτιέν
σου 'σκισα την τιράντα
τον πούτσο μου αντίκρυσες
θα μ'αγαπάς για πάντα

Δεσμεύσεις δεν εθέλησα
φοβήθηκα τον γάμο
έτσι για να ξεκόψουμε
είχα φωνάξει κλάνω

Νύχτα ήταν και ξύπνησα
δεν είχε ξημερώσει
και τ'αποτσίγαρο θαρρείς
άθελα είχε λιώσει

Το σώβρακο ανέβασα
μέσα απ'το παντελόνι
το πέος μου αποβραδίς
έγινε μακαρόνι

δεν ήξερα πως λέγανε
την γκόμενα στο πλάι
θυμόμουν όμως που λεγε
ο φίλος σου κοιτάει

Την πείρα με τον φίλο μου
κάναμε ντάμπλ πλέι
για λόγο όμως παράξενο
ο κώλος μου με καίει

Μήπως δεν ήταν φίλος μου
κι ήτανε κάποιος άλλος
στο μάτι έμοιαζε μικρός
μα κάπου ήταν μεγάλος