το σπουργίτι

…λοιπόν ανασαίνεις
ό,τι ανήκει στο παρελθόν
εκπνέεις
τις λύπες
που γαντζώθηκαν στην άκρη της φούστας σου

το αεράκι ανεμίζει
το στρίφωμα μπαλωμένο με ρίγη και σάλιο
το ρούχο αφήνεται στην ζεσταμένη άσφαλτο α πόδια έχουν τη τιμητική τους
δρασκελίζουν τον κόσμο με ορμή
άλμπατρος χωρίς φτερά

εγώ

εκεί θα φτάσω όπου δεν έφτασε κανείς
εκεί θα ομολογήσω “τελώ”
τον τελευταίο στίχο μου…
ήχοι από μια συναυλία του 80′
κάτι σαν ήχοι από ρόδες
δίπλα σε χωράφια πράσινα
γεμάτα με γύρη
μπερδεύονταν με ό,τι ονομάζεται μουσική …

2020
μαρία πανούτσου

Μαρία Πανούτσου


Απλό, τόσο απλό


Δεν κρατώ κάτι για μένα.  
Σιγά- σιγά αργά, γλυκά
και βασανιστικά,
φτωχαίνω κάθε τι  δικό μου.

Φέγγω σαν της αυγής,
το φως,
κι ‘οι  μέρες  όλες ίδιες  


Άγγιγμα ιερό,
σε χωματένιο στρώμα,  
λάμπει η  ομορφιά σου.

Μα να,  γυρνώ πάλι εδώ,
στο τώρα.  
Όχι σε στίχους,
μα σε σένα και σε μένα.

Σ’ ένα δωμάτιο, σ’ ένα γεύμα,  
σ’ ένα ποτήρι νερό.

Ένα τραπέζι  ίσως,
ένα  ρούχο,  
μια τσάντα,  
ένα τσιγάρο.

Σε κάτι απλό, μόνο απλό,  
όσο  γίνεται πιο απλό.

Μια στάλα από κάτι  
Να τόσο απλό.    


Μαρία Πανούτσου
   25/05/2108

Μαρία Πανούτσου





αγκάλιασε με ξανά και ξανά
όπως εσύ ξέρεις μόνο

μη φοβάσαι, αντέχω  
σφίξε με μέχρι να λιώσω

μη  ντρέπεσαι  
ζήτησε μου να σου φιλώ τα πόδια
κάθε λεπτό

κρύψε με στις πιο κρυφές γωνιές
για σένα μόνο υπάρχω,

σβήσε κάθε απόσταση που μας χωρίζει
νύχτα ή  μέρα

τροφή μου το σάλιο σου
και οι μικρές δικές σου φωνούλες

αυτές που με μπερδεύουν για το ποιος είσαι
τότε σε θέλω πιο  βαθιά  

δεν είμαι άνθρωπος πια
παρά μόνο ένα  δικό σου  εργαλείο αγάπης

τι σου γράφω.....
αφού ό τι νοιώθω δεν είναι μπορετό να ειπωθεί με λόγια
παρά μόνο με σιωπή




Μαρία Πανούτσου. Ποίημα για τον Αγαπημένο. Ξεκίκησε  τον Δεκέμβριο  του 2017 και  γράφεται ακόμη

Μαρία Πανούτσου
Να θυμάσαι
Αφιερωμένο εξαιρετικά




Δεν είσαι ένα πρόσωπο  
Είσαι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο
Συγκεκριμένα χείλι
Και η φαβορίτα εκεί κοντά
Σ’ ένα αυτί συγκεκριμένο
Που του μιλώ  


Συγκεκριμένη και η μύτη  
Και το δέρμα και  η υφή του
Συγκεκριμένο και το στέρνο
Με τις θηλές να εξέχουν
Μέση, γοφοί, συγκεκριμένα  όλα  
Ένα σώμα που απλώνεται και φέγγει
Και παρασύρει όλα τα ανδρικά σώματα
Σε ένα τραγούδι λίγο λυπητερό


Μαδάω την μαργαρίτα  
Και την ρωτώ
Μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά


Να θυμάσαι τις στιγμές που μ’ αρνήθηκες
Τα μάτια που σε λάτρεψαν
Τα χέρια που μίλησαν
Μα  πιότερο να θυμάσαι
Πως τα σώματα μας όταν πλησιάζει το ένα το άλλο
Είχαν γιορτή
Και μια γαλήνη απλωνόταν, γαλήνη ζωής
Σε όλα τα μέλη μας  
Είναι το σώμα,
Ένα δώρο να θυμάσαι  


Τους αιώνες διατρέχαμε,
Να βρει ο ένας τον άλλον
Και τώρα ο παντοδύναμος  χρόνος  
Μας ανταμώνει ξανά


Κάτω από την φούστα μου κρύβω
Ένα μαχαίρι
Ένα άστρο  
Ένα ποτήρι νερό
Και το φιλί σου
Για ασφάλεια, μη με χάσεις, μην χαθούμε,
Φύτεψε με στις γυναίκες που πλαγιάζεις
Στρίμωξε με, μέσα στ’  όνειρα σου
Και μην περιμένεις την γνωστή  λέξη
Δεν θα την προφέρω για σένα
Βρήκα μια άγνωστη λέξη  για σένα μόνο
«Σ ‘αγαπώ»



Επίλογος. Αν  όλοι οι άνθρωποι  ήταν την ίδια στιγμή ερωτευμένοι, τότε σε όλη την γη,  θα απλωνόταν απ’ άκρη σ’ άκρη  αυτόματα,  η ειρήνη.​

Μαρία Πανούτσου

Ο δικός μου   Άνδρας


Είσαι  το φως που τυφλώνει

Ένα κουτί  μαγικό

Μια συλλογή  από χαμόγελα

Ένα  σπίτι  γεμάτο

Ένα λουλούδι  παραδείσου

Μια αγκαλιά  

Δυο χέρια  ζεστά

Μια λαχτάρα  

Είσαι   η μέρα και  η νύχτα

Είσαι  το φως και η σκιά

Είσαι ο καθαρός ουρανός

Είσαι η αστραπή που σκοτώνει

Είσαι ο Αδάμ

Είσαι  το πλευρό μου

Είσαι   η εκπνοή μου

Είσαι   η ανησυχία μου

Είσαι  οι πρώτες στάλες  της βροχής

Είσαι   ο άλλος  μου εαυτός

Είσαι   το μυστήριο της ζωής

Είσαι  το άπειρο

Είσαι ότι δεν μπορώ να κατακτήσω

Είσαι  αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι αγάπη

Είσαι η φωτιά

Είσαι  η ουσία




Είσαι   ο θάνατός μου  

Είσαι  το απερίγραφτο

Είσαι ένα περιβόλι με τα σπάνια φρούτα

Είσαι το κουτί  της Πανδώρας.

Είσαι  η ζωή  που θα θέλαμε να έχουμε

Είσαι   αυτό που δεν ορίζεται

Είσαι η στιγμή  στη αιωνιότητα

Είσαι  αυτό που δεν έχει τέλος

Τίποτα δεν πάει χαμένο από σένα  



Μάιος  2018
Στον  Αγαπημένο

Αφιερωμένο στην νήσο Κεα


Άτιτλο  1

Κοιτάζω το απέναντι  τοπίο
Τα δένδρα δέχονται ευλαβικά /
το ήπιο χρώμα του φθινοπώρου.

Στο λιβάδι το άσπρο/
των προβάτων  ξεχωρίζει /
και φαντάζομαι /την κίνηση
των σαγονιών τους.

Ο ουρανός/τα συντροφεύει
και ένα σύννεφο σπαρμένο/
από ψηλά.


Ούτε ίχνος λύπης.
Οι φιγούρες των ανθρώπων /
μικρές κουκίδες/ σημάδια/  
με βήμα αργό/ και πρόσωπα χαμογελαστά  /συγκεντρώνονται/
για το πριν το σκοτάδι/  
συμπόσιο χαράς / το καθημερινό.

Οι μυρωδιές μπερδεύονται/
και ένα αστέρι/ ετοιμάζεται να λάμψει.  








Άτιτλο 2

το χωριό είναι  ένα τεράστιο περιστέρι κουρασμένο
που βρέθηκε στην πλαγιά αυτού του τόπου  τυχαία  
και αποκοιμήθηκε μέχρι το  επόμενο φθινόπωρο

ξαποσταίνει και ξαποσταίνει   ρυθμικά
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
αναβάλλει το ταξίδι για άλλα μέρη
βρήκε στο τόπο αυτό κάτι τι που αγάπησε

αναβάλλει και την θυσία που είχε τάξει
για να σώσει τους ανθρώπους
αυτού του τόπου από το κουτί της Πανδώρας
τους ευλογεί που δεν βλέπουν όσα βλέπει
αυτό το τεράστιο πουλί  

που δεν ακούν τους υπόγειους  κραδασμούς
και δεν μυρίζουν το χώμα με το χρώμα της βροχής

ανάμεσα στους βράχους  αντηχούν τα βρύα και   οι  λειχήνες και τα ταπεινά κυκλάμινα και εκείνες οι μωβ ορχιδέες που διακοσμούν το βλέμμα μου που ρουφάει ακόμη και τα μικρά μυγάκια που γεμίζουν το φως με ανησυχία

στο χαρτί που  γράφω  ένας  σκουριασμένος  συνδετήρας με κρατά   σε μια ενδιαφέρουσα παρένθεση  

  








Άτιτλο   3


Κάτω  από την στέγη του σπιτιού μου
Μετρώ τις ώρες που μου μένουν
Μέχρι τον χρόνο να προφτάσω
Τα σπίτια  γύρω μου
Κοιτούν, συντροφεύουν, εξερευνούν
Το βλέμμα πέρα μακριά τραβιέται
εκεί μέχρι να σκοτεινιάσει στα δένδρα, το φως

Χρόνια και χρόνια εδώ
χωρίς τέλος και αρχή
αφού τέλος και αρχή
μοιάζουν τόσο

Αφήνω πίσω μου το χθες
και ανακράζω
τις ιστορίες των ανθρώπων
καθώς  απαριθμώ τα σπίτια
ανοίγω μόνη  τα παράθυρα
τις πόρτες
ακτινοβολώ και εξιστορώ

Οι τοίχοι, τα κουφώματα, η μούχλα,
η υγρασία
η σημασία του χρόνου, και όχι μόνο στους τοίχους
αλλά και στους άνθρωπος  που απουσιάζουν
ποιος ξέρει προς τα πού, τα βήματα τους

Ο ουρανός αναλλοίωτος  και η γης αυλακωμένη


Μαρία Πανούτσου 03.10.18

Το μπορντέλο "bordello"



γνώρισα
ανθρώπους χωρίς ρίζες
χωρίς μνήμη γης
χωρίς τα νερά
που γλείψανε τις πατούσες των προγόνων τους
χωρίς τον απέναντι
που μάς κοιτά με μάτια όλο προσμονή
για ένα, μικρό έστω, θαύμα
νοερά
γκιζεράω στους δρόμους
και ρουφώ κατευθύνσεις του ορίζοντα
καθώς απλώνω το χέρι
για ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα με το αεράκι
στο μάθημα της ιστορίας
δεν συγκρατούσα ημερομηνίες
αλλά δράσεις και πρόσωπα
αποφάσεις και αιματοχυσίες
ξεδιψούσα με τις σημαίες
που κρεμιόντουσαν
σχισμένες στα μπαλκόνια
εκεί — μαζί κι οι άνθρωποι
ξαπλωμένοι στα πλακόστρωτα
κάποτε, σε μια έκθεση ιδεών
έγραψα τον λόγο
που οι πράξεις των αριθμών
δεν είναι για μένα
αλλά το απέραντο του κόσμου
το νεφέλωμα και η δίνη
την ίδια εποχή σκεφτόμουν τα μπορντέλα
πως ίσως να 'ταν χώροι ελευθερίας
ήθελα την πόρνη
χωρίς την πράξη
το οίκημα
χωρίς τη συνεύρεση
τα δεκαέξι μου χρόνια
ονειρεύονταν το αναποδογύρισμα του κόσμου
γι’ αυτό αγόρασα τους τόμους της ιστορίας
σε τιμή ευκαιρίας
και πέρασαν τα χρόνια
μέσα σε εικόνες ενός τσίρκου
στο τέλος όλα τα φαντάστηκα:
και χώρους, και μυρωδιές, και πρόσωπα, και λόγια
και πίστεψα σε ένα θέατρο σκιών
ώσπου — μια μέρα, άδειος απ' όλα
και με ένα τσουβάλι αναμνήσεις
αποφάσισα ότι είμαι
απλά ένας ακόμη άνθρωπος
και επιτέλους ησύχασα
τότε ήταν που
η βροχή ήταν βροχή
ο ήλιος, ήλιος
το φαγητό, φαγητό
το σκέπασμα, σκέπασμα
το τραγούδι, τραγούδι
η φωτιά, φωτιά
η άβυσσος, άβυσσος
κ.τ.λ.
κ.τ.λ.
κ.τ.λ.
τότε ήταν που πεθύμησα
ένα βιβλίο να 'χα
ένα βιβλίο μονάχα
για όλη μου τη ζωή

EPILOGE
οι ανίσχυροι:
ζώα
γυναίκες
παιδιά
έγχρωμοι
μειονότητες
ανάπηροι
μετα­νάστες
άποροι
(και όσοι δεν φώναξαν ποτέ)

μαρία Πανούτσου
2025

{…..} Τους αιώνες διατρέχαμε,
Να βρει ο ένας τον άλλον
Και τώρα ο παντοδύναμος χρόνος
Μας ανταμώνει ξανά
Κάτω από την φούστα μου κρύβω
Ένα μαχαίρι
Ένα άστρο
Ένα ποτήρι νερό
Και το φιλί σου {…….}
​
Μαρία Πανούτσου

με στοιχιωνουν οι ανρωποι

δεν θα κρυφτω στην αγκαλιά σου

οι σκιες που περπατουν γυρω μου με καλουν
για ενα τσαι λιγο

πριν την δυση του ηλιου

κι όμως

ο Μαβιλης λέει ποτε το δειλι μην θυμασαι τους νεκρους

εξω το αερακι δροσερό με θωπευει

θα μεινω πιστη στην φυση
αλλά δεν θα πάω στο κάλεσμα

αφηνω τους φοβους και την καλοπέραση
και εκτεινομαι στο απειρο

για την Suzanne Eaton
μ.π 2019

τα μυστικά, κρύφτηκαν
σε εκείνα τα χρόνια
όμως κράτησα σφιχτά στις χούφτες
να μην χαθούν σε δρόμους,
που δεν επέλεγα εγώ πάντα
τώρα,
ξεσφίγγω τις μικρές γροθιές,
τ’ αφήνω να πετάξουν ανάλαφρα


Είμαι εδώ να σας θυμίζω,
όσα θέλετε επιμελώς να ξεχάσετε.

                        ---

Στις θλιμμένες νότες ενός  τάνγο,  
γεννάω με τα κύτταρα του εγκεφάλου μου,
τις μυρωδιές και τις εικόνες μιας άγνωστης πόλης
Χορεύω για εκείνον μόνο.
που ξεκάρφωσε το πανί που με σκέπαζε
Το σώμα μου είναι μια ανάμνηση στα χέρια του
είναι μια φωτιά που την σβήνει,
παλεύοντας με το τώρα.
                          ---

Οι μέρες είναι άγιες.
Εκείνο  το τελευταίο καφέ κάποια μέρα θα πιω.

Το στόμα  είναι ιερό
Αφήστε να γευτώ την γλώσσα που τσακίζει

                           ---
Ο υπέρτατος ήχος,    
χωνεύει γκρεμισμένα όνειρα,  
μαζί και την  ντροπή  της  Εύας.
Τίποτα δεν θα μείνει ότι και να πλάσετε.
Θα έρθει το πρώτο κύμα και θα  σβήσει κάθε ίχνος.
Μόνο η μουσική  θα ταξιδεύει,  δίχως τέλος.  





Μαρία Πανούτσου
Ποιητική  Ενότητα  
Φωτογραφίες
25/05/2018

Με κάθετο τον ήλιο




Σε δύσκολες εποχές μαχαίρια βγαίνουν
με κάθετο τον ήλιο

στολές φορούν οι άνδρες
και οι γυναίκες υψώνουν τις ψωλές που δεν έχουν

ανεμίζουν   τις γλώσσες τους και μιμούνται τα αρσενικά  μαμούδια


Αλλοίμονο την πρόοδο και τις σχολές που φτιάχτηκαν
και τα νερά και τα βουνά τα ίδια που μαράθηκαν

σαν τις μανόλιες κάποια χρόνια αναλαμπής
που βγήκαν καμαρωτές και  φώναζαν


έτσι παιδιά  και αυτά μαυρίσανε
από τις γνώσεις τις πολλές
από τις αγκαλιές που κρύβανε του στίχους








Στις δύσκολες εποχές οι ποιητές μαχαίρια βγάζουν
με κάθετο τον ήλιο

και οι κιμωλίες γράφουν την καταδίκη σε αθώους και φονιάδες

ελάτε εσείς ουρανοί και σκοτεινιάστε τούτο το αστέρι για μια στιγμή

να ξαναρχίσει ο παλμός και στροβιλισμός
και ο δερβίσικος χορός




Ένα αρνί προσμένει  την σφαγή
γιορτή της άνοιξης σημάδι  

το αίμα καθαρίζει πιο πολύ κι  από το τρεχούμενο  νερό
κι ας την

την ξεβρασμένη Μήδεια και Λαίδη Μάκβεθ
να πλένεται ολημερίς  και ολη-βραδίς




Στις δύσκολες εποχές και  τα πουλιά  πετούν μακρυά μπας και σωθούν

και όπως  ο Τειρεσίας  μονολογεί απ  τον τάφο του

  ΄΄αρρώστησε  η  πόλη απ’το δικό σου το μυαλό ‘’

Σε ποιόν αλήθεια  απευθύνεται;  
Ποιόν έχει στης γλώσσας του  την άκρη;




21/03/2020

Ημερολόγιο σαν  υστερόγραφο

Μαρία Πανούτσου

Αυτός ο μέγας /

στον ίσκιο  των αγαλμάτων μαζί μου /

τον έπεισα/

και δάκρυσε /

έστω και μια φορά/

–

Της αποδοχής το άσμα

La mort est la fin

d’un amour profond



Ίσκιους/  ω….  εσείς/

επισκέπτες της νύχτας/στις μνήμες των ανθρώπων/

μέρα/τους αποδιώχνομε το χέρι/

σούρουπο/με  το δόρυ της μιας όλβιας χώρας/

ψηλαφώ τα μελλούμενα /κοιτώντας τα χέρια μου/

φλέβες /που τελευταία  διογκώνονται/

ως νεοσσοί υγρών βουνών/



πίσω στα πεπραγμένα

ω..  τα πεπραγμένα

με σκεπτικισμό

και γοερούς παλμούς/

γυρνώ  στην  νοσταλγία /

για κάτι  απροσδιόριστο/



μια καρδιά που είναι να σπάσει/

ας σπάσει  στο στέρνο σου/

ω… μέγα/

κοιτώ γύρω για ρίζες/

ψάχνω να βρω/

τις λέξεις/

λέξεις  καρφιά/

ματιά / ματιά / που διαπερνά

και στρώνει την υποταγή/

σαν ένα πέπλο

από ψιθύρους  γοερούς/



θα βυθίσω στο χώμα/

νύχια και γλώσσα/

αφήνοντας  οσμή  να με διαχέει/

σιωπηλά στην αιωνιότητα/



ένας άλλος  Οδυσσέας/ που η μνήμη του/ ταξιδεύει

μέχρι εκεί που δεν φτάνει ζωντανή κόρη ματιού/



έτσι  θα βυθιστώ/ σε συλλογισμό /πριν ολόκορμη με πάρει/ η οργή/



που έρχεται από  εκείνη την στιγμή/που ο ουρανός ήταν μαύρος/

λήθη μιας γαλάζιας  επιφάνειας/



ας αλυχτήσω σαν τους λύκους των παιδικών μου φόβων/



οι τωρινοί  εραστές των ονείρων μου/πόσο  τους μοιάζουν/



αχ αϊτέ/  με άφησες  σε μια ανυχτωσιά  χωρίς απάγκιο /

κάτι σαν ένα  δένδρο ξεριζωμένο  και πεταμένο  στο πλάι/

έτοιμο για κοπή για λεηλασία/



λιποθύμησα στα χέρια σου θάνατε  θυμήσου/

και εσύ/ Αυτός  ο Μέγας/ όπως σε ονομάζω/

με άγγιξες απαλά στο μάγουλο και ψιθύρισες

με την μοναδική φωνή σου/

ερασιθάνατη εσύ/ μη αμφιταλαντεύεσαι/



και τότε με άφησες να πέσω  στο χώμα/ μ’ ένα γδούπο/

σ ‘ ένα χώμα  καφέ πιτσιλισμένο  με σπόρους/

που τρέφουν  ζώα κι’ ανθρώπους/

με κρατούσες με  μάτια  κλειστά χωρίς βία/

μα με  μια μελωδία/  αχόρταγη απ’ την καρδιά σου/

πιέζοντας τις αρτηρίες/ και γλίτωσα/



εκεί με άφησες  απαλά  με ένα σημείωμα/

γραμμένο από το αίμα σου /που μύριζε σκουριά και λιβάνι

και αναρωτήθηκα μα  είναι ζωντανός ο θάνατος/

έχει καρδιά έχει  και φλέβες σαν τις δικές μου/



καθώς διάβαζα με δυσκολία  το γραμμένο στίχο/

μιας μοναχικής καρδιάς που λιποψυχά  σε κάθε απώλεια/

και θυμάται τότε που ήταν ένας άγγελος/



και πετούσε πάνω από βουνά και θάλασσες /



πάνω από λίμνες και  πεδιάδες/

και από το στόμα του  έβγαιναν μόνο  νότες/

ήχοι από  ένα κόσμο που μόλις  είχε γεννηθεί/

και με ρωτούσε αν ήθελα να ακολουθήσω/

να γίνω και εγώ θάνατος/  να  παίρνω ψυχές/



συνέχιζε στο γράμμα/

να  λέει τι με περιμένει  από τότε που γεννήθηκα/

με βάφτισαν μόλις γεννήθηκα/

γιατί  κάτι έδειχνε πως πέθαινα  από κάτι ξαφνικό/

και πάλι στα 13 μου χρόνια όταν μια μέρα με πυρετό

και ενώ κοντά μου ήταν οι γονείς/

τους κοιτούσα και ένοιωθα στο στόμα μου χώμα / χώμα σας λέω

χωμάτινο  χώμα/ και μόνο χώμα/

ξερό και πικραμένο και ξεροκατάπινα χωρίς να καταλαβαίνω/

τότε πάλι  με θέλησε κοντά του/ αυτός ο μέγας/

διάβαζα το γράμμα και δεν ήξερα πιο πολλά από πριν

μόνο έτρεξα να μιλήσω  σ έναν άνθρωπο σε οποιονδήποτε σε έναν άνθρωπο

ακόμη   με ανάσα/ εκπνοή  και εισπνοή  στα πλευρά του/



να πω  κάτι  απλό όπως καλή μέρα σας/  τι κάνετε/ ο καιρός είναι καλός σήμερα/ αλλά είπανε πως αύριο θα ψυχράνει/  θέλετε να καθίσουμε να πιούμε κάτι  να πούμε κάτι/και  ονειρευόμουν την στιγμή αυτής της απλής  επαφής/ το έσω μου μίλησε και είπε/ και με ρώτησε για τα πουλιά/ τα νησιά/ τις πόλεις και τα ακρωτήρια/ τις λεμονιές και τα μπαλκόνια/ τους λόφους  και τις  ακρογιαλιές/ τα σιντριβάνια  τα τριχωτά στήθια/ τα υγρά  χείλη/ τα μαλλιά στον άνεμο/



ημέρεψα με τόσες ερωτήσεις/ και άρχισα να  τις μετρώ /ένα εκατομμύριο  και ένα/ και δυο/ και τρία και/ τέσσερα και πέντε/ και έξι και επτά/

και τότε σταμάτησα και σκέφτηκα  τα  κομμάτια μάρμαρο που είχα μαζέψει από την λόφο  της Ακρόπολης  /κάποιο καλοκαίρι

που είχα ξεχάσει ότι μια μέρα θα  πρέπει να επιστρέψω/εκεί από όπου είχα έρθει / τότε ακόμη δεν τον γνώριζα Αυτόν τον Μέγα / και  δεν ήξερα την δύναμη του  αλλά ούτε και την δική μου/ δεν ήξερα πόσο δεμένη ήμουν με όλα όσα  άρχισαν να με  ακουμπούν  /  το μυαλό / την  καρδία/ και  το κορμί/

πόσο τα μάζευα με στοργή /εγώ  η άλλη  /αυτή / που τώρα μόλις αρχίζω να  ακροαγγίζω/  με  πίστη και  πάθος/ και εσύ   Ω! Μέγα κόψε με κομμάτια/  σάρκινη παντιέρα στις Κυκλάδες  το κορμί μου/



μην μου κόψεις τις ρίζες μόνο/

αυτές που   ρίζωσαν μέσα μου  από την ιστορία της μάνας  και του πατέρα/

από τους μύθους της οικογένειας/

από τους μύθους αυτού του τόπου-

μια στάλα γη  είναι η γης μου –

μην μου την πατάτε –

αφήστε  τις μνήμες να είναι η καταγωγή αυτής της θαλασσόπυκνης   εστίας/

να είναι  η παραγωγή των αιώνων/

μην  την αφήσετε να την πνίξει ο όλεθρος/

διαβολικά μυαλά  του ανθρώπου  εσείς/ altermioego/



εσύ  Μεγάλε δικέ μου φίλε / Αυτός/ όπως   σε ονομάζω/

που με την σύλληψη μου  ήσουν εκεί  να φέγγεις την δημιουργία των κυττάρων μου/

σε ένα ανυποψίαστο θαύμα να χαμογελάς με νόημα/ αγαπημένε φίλε σύντροφε/



γύρισε πίσω την ιστορία για μένα μόνο /Δωροθέα ονόμασε με και  πάρε με μετά/μόνο τις ρίζες φύλαξε αυτού του τόπου  /του τόπου μου/ δεν έχω να σου προσφέρω  αντίδοτο στον δικό σου πόνο/ που αρχίζω να τον αισθάνομαι/   πάρε ένα  κομμάτι μάρμαρο που μάζεψα μηχανικά   κάποιο ζεστό μεσημέρι  στης Ακρόπολης   τα μέρη/ξεδίψασε  μ’ αυτό/





ή  με/ το  θανατερό   υγρό/  αυτό που χύνεις  σταλαγματιά σταλαγματιά/τον πόθο για φευγιό /στα μάτια των έτοιμων  από καιρό/ και μένα/ σύρε με μέχρι  το τέλος με το  ήχο από  τους θρήνους  των  κατατρεγμένων/ και το τραγούδι των παιδιών/ όταν  πλατσουρίζουν  σε νερά μαγικά/ και φαντάζονται την ζωή να κυλά με χορούς και φτερωτά γεμάτα  χρώματα

εμένα περίμενες να σου πω / πώς να φευγατίζεις τους ανθρώπους; / αχ!εσύ /αγαπημένε/ δεν  έχειςμάθει τίποτα από τόσους  θανάτους/ μου βούλωσες το στόμα από την αλήθεια/ με ξένεψες  από την αγάπη/ αρχίζω  και σε καταλαβαίνω/  καταλαβαίνω τι  θέλεις να μου πεις/ καταλαβαίνω/ τις λίγες φευγαλέες στιγμές/ που ήσουν ηρωικά  επίγειος και όλα  ξεκινούσαν από  το μηδέν/θα  σου αφιερώσω  ότι αφιέρωσα στην ζωή / το ίδιο και σε σένα/μια αγκαλιά/



χωρίς καν λογισμό/ εκεί  που όλα ετοιμάζονται να ρίψουν τις κραυγές τους/

ιαχή  μια παροδικής ευτυχίας/

να που  προβάλει ανίκητος ο έξω από δω/

με την παρέα του/ας γίνουν όλα όπως πρέπει να γίνουν/

αφού  μόνο να βλέπουμε έχει μείνει/

χωρίς να καταλαβαίνουμε/

σταματάτε  να μιλάτε/ δεν υπάρχει φωνή μέσα σας/

ακούστε  τον άνεμο/πως πιέζει  το σώμα μας/

πως  αφήνει   επάνω μας γραμμές /μικρές ιστορίες/



δεν κουράστηκες καλέ μου να με προσέχεις/

αφού μόνο εσύ μπορείς να κόψεις  την ανάσα μου/

κομμάτια   μιας νυχτιάς με το σούρουπο να γέρνει

από το τελευταίο μου βλέμμα/ μια μικρή αστραπή/



θα  σε ονομάσω  τέλος  με το όνομα σου

θα σε αποκαλύψω όπως εσύ αποκαλύπτεις/

όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου

που λιγότερο ή περισσότερο/ σε θέλησαν

σαν ένα φτερό που ταλαντεύεται και κερδίζει το βλέμμα/

σε αγάπησαν  τότε  μπορούν να   σε φωνάζουν με το όνομά σου

Ω!  Mέγα

Μαρία Πανούτσου

Αφού δεν στάθηκα ικανός να κάνω λογικούς τους ανθρώπους
προτίμησα να  ζήσω ευτυχής μακριά τους
Βολταίρος








η σκιά μου, με ακολουθεί

στις φτερούγες μου επάνω



η θάλασσα από μακριά,

στέλνει την ευωδιά της



ένα καράβι, στο χρώμα της ώχρας

αργοπλέει με  ησυχία



ο χρόνος ο άχρονος με επισκέπτεται

τελευταία



μοιάζει

με κάτι, που οι άνθρωποι

το αποκαλούν ευτυχία



προσευχές και αμαρτήματα,

προπορεύονται της αγάπης



σαν να  στερεύουν οι έννοιες

αλλά,  όχι.







Μαρία Πανούτσου
Ποιήματα  αδημοσίευτα 2016-2025

Είμαι ο απαγορευμένος καρπός

ερχόμουν και σε έβλεπα/ κοιμόσουν βαθειά/
δεν ήθελα να ξεβολέψω/το κορμάκι σου μαζεμένο
σε ένα σημείο ακραίο του κρεβατιού/ τα σεντόνια όχι κάτω από το σώμα σου/ αλλά γύρω / και ένα μαξιλάρι που δεν έμεινε στο κεφάλι σου ούτε στιγμή/
σ’ όλη την διάρκεια του ύπνου σου ερχόμουν και ξαναερχόμουν/ μήπως μπορέσω και φτιάξω το κρεβάτι καλύτερα/ αλλά  εσύ κοιμόσουν βαθειά /το άφησα έτσι/χθές ανακάλυψα και ένα σημάδι που μου ζωγράφισες με το στόμα σου / σαν βεντάλια/  λίγο κάτω από τον ομφαλό/ ένοιωσα εκείνη την νύχτα ένα λεπτό σαν κλωστή πόνο/ από τα δόντια σου στην σάρκα μου/ και δεν περίμενα πως θα άφηνε ένα σημάδι απλωμένο/ μια καρδία; με βεντάλια; δώσε εσύ το όνομα / θα μου  πεις γιατί παίρνω τον κόπο και τα γραφώ όλα αυτά/ γιατί όλα γίνονται / εργαλείο χαράς/ όταν γινόμαστε ένα  και το δέρμα μου χάνεται μέσα στο δικό σου/ είναι τόσο ξεκάθαρα όλα/ και το ξέρω/γιατί την ώρα που γίνονται όλα αυτά / είμαι  εκεί και μόνο εκεί/και εσύ/ τι άραγε  να νοιώθεις; πως είσαι μετά; αναγνωρίζεις κάτι από αυτά που σου γράφω; το σπίτι μου ταράχτηκε που ήρθες/  ένοιωσε απειλή για την ιερή μοναξιάς μας/  και μετά και μετά  και μετά /και μετά/  και τώρα σε θέλει πάλι/ να έρθεις ακούς;
Είμαι ο απαγορευμένος καρπός
Ο όμηρος των ασελγειών σου
μέσα μου ανθίζεις και γεννιέσαι
να λες καλημέρες και να χάνεσαι
κράτησε με, φύλαξε με
είμαι αυτό που παράγγειλες
The brain, the brain, my brain

MARIA PANOUTSOU
2019

or  Μπρούκλιν  side


Τρεις εικόνες



α.

Η Φράνσι Νόλαν* έκανε μια γκριμάτσα

Την Φράνσις  την πίστευα

Πιστεύω όταν κάποιος

Χύνει τον καφέ του

Πετάει το φαγητό του

Βγαίνει στο δρόμο γυμνός







β.

Σε ένα δρομάκι του Μπρούκλιν σκιασμένο από ένα ψηλό κτήριο



Με βρήκαν μια νύχτα να κάθομαι σε ένα πεζούλι ανέμελα



Δεν μετρούσα τις ώρες ούτε κοιτούσα τον έναστρο ουρανό



Ήμουν από μακριά  εκεί φερμένη





γ.

στον δικό μου τόπο

τα πουλιά μόνο ακόμη ελπίζουν

οι δικοί μου άνθρωποι

δεν ξέρουν να χαμογελούν

έχουν τα μάτια κάπως κλειστά

κι οι φούχτες των χεριών πρησμένες

κάτω από το ρούχο τους πληγές

και ένα ψέμα πάντα για  ασφάλεια

στο στόμα τους ώριμο κρέμεται να πέσει









©Μαρία Πανούτσου 2025

να πως και
γιατί;
Το στόμα,
το χέρι,
το είδα που στάθηκε,
η απόσταση ( σε/ με ) προστατεύει
από μια αποτυχία

1
Μεγάλη εβδομάδα.
Μεγάλη Πέμπτη
και ο Πάτερ Σέργιος

Περπατούσε σε αγκάθια
τα πάθη σκορπίζουν την θέληση
ένα πουλί ξεπουπουλιασμένο
είναι
τα νοιώθει στα σπλάχνα του-
τα δόντια του- σαρκοβόρου πόθου
«πάθη που δεν ημερεύουν»
να λυτρωθώ, ν’ αναστηθώ θεέ μου
στα γόνατα παραληρούσε
να γαληνέψει η ψυχή της
που ξένη κι άσκουφη
χωρίς την θέλησή της
την αποδιώχνει απ’ την αγάπη
απ’ την στοργή

(“Ο Πάτερ Σέργιος” νουβέλα του Λ. Τολστόι)

2
κι οι πόλεις γίγαντες
τεράστιοι αχόρταγοι νοσηροί
πόσοι ερχομοί και τις αναχωρήσεις;
με πιάνω αδιάβαστη, δεν τις έχω καταγράψει
μόνο να, μια λαχτάρα κι ένα σβήσιμο
καθώς το σώμα ανοίγει για να δεχτεί το γεγονός
και να σκεφτείς.. δεν είμαι καν μια βάρκα
παρά σανίδα ξέμπαρκη

3

και στην πρώτη κραυγή
και στην τελευταία
και στον δρόμο
που μας αναλογεί
μόνοι
μόνη μαζί με άλλους
τι φρίκη συμπόρευση
στο κύμα στην ακροθαλασσιά ναι
κάθε μεγάλη στιγμή καταδίκη μου
και κάθε πικρή στιγμή του διαβόλου που με κυβερνά
και οι άγγελοι μαζί και αυτοί αχταρμάς από άυλη ύλη
μόνο μια ενέργεια μένει να αγαπήσω έτσι το τίποτα

4

Θέλω

α
Την ζωή που κανείς
πριν από μένα δεν διάβηκε

β
Την σιωπή που μιλάει και στάζει μόνο για μένα
σε αφώτιστα ακόμη αστέρια

γ
Και το σπασμένο κομμάτι γυαλί
που περιμένει την γυμνή μου πατούσα

δ
Την ίσκα -Phellinus igniarius- που μου τρώει τα σωθικά
και το φιλί μου για ένα φιτίλι

ε
Εσύ και εγώ
σαν μια θνητότητα που αναβάλλεται

ζ
Σαν ένα φυτό που αναρριχάται
σε συστροφή αιώνια

η
Νάμα που
δείλι και χάραμα με λούζει

θ
Κορμί δικό μου λένε πως είναι
δεν τους πιστεύω

κ
Τρυγώ την κάθε φλαμουριά που βρίσκω
και φλόμους γύρω από το σπίτι σπέρνω

5

Αγγίζω τους ανθρώπους από μακριά/
κάθε μου άγγιγμα /είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα/
ένα χάδι στο μάγουλο /και ένα φιλί στο πηγούνι/
αγάπες που δεν εκφράστηκαν/ είναι το μέλλον του κόσμου/
αυτές μας κρατούν όρθιους/
Ένα πως και γιατί/
το στόμα/
το χέρι/
το είδα που στάθηκε/
η απόσταση (σε/ με) προστατεύει
από μια αποτυχία

Σημ.: Μικρή δική μου (της Μαρίας Πανούτσου) επιλογή ποιημάτων από το 2022-23.

Στο ξενοδοχείο.

Α-Μήπως θα μπορούσα να να κρατήσω αυτήν την βαλίτσα;
Β- Μα σας είπα την έχουν ξεχάσει.
Α-Μα είναι σίγουρο ότι δεν θα επιστρέψουν για να την πάρουν;
Β-Όχι δεν θα επιστρέψουν.
Α- Ώστε μπορώ πράγματι να την κρατήσω;
Β-Μπορείτε να την κρατήσετε. Δεν θα χρειαστεί σε κανέναν.
.
Α- Δεν θα χρειαστεί σε κανέναν;
́
Σε ένα ξενοδοχείο στην Νέα Υόρκη δεκαετία 60 ́.

Εκείνη-
Δεν είναι ότι φαντάζεσαι πως είναι.

Δεν υπάρχει καν,

ίσως να υπήρχε.
Όμως δεν έχει καμιά σημασία.
Αυτό είναι το σημαντικό.
Πως είναι άνευ σημασίας.

Σε ένα μπαλκόνι ξενοδοχείου στην Ύδρα 1980
Από την ανέκδοτη συλλογή- Κουβεντιάζοντας

Translated by me

At the hotel.
A: Might I be able to keep this suitcase?
B: But I told you — it was forgotten.
A: But are you sure they won’t come back to get it?
B: No, they won’t come back.
A: So I can really keep it?
B: You can keep it. No one will need it.
A: No one will need it?

In a hotel in New York, 1960s.



She:
It's not what you imagine it to be.
It doesn’t even exist,
maybe it once did.
But it doesn’t matter.
That’s what’s important.
That it doesn’t matter.
It is meaningless.



On a hotel balcony in Hydra, 1980
From the unpublished collection – “Conversations”


maria panoutsou

Δεν υμνούμε μόνο το φως


είμαι εδώ για να σας θυμίζω
την ώρα της ανάπαυσης
του δειλινού την ώρα
μεταθανάτια ώρα της αυγής
και της λευκής νύχτας την θερμότητα


εκεί που ξενυχτούσαν γυμνά σώματα
του πόνου και   της θύμησης
της νοσταλγίας παιδιά
να σας θυμίσω ό τι σκοτεινό κι' ολέθριο
Κασσάνδρας τραγούδι καθάριο κοφτερό


δεν αντιστέκομαι  σε τρεχούμενα νερά
σε πεδιάδες χλοερές
και σε βουνά  απάτητα
και τις σημαίες π' ανεμίζουν
μεσίστιες κάπου  σχισμένες λερωμένες


αλλά καβάλα στις ιστορίες μου
με κέρινα χαρτιά και  ομοιωματα
βαδίζω σταθερά και άλλοτε  τρικλίζοντας
αναζητώντας  κόκκο  
δεν ξέρω πια τι κόκκο αναζητώ  







©Μαρία Πανούτσου