Οι Αρλεκίνοι

Φορώ μια μάσκα/
Μόλυβδος ανθρακικός /
Κατάσαρκα την βάζω/
Γι' αυτό αφήνω το ψιμύθιον/
Κάπως γι 'αργότερα νομίζω/
Την φυσική μου μάσκα θα φορέσω/
Εμέ την ίδια να πλανεύσω/
Μάσκα καλής και άκακης γυναίκας/
Να παίξω με τον ρόλο /
Όπως παίζουν τα ζάρια/
Οι φτωχοί κι οι βασιλιάδες/

Μαρία Πανούτσου
Απόσπασμα ποιήματος
Οι Αρλεκίνοι

Από μακριά και από κοντά

έγραφες στα μύχια του εγκεφάλου μου/
μορφή και ήχο/ και χώρος δεν υπάρχει/
για καλό ή για κακό/ για φόβο
ή/
χαρμόσυνο γεγονός/

φιγούρες του κόσμου
περνούν και χάνονται/
σε πεντακάθαρο/
τοπίο/

μην με παρεξηγείτε/
εσείς εκεί με τα χαρτιά μπροστά σας/
θα φύγω με την οσμή του
ανθρώπινου σώματος/
του/
σώματος που αγάπησα / σε νότες μινόρε/
και όχι/ με την ασχήμια του κόσμου/
μα μόνο/
με την συναυλία/ μιας συναυλίας του ροκ/

Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά 2019

κοιτάζει από το ξέφωτο
σκύβει /σκύβει/ σκύβει /
ξεκάθαρα να δει μια μικρή πασχαλίτσα/
που ξεπροβάλει τολμηρά/
και περπατά αμέριμνα /στο δρόμο/
το κορίτσι με το μαύρο φουστάνι/
που ανεμίζει καθώς / το βάρος της
γέρνει προς τα εμπρός/
κρατιέται όμως γερά κι' ισορροπεί
τέλος βλέπει την πασχαλίτσα να πετά ψηλά /
και μια φωνούλα δική
της /δίνει κουράγιου/
τότε /το μαύρο φουστάνι πετά και αυτό/
συνεπαρμένο από το τόλμημα της πασχαλίτσας

Μαρία Πανούτσου
Τα κρυφά του μυαλού
2019

“Your task is not to seek for love, but merely to seek and find all the barriers within yourself that you have built against it.”RUMI




Το ξέρω με ζηλεύουν τα πουλιά
Οι γυναίκες από τον άλλο όροφο
Και  οι δικοί μου φίλοι που με βλέπουν
Άλλοτε νεκρή και άλλοτε ζωντανή
Να περπατώ στη επιφάνεια του νερού
Εκεί που με έχεις τοποθετήσει  


Ακούνε τις νύχτες  το γέλιο μας τον πόθο
Και τις καρέκλες που σπάνε  ξαφνικά
Τους τοίχους που λυγίζουν στο ψιθύρισμα
Αυτό που γκρεμίζει τις αμφιβολίες μας
Και αφήνουμε τότε
Τα παράθυρα που άλληλοχτυπιούνται


Είναι άγριες οι φράουλες το χειμώνα
Τις τρώμε στόμα με  στόμα
Μα οι γλώσσες τροχίζονται την μέρα
Καθώς την  νύχτα τραγουδούν την ένωση
Και το πρωί  με το ρόδινο στα μάγουλα
Και τον  φόβο  του χωρισμού που ξαναφουντώνει


Με ζήλευαν και γείτονες όταν με βλέπουν
Να κατηφορίζω τον δρόμε τσουλιστά
Με μάγουλα κόκκινα σαν την φωτιά
Και οι μαγαζάτορες όταν ψωνίζω τα φρούτα
Βιαστική μ’ ένα χαμόγελο  λίγο πονηρό

Και τις νύχτες όταν κλαίω μοναχή
Προσμένοντας  τον ερχομό
Και τότε με ζηλεύουν
Οσμίζοντας  τι ν’ απογίνει το σώμα μου στα χέρια σου


Όσο παίρνει ο καιρός η θύελλα πλησιάζει
Και εγώ νηφάλια σε  αγκαλιάζω τρυφερά
Έμαθα ένα  χορό καινούργιο
Τροία( τρία) βήματα μπροστά  και δέκα πίσω
Εσύ ο άνδρας και  εγώ η γυναίκα


Με χέρια  γεμάτα με δώρα της κόλασης και  του παράδεισου
Οργώνουμε την αγάπης μας όμοια με γη με καρφιά σουβλερά
Και σαν σύγχρονοι φακίρηδες αιωρούμαστε στο όνειρο
Μέσα στην φωτιά και στην λάσπη των σωμάτων μας


Κι’ ο χρόνος περνάει κι’  έφτασαν Χριστούγεννα κι’ αναρωτιέμαι  ...
Τι θα πω στον Χριστό  που  χαμογελά απ’ το βιβλίο της ζωή του ...
Το παιδικό μου βιβλίο…..


Μαρία Πανούτσου
Δεκέμβριος 2018
all rights reserved

το λεωφορείο ξεκινά
ένα κάθισμα σε περιμένει
μασουλάς ένα ψίχουλο
αναβολή στην συνάντηση
ίσιωσε τα σώμα πλησίασε
αντέχεις αντέχεις
θαύμα

πήδησε στο κρεβάτι
το τοπίο κέρδισε
ωραία
κλείσε την πόρτα
χαμήλωσε τα φώτα
οι σκιές εκεί
καθαρίζω
νοσταλγώ
αράχνη πηχτή
φυρονεριά παντού

σε διαφορετικά
σπίτια καλεσμένη
ανεβαίνω κατεβαίνω
τα σκαλιά
δεν είναι όλα του κόσμου
πιο δυνατά
από μας

ονομάζομαι Διοτίμα, μια κατασκευή,
κατοικώ στις παρυφής των πόλεων
μελετώ τα χαμόγελα των ανθρώπων
την γωνία του βλέμματος
ξεγέννησα την γυναίκα της διπλανής πόρτας
έσωσα ένα ερίφιο για σφαγή
και είμαι εγώ που άνοιξα το κουτί της Πανδώρας
ελευθέρωσα όλα τα του κόσμου αυτού
ύψωσα την σημαία της ομοζυγίας
και ανάθρεψα στο κόρφο μου φίδια και λύκους
αγαπημένα ζωντανά με θώπευαν και αυτά

είμαι γένους ουδετέρου με ουρά
και μια μικρή ελιά στο μέτωπο
το μυαλό μου κατρακυλάει
σε κάθε σημείο της γης
και συνθέτει ανθρώπους της στιγμής
που λιώνουν σαν παγωτό μήνα ζεστό Ιούλιο

Μαρία Πανούτσου
16/12/18

Στον κήπο τα δένδρα φούντωσαν
Δένδρα  της χειμωνιάς
Χρώματα βαθιά του πράσινου
Σκληρά της αντοχής
Ο αέρας μιλάει με ό τι βρίσκει μπροστά του
Με ό τι  του αντιστέκεται

Τις πόλεις ονειρεύομαι να ξενυχτούν
Οι άνδρες σε μπουρνέλα φτάνουν
Και  κάτι γάτες τρέχουν να προλάβουν
Το άδειασμα των σκουπιδιών
Πιο πέρα  η χαρά  μπουρδουκλωμένη


Γυρίζω το βλέμμα στο κήπο
Στην πικρίλα των άγουρων αχλαδιών
Και  στη ξινίλα των πορτοκαλιών
Που άρχισαν να πέφτουν πρώιμα



Μαρία Πανούτσου
Τα πρωινά

Στον Jean-Michel Basquiat










από την διψά για γνώση/
στην διψά για τον άνθρωπο/
τον έναν/ τον μοναδικό/

ψάχνοντας στην αλέα/
τα πρόσωπα φωτίζονται/
με το δικό μου φως/  


μετά σβήνω το φως/
και ξαπλώνω σ’ ένα κρεβάτι μοναχό/
ανακούρκουδα  


στο δρόμο η ζωή / είναι  η μόνη ζωή /
η ζωή σε ένα δωμάτιο/ είναι  η μόνη ζωή /
αναθεματίζω /ευλογώ /και  τραγουδώ την ζωή/


Ο Jean-Michel Basquiat  ήταν ζωγράφος  πέθανε στα 27  του χρόνια

Αυτός ο μέγας /

στον ίσκιο  των αγαλμάτων μαζί μου /

τον έπεισα/

και δάκρυσε /

έστω και μια φορά/

-

Της αποδοχής το άσμα

La mort est la fin

d'un amour profond



Ίσκιους/  ω….  εσείς/

επισκέπτες της νύχτας/στις μνήμες των ανθρώπων/

μέρα/τους αποδιώχνομε το χέρι/

σούρουπο/με  το δόρυ της μιας όλβιας χώρας/

ψηλαφώ τα μελλούμενα /κοιτώντας τα χέρια μου/

φλέβες /που τελευταία  διογκώνονται/

ως νεοσσοί υγρών βουνών/



πίσω στα πεπραγμένα

ω..  τα πεπραγμένα

με σκεπτικισμό

και γοερούς παλμούς/

γυρνώ  στην  νοσταλγία /

για κάτι  απροσδιόριστο/



μια καρδιά που είναι να σπάσει/

ας σπάσει  στο στέρνο σου/

ω… μέγα/

κοιτώ γύρω για ρίζες/

ψάχνω να βρω/

τις λέξεις/

λέξεις  καρφιά/

ματιά / ματιά / που διαπερνά

και στρώνει την υποταγή/

σαν ένα πέπλο

από ψιθύρους  γοερούς/



θα βυθίσω στο χώμα/

νύχια και γλώσσα/

αφήνοντας  οσμή  να με διαχέει/

σιωπηλά στην αιωνιότητα/



ένας άλλος  Οδυσσέας/ που η μνήμη του/ ταξιδεύει

μέχρι εκεί που δεν φτάνει ζωντανή κόρη ματιού/



έτσι  θα βυθιστώ/ σε συλλογισμό /πριν ολόκορμη με πάρει/ η οργή/



που έρχεται από  εκείνη την στιγμή/που ο ουρανός ήταν μαύρος/

λήθη μιας γαλάζιας  επιφάνειας/



ας αλυχτήσω σαν τους λύκους των παιδικών μου φόβων/



οι τωρινοί  εραστές των ονείρων μου/πόσο  τους μοιάζουν/



αχ αϊτέ/  με άφησες  σε μια ανυχτωσιά  χωρίς απάγκιο /

κάτι σαν ένα  δένδρο ξεριζωμένο  και πεταμένο  στο πλάι/

έτοιμο για κοπή για λεηλασία/



λιποθύμησα στα χέρια σου θάνατε  θυμήσου/

και εσύ/ Αυτός  ο Μέγας/ όπως σε ονομάζω/

με άγγιξες απαλά στο μάγουλο και ψιθύρισες

με την μοναδική φωνή σου/

ερασιθάνατη εσύ/ μη αμφιταλαντεύεσαι/



και τότε με άφησες να πέσω  στο χώμα/ μ’ ένα γδούπο/

σ ‘ ένα χώμα  καφέ πιτσιλισμένο  με σπόρους/

που τρέφουν  ζώα κι' ανθρώπους/

με κρατούσες με  μάτια  κλειστά χωρίς βία/

μα με  μια μελωδία/  αχόρταγη απ’ την καρδιά σου/

πιέζοντας τις αρτηρίες/ και γλίτωσα/



εκεί με άφησες  απαλά  με ένα σημείωμα/

γραμμένο από το αίμα σου /που μύριζε σκουριά και λιβάνι

και αναρωτήθηκα μα  είναι ζωντανός ο θάνατος/

έχει καρδιά έχει  και φλέβες σαν τις δικές μου/



καθώς διάβαζα με δυσκολία  το γραμμένο στίχο/

μιας μοναχικής καρδιάς που λιποψυχά  σε κάθε απώλεια/

και θυμάται τότε που ήταν ένας άγγελος/



και πετούσε πάνω από βουνά και θάλασσες /



πάνω από λίμνες και  πεδιάδες/

και από το στόμα του  έβγαιναν μόνο  νότες/

ήχοι από  ένα κόσμο που μόλις  είχε γεννηθεί/

και με ρωτούσε αν ήθελα να ακολουθήσω/

να γίνω και εγώ θάνατος/  να  παίρνω ψυχές/



συνέχιζε στο γράμμα/

να  λέει τι με περιμένει  από τότε που γεννήθηκα/

με βάφτισαν μόλις γεννήθηκα/

γιατί  κάτι έδειχνε πως πέθαινα  από κάτι ξαφνικό/

και πάλι στα 13 μου χρόνια όταν μια μέρα με πυρετό

και ενώ κοντά μου ήταν οι γονείς/

τους κοιτούσα και ένοιωθα στο στόμα μου χώμα / χώμα σας λέω

χωμάτινο  χώμα/ και μόνο χώμα/

ξερό και πικραμένο και ξεροκατάπινα χωρίς να καταλαβαίνω/

τότε πάλι  με θέλησε κοντά του/ αυτός ο μέγας/

διάβαζα το γράμμα και δεν ήξερα πιο πολλά από πριν

μόνο έτρεξα να μιλήσω  σ έναν άνθρωπο σε οποιονδήποτε σε έναν άνθρωπο

ακόμη   με ανάσα/ εκπνοή  και εισπνοή  στα πλευρά του/



να πω  κάτι  απλό όπως καλή μέρα σας/  τι κάνετε/ ο καιρός είναι καλός σήμερα/ αλλά είπανε πως αύριο θα ψυχράνει/  θέλετε να καθίσουμε να πιούμε κάτι  να πούμε κάτι/και  ονειρευόμουν την στιγμή αυτής της απλής  επαφής/ το έσω μου μίλησε και είπε/ και με ρώτησε για τα πουλιά/ τα νησιά/ τις πόλεις και τα ακρωτήρια/ τις λεμονιές και τα μπαλκόνια/ τους λόφους  και τις  ακρογιαλιές/ τα σιντριβάνια  τα τριχωτά στήθια/ τα υγρά  χείλη/ τα μαλλιά στον άνεμο/



ημέρεψα με τόσες ερωτήσεις/ και άρχισα να  τις μετρώ /ένα εκατομμύριο  και ένα/ και δυο/ και τρία και/ τέσσερα και πέντε/ και έξι και επτά/

και τότε σταμάτησα και σκέφτηκα  τα  κομμάτια μάρμαρο που είχα μαζέψει από την λόφο  της Ακρόπολης  /κάποιο καλοκαίρι

που είχα ξεχάσει ότι μια μέρα θα  πρέπει να επιστρέψω/εκεί από όπου είχα έρθει / τότε ακόμη δεν τον γνώριζα Αυτόν τον Μέγα / και  δεν ήξερα την δύναμη του  αλλά ούτε και την δική μου/ δεν ήξερα πόσο δεμένη ήμουν με όλα όσα  άρχισαν να με  ακουμπούν  /  το μυαλό / την  καρδία/ και  το κορμί/

πόσο τα μάζευα με στοργή /εγώ  η άλλη  /αυτή / που τώρα μόλις αρχίζω να  ακροαγγίζω/  με  πίστη και  πάθος/ και εσύ   Ω! Μέγα κόψε με κομμάτια/  σάρκινη παντιέρα στις Κυκλάδες  το κορμί μου/



μην μου κόψεις τις ρίζες μόνο/

αυτές που   ρίζωσαν μέσα μου  από την ιστορία της μάνας  και του πατέρα/

από τους μύθους της οικογένειας/

από τους μύθους αυτού του τόπου-

μια στάλα γη  είναι η γης μου –

μην μου την πατάτε –

αφήστε  τις μνήμες να είναι η καταγωγή αυτής της θαλασσόπυκνης   εστίας/

να είναι  η παραγωγή των αιώνων/

μην  την αφήσετε να την πνίξει ο όλεθρος/

διαβολικά μυαλά  του ανθρώπου  εσείς/ altermioego/



εσύ  Μεγάλε δικέ μου φίλε / Αυτός/ όπως   σε ονομάζω/

που με την σύλληψη μου  ήσουν εκεί  να φέγγεις την δημιουργία των κυττάρων μου/

σε ένα ανυποψίαστο θαύμα να χαμογελάς με νόημα/ αγαπημένε φίλε σύντροφε/



γύρισε πίσω την ιστορία για μένα μόνο /Δωροθέα ονόμασε με και  πάρε με μετά/μόνο τις ρίζες φύλαξε αυτού του τόπου  /του τόπου μου/ δεν έχω να σου προσφέρω  αντίδοτο στον δικό σου πόνο/ που αρχίζω να τον αισθάνομαι/   πάρε ένα  κομμάτι μάρμαρο που μάζεψα μηχανικά   κάποιο ζεστό μεσημέρι  στης Ακρόπολης   τα μέρη/ξεδίψασε  μ’ αυτό/





ή  με/ το  θανατερό   υγρό/  αυτό που χύνεις  σταλαγματιά σταλαγματιά/τον πόθο για φευγιό /στα μάτια των έτοιμων  από καιρό/ και μένα/ σύρε με μέχρι  το τέλος με το  ήχο από  τους θρήνους  των  κατατρεγμένων/ και το τραγούδι των παιδιών/ όταν  πλατσουρίζουν  σε νερά μαγικά/ και φαντάζονται την ζωή να κυλά με χορούς και φτερωτά γεμάτα  χρώματα

εμένα περίμενες να σου πω / πώς να φευγατίζεις τους ανθρώπους; / αχ!εσύ /αγαπημένε/ δεν  έχειςμάθει τίποτα από τόσους  θανάτους/ μου βούλωσες το στόμα από την αλήθεια/ με ξένεψες  από την αγάπη/ αρχίζω  και σε καταλαβαίνω/  καταλαβαίνω τι  θέλεις να μου πεις/ καταλαβαίνω/ τις λίγες φευγαλέες στιγμές/ που ήσουν ηρωικά  επίγειος και όλα  ξεκινούσαν από  το μηδέν/θα  σου αφιερώσω  ότι αφιέρωσα στην ζωή / το ίδιο και σε σένα/μια αγκαλιά/



χωρίς καν λογισμό/ εκεί  που όλα ετοιμάζονται να ρίψουν τις κραυγές τους/

ιαχή  μια παροδικής ευτυχίας/

να που  προβάλει ανίκητος ο έξω από δω/

με την παρέα του/ας γίνουν όλα όπως πρέπει να γίνουν/

αφού  μόνο να βλέπουμε έχει μείνει/

χωρίς να καταλαβαίνουμε/

σταματάτε  να μιλάτε/ δεν υπάρχει φωνή μέσα σας/

ακούστε  τον άνεμο/πως πιέζει  το σώμα μας/

πως  αφήνει   επάνω μας γραμμές /μικρές ιστορίες/



δεν κουράστηκες καλέ μου να με προσέχεις/

αφού μόνο εσύ μπορείς να κόψεις  την ανάσα μου/

κομμάτια   μιας νυχτιάς με το σούρουπο να γέρνει

από το τελευταίο μου βλέμμα/ μια μικρή αστραπή/



θα  σε ονομάσω  τέλος  με το όνομα σου

θα σε αποκαλύψω όπως εσύ αποκαλύπτεις/

όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου

που λιγότερο ή περισσότερο/ σε θέλησαν

σαν ένα φτερό που ταλαντεύεται και κερδίζει το βλέμμα/

σε αγάπησαν  τότε  μπορούν να   σε φωνάζουν με το όνομά σου

Ω!  Mέγα




Μαρία Πανούτσου

Συνύπαρξη με έναν άγνωστο  (α, β, γ)

Έλα τώρα, λύτρωσέ με από τον βαρύ
καημό, κι όσα ποθεί η ψυχή μου
να γίνουν, τέλεσε, κι η ίδια εσύ
σύμμαχος γίνε.
Σαπφώ

α

απ' το αυλάκι  των δαχτύλων μου
προβάλλει  το σκοτάδι   των ματιών σου  
ίδρωτας και νεκρά κύτταρα
κι' η  μυρωδιά  του δέρματος

ανοίκειος   είσαι  καθώς   πλησιάζεις αργά
και τόσο οικείος όταν απομακρύνεσαι
αυτό το τρελό παιχνίδι εντυπώσεων  
το μάθαμε καλά στης θλίψης τα μονοπάτια

αν εμποδίζεις τα χέρια μας να ενωθούν
να γίνουν ζυμάρι από  λατρείας  φως,
μην περιμένεις  η αυγή να φέρει ευλογία
ούτε  να  πεις λόγια  καρδιάς

είναι τα σύννεφα  χωρίς νερό
και ασπρουδερά και η νύχτα  τα σκορπίζει
μα  είναι ο κόσμος  μου εσύ,
και εγώ  ο δικό σου κόσμος

εσύ να  φέρεις το νερό, εσύ και τον καρπό να  σπείρεις  
είναι τα βήματα κοντά και η αγάπη θεία
είναι και ο φόβος μου τραχύς
και  μην τόνε σκλαβώνεις



β

ας  μιλήσω σήμερα για το φως
το έπος της ανατολής
για την τελεσφορούσα  ένταση
για την ολοκλήρωση και το θαύμα

ας μιλήσω σήμερα για το ιδρώτα της δημιουργίας
για  την λαχτάρα της ένωσης
κλείνω όλο τo σύμπαν ανάμεσα σε δυο αγκύλες
μια παρένθεση  και μέσα η περίληψη της ζωής μου

πόσοι άνθρωποι  χωράνε στην καρδιά  μου,
θα στριμώξω άλλους τόσους,
όσους αγαπούν το άνθρωπο που κρύβω,
πίσω από την μορφή μου  


γ

η φιγούρα σου  με ακολουθεί  καθώς σκεπτική εγώ
μαθαίνω  την  δική σου γλώσσα όχι για να  μείνω  ερεθισμένη
αλλά για να κλείσω μέσα στην λαχτάρα  μου την σκιά σου

Ti  είναι η ποίηση;
Παρά ένα άδειο  τετράδιο
Που  γεμίζει  σταγόνα  σταγόνα
Mε λέξεις από ένα αλφάβητο
Aγαπημένο
Μοιάζει με   μια βόλτα
Sτην άκρη της θάλασσας


morning thoughts
maria panoutsou

το μέλλον με καλεί
κάτι σαν  έναν άνθρωπο  
από το αντικρινό βουνό

φωνάζει και χαμογελά  
στους απέναντι
χαιρετισμός και  συνάντηση

από πάνω  του ο ουρανός
και τα βρώμικα λασπωμένα παπούτσια του  
πάνω στον  βράχο  ακουμπούν

πίσω του  ο ήλιος και μπρος του
ένα αστέρι που ετοιμάζεται
άγνωστο  για που


γύρω  ο αέρας στροβιλίζει
μια  κουβέντα από τα περασμένα

ο λογιομόςμε στίχους και  απρόσμενα
ο λόγος του  χάνεται στο λαρύγγι  του




01/12/2018

No poetry plz

Χωρίς ποιητική διάθεση

το να ζεις και μόνο είναι ένας δρόμος
δαφνοστολισμένος
δρόμος να περπατήσεις πάνω του
ξεστομίζοντας λόγια απλά και σταράτα
σε μια γλώσσα λουσμένη με τα υγρά της καρδιάς.

Τον άγνωστο πόνο σκέπτομαι καμία φορά
μήπως έρθει κάποια στιγμή και δειλιάσω για λίγο
και μετά σκέφτομαι ότι και αυτός έχει όρια και διάρκεια
και ησυχάζω.

Να αναμετρηθώ με ό, τι με περιμένει
να φανώ αντάξια της τιμής
που θα μου κάνουν χαρές και οδύνες

Παίζοντας την δυνατή
προσδοκώ να δυναμώσω
κάθε ίνα της ύπαρξης μου.




Χωρίς ποιητική διάθεση
Μαρία Πανούτσου 1/12 /2018

Dedicated  to a shadow  





I am Dorian Gray, nothing can stop me
Until, one day,
I found    a  love (my  love) inside a box of chocolate
«Open the box» the box shouts to me.
I thought I was clever enough
and I laugh at it.
So the box opens itself and
from inside, a prince appears.
and I blush with shyness
and makes the tea for me.

«What can I do for you Dear prince»
I said.  
He replies with a joyful glance to me.  
And then he touches my breast,
and I become red of shy.
I loved him at once.
And take his  hands.
We were happy but one night,
my love finds me dead under our common  bed.
And he took me out near the sea,
where he gave me  a one and two and three, times  
the kiss of life, and a cup of tea

I am Dorian Gray and no one will stop me
Only my love, who knows to kiss
and make the tea for me.

©Maria Panoutsou

Ό τι δεν καταλαβαίνω το ονομάζω  βρυκόλακα
Tου στοιβάζω όλες τις αμαρτίες του κόσμου
Μία χάρη και προτέρημα αφήνω  στην άκρη
Από τα μύρια που ξερνάνε έξω
Από το κουτί  της Πανδώρας
Οι άγγελοι και οι διάβολοι
Διαλέγω τα στηφά

Δεν με αγγίζει ό τι σου λέω
Μία βρικόλακας  και εγώ  
Πίνω το αίμα όσων με πλησιάζουν
Και τώρα θα σου πω την ιστορία μου
Μια ιστορία αιώνων- lost in space
Μια ιστορία  ανθρώπων- lost in paradise


μ.π

την αγάπησε
όπως η φύση μένει σταθερή
στις μέρες και στις ώρες
μέχρι το τέλος του κόσμου
με μία αστάθεια για σταθερότητα
μέχρι την ολοκλήρωση του
την μεταμόρφωση του
έτσι την αγάπησε
την ήθελε νέα και όμορφη

την γνώρισε τυχαία
δυνατή και αποφασιστική
αυθόρμητη και απόλυτη
άσκεπη και επιπόλαιη
συναισθηματική και πεισματάρα
ξεροκέφαλη και ζηλιάρα
ερωτική και εγωίστρια
αλτρουίστρια και μάγισσα
τρυφερή και σκληρή
αδιάφορη και πιστή

την έχασε κάποια μέρα
και εκείνη μεταμορφώθηκε
τότε σε ένα πέτρινο αγγείο γεμάτο με
λουλούδια του αγρού

την ξέχασε ένα χειμώνα
και εκείνος έγινε ένας γλάρος
που πετούσε πάνω από τις θάλασσες



Μαρία Πανούτσου
Ποιήματα του χρόνου

η φύση της φύσης,

και η φύση του μυαλού μου,

ό τι υπάρχει και ό τι επιθυμούμε,

κι αυτό που αγγίζω, το βαπτίζω όνειρο,

και αν μου συμβεί το όνειρο,

το ονομάζω παρελθόν,

έτσι δεν βρίσκομαι πουθενά,

και κάθε μου βήμα, είναι ένα σάλτο,

από βράχο σε βράχο,

από πετρούλα σε πετρούλα

και από εκεί, πάλι σε μια λίμνη απ' όνειρα






Μαρία Πανούτσου

Ποιήματα του χρόνου

η στιγμή

ένα  αστέρι  γεννιέται πίσω από τις γρίλιες

μια μικρή κουκουβάγια  κράζει  μόνη


το φεγγάρι   περιμένει


είναι   ο καιρός να  σμίξουν  δυο αερικά

Οι μονομάχοι και  η παλαίστρα

με το μυαλό σου είμαι ερωτευμένη και το σώμα ακολουθεί
ό τι και να κάνει το σώμα/υπερισχύει ο έρωτας του μυαλού και της ψυχής /

σαν ψάρι στα δίχτυα σου έχω πιαστεί/ και σπαρταρώ σε κάθε σου άγγιγμα /

σε θέλω και όταν δεν σε θέλω/
και όταν ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μου /πιο αισιόδοξος/
πιο φωτεινός/ μακριά σου/

είμαι πιστή σε ό τι βαθειά μέσα σου ποθείς / από μένα

στο σπιτικό που κτίσαμε /σε αγαπώ και το τίμημα μεγάλο/


ονόμασε με  κυρά/  ονόμασε  νερό/  ονόμασε με  αέρα/ ονόμασε με τροφή/  μόνο έτσι θα  ησυχάσω λίγο/

και θα δέσω τα δυό  μου  χέρια/  όπως μαθήτρια  πάνω στο ξύλινο θρανίο /σκαλισμένο από τόσα παιδιά  με γράμματα/  σχήματα  /και ημερομηνίες…


μην με αφήσεις αν δεν είσαι σίγουρος/

αγαπάμε /μόνο αυτό να κάνεις/  τίποτα λιγότερο/

κοιμάμαι μαζί σου όπως ένας τζίτζικας τραγουδά για λίγο ένα τραγούδι το ίδιο μέρα με την μέρα/ ένα καλοκαίρι ζεστό που απλώνεται μέχρι το φθινόπωρο/ και αργοπεθαίνει με τα πρώτα κρύα

ότι έχεις μάθει για τον έρωτα /μέχρι  τώρα θα δεις πως είναι  άχρηστο/  
και μην περιμένεις καμιά βοήθεια/   μόνο τα σκοτάδια  θα σου ανοιχτούν σαν δυο παράθυρα προς  έμενα/


όπως…. Εγώ….. εχθές…. Βράδυ, νοιώθοντας τον καπνό σου… το σώμα σου… από το άλλο δωμάτιο/ τις μυρωδιές σου, τα του μυαλού σου τις αισθήσεις/σε ζητούσα ..

θέλω να έρχομαι σε σένα όταν κοιμάσαι/ και από σήμερα θα ριζώσω  στο κρεβάτι μας /

μέσα στην αδυναμία μου/ η δύναμη μου φτερουγίζει σαν μια γάτα πιότερο/ πάρα σαν ένα πουλί /

όλη την νύχτα χθες / σε περίμενα έσφιγγα τα μπούτια μου να σε κρατήσω αίλουρος μην είμαι ... σε ένοιωθα στην σπονδυλική μου στήλη,  όταν έχει οργασμό  και τρίβεται στο πάτωμα ανάσκελα/

σαν ένα ερωδιό λιγωμένο/ έκανα βήματα μέσα στο ύπνο μου προς σε σένα/

δεν λαχταρώ πιο πολύ και από τον αέρα  την κάθε τρίχα του κορμιού σου/

ας αλλάξουμε ταυτότητες/εσύ εγώ και εγώ εσύ/

αγαπάμε/ άκουσε  την καρδιά μου πως σε ζητά/

κάθε φορά που απομακρύνονται τα σύννεφα / λάμπεις σαν ένα αστέρι


η αγάπη μας έχει το χαρακτήρα ενός ονείρου
είναι ένα άπιαστο πουλί

μην φανταστείς ότι μπορούμε να του ξεφύγουμε εμείς….. εκείνο  ίσως  ναι


όλη σου την ενέργεια/   για μας  κράτα/

το εμάς είναι ένα τεράστιο χταπόδι από έννοιες όπως  ανθρώπου, ιδέες, αγάπες,  όνειρα, εμείς
όλα αυτά

ένας αγώνας είναι η αγάπη μας /με δυο πολεμιστές στην άρρενα

δυο μοναχούς/ εσύ και εγώ  και η αρένα το σώμα μας και η ψυχή μας/

μην αμφιβάλεις // μόνο  εναπόθεσε με  σε ένα τοπίο /που θα φτιάξεις για μένα μόνο



Μαρία  Πανούτσου Πρώτη  δημοσίευση   22/11 2018

Η νύχτα


όπως η μελάνη που στάζει σ’ ένα άσπρο χαρτί
έτσι  αγγίζω τις  ριπές του δειλινού μιας μέρας  
εκεί στη  άκρη της γλώσσας, δες το σπυράκι  
στη άκρη της  χούφτας,  ένα λερωμένο  μαργαριτάρι  
μ’ ένα ποταμό από φιλιά αρχίζει το όνομά σου
ν’ αλλάζει να γίνεται ένα  σφουγγάρι από  μνήμες
σταλάζει η αγριάδα του κορμιού σου
κι ‘εντοπίζω  έναν χτύπο  δικό μου στο σύμπαν
σε αποκαλώ, σε φωνάζω,  αγέρα  αναστημένο
μήπως και  βρω μια  συγγένεια με την φύση
υπάρχει ένας τόπος  αγρυπνίας  με ανθρώπους
εμένα μου φτάνει ο ύπνος   της νύχτας κοντά σου  
την νύχτα που μας σκεπάζει και μας  ενώνει

Μαρία Πανούτσου
Νοέμβριος  16 / 2018

Always  searching
   for the missing years



Καράβι στολισμένο  
ετοιμόρροπο/
στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/
εξατμίζεται

Αστόλιστο  δένδρο  
γυροφέρνω/
με  στολή ναυαγού/
πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι

Γιρλάντες απωθώ/  
μ’ ενοχή τρανταχτή/    
δώρα χαρμόσυνα/  
ατμόσφαιρας  λειψής


Ψαχουλεύω  στις  τσέπες  
του μυαλού μου/
περπατώ  
στο δωμάτιο αργά/

Σε φέρνω στολίδι
σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/
και  αναρωτιέμαι
για την μορφή σου/


Έξω βοριάς/
μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /  
κουβαλώντας τον σταυρό του/
μόλις γεννήθηκε
  

Σηκώνω τις λέξεις  
τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/
καταπίνω τ’ όνομα Σου/
γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/
Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας  
βλέπω τα σημάδια Σου
άπιστε Πέτρο/
αναποδογυρίζω  εικόνες/
με τον Ρουμπλιόφ
να κλαίει γοερά/

Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/
παρά ένας καημός/  
κι’ ένας λυγμός

Στην  άκρη της πόλης/
πάνω σε πέτρα άβολη
και κοφτερή/
Σε βλέπω/
  

Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/
δηλώνει  πίστη και  λέει/
  "Άφετε τα παιδία
και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,
των γαρ τοιούτων εστίν
η βασιλεία των ουρανών"


Έξω/ ωχρή συννεφιά/
Σε σκέπτομαι στο κρύο/
και παγώνω/
Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/
Χριστέ μου


Γυρνώ το βλέμμα μέσα/  
επιστρέφω στο χρέος /
εγκαταλείπω το χάος/

Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/
εξιστορώ τον ερχομό Σου/
Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/


Βάζω τα λόγια Σου
στο στόμα μου και πάω/
σε μια καρδιά δική Σου/  
και δική μου/  

Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/
Είναι Χριστούγεννα

And  I pray to God to have mercy upon me


I   love a man,
city  is not so cold,
time is a game,
for children and lovers
space, is a  game for stars,
moving between places,
to  find a corner,
for our naked bodies,
a little peaceful  venue,  
for our eternity,
I collect flowers,  
he is preparing  
the paper,  
we smile, as we are walking
having  inside our glance,  
the face of each other,
how easy Winter  is,
when you love someone,
not the love  
the utopia one,  
but the one
like a nectar-feeding insect
who is flying around the noise,  
and  not be able  to catch  it,
this   is  the  ‘winterlove’
a butterfly.



©Maria Panoutsou

Καράβι στολισμένο

ετοιμόρροπο/

στην άκρη θαλάσσιου ύδατος/

εξατμίζεται



Αστόλιστο  δένδρο

γυροφέρνω/

με  στολή ναυαγού/

πριν κυλίσει αργά στο σκοτάδι



Γιρλάντες απωθώ/

μ’ ενοχή τρανταχτή/

δώρα χαρμόσυνα/

ατμόσφαιρας  λειψής



Ψαχουλεύω  στις  τσέπες

του μυαλού μου/

περπατώ

στο δωμάτιο αργά/



Σε φέρνω στολίδι

σε  δικό μου ζωγραφισμένο πίνακα/

και  αναρωτιέμαι

για τη μορφή σου/



Έξω βοριάς/

μα να / ο  αιώνιος  Σίσυφος /

κουβαλώντας τον σταυρό του/

μόλις γεννήθηκε



Σηκώνω τις λέξεις

τις τραβώ απ’ το κορμί Σου/

καταπίνω τ’ όνομα Σου/

γεμίζουν τα σπλάχνα  μου ευλογία/

Σε θέλω  φίλο/



Ξεσκεπάζοντας

βλέπω τα σημάδια Σου

άπιστε Πέτρο/

αναποδογυρίζω  εικόνες/

με τον Ρουμπλιόφ

να κλαίει γοερά/



Τι μένει απ’ την γιορτή γέννησης/

παρά ένας καημός/

κι ένας λυγμός



Στην  άκρη της πόλης/

πάνω σε πέτρα άβολη

και κοφτερή/

Σε βλέπω/



Ένα παιδί που μόλις  μεγάλωσε/

δηλώνει  πίστη και  λέει/

«Άφετε τα παιδία

και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με,

των γαρ τοιούτων εστίν

η βασιλεία των ουρανών»



Έξω/ ωχρή συννεφιά/

Σε σκέπτομαι στο κρύο/

και παγώνω/

Σε  αφήνω σκυφτό /και  σκεφτικό/

Χριστέ μου



Γυρνώ το βλέμμα μέσα/

επιστρέφω στο χρέος /

εγκαταλείπω το χάος/



Τιτίβισμα παιδιών με καλεί/

εξιστορώ τον ερχομό Σου/

Λιβάνι / Χρυσός  και Σμύρνα/



Βάζω τα λόγια Σου

στο στόμα μου και πάω/

σε μια καρδιά δική Σου/

και δική μου/



Ο κύκλος  ξεκινά και πάλι/

Είναι Χριστούγεννα

δεν θα μπορέσω να  προλάβω λάθη
να διορθωθούν

με κατατρέχει μια αδημονία
που μοιάζει με τραίνο  φορτωμένο
με αιχμάλωτους

σέρνω μαζί μου ζωές που δεν κατανοώ
και ο χρόνος πιο λίγος από  διαδρομή

όλη η πλάση
συνηθισμένη με τα ερωτικά ζευγάρια
την άνοιξη
αλλά  και ο θάνατος
δεν πάει πίσω  σε επιτυχίες την ίδια εποχή

να θυμηθώ τι είναι πιο σημαντικό
οι εφορεύσεις ή τα θύματα ενός λοιμού;


οι Ερινύες κάθονται  σαν τις Καρυάτιδες
πάνω στο πρεβάζι του παράθυρου μου

και εγώ πλουτίζω την ζωή μου μέρα την μέρα
με ένα  αριθμό από ζεστά  φιλιά


Μαρία Πανούτσου

Friends are the scales
to approach the sky
M.P



Mε νανουρίζω και θυμάμαι.
Τότε που είδα έναν τυφλό,
να προσπερνά ένα δρόμο,
μια βροχερή μέρα του Οκτώβρη.

Ή τον ρόγχο, που έβγαινε
από το στόμα του θείου,
πριν πεθάνει μέρες έξη.


Έξω η πολιτεία κοιμάται
ένας  γέροντας κοιτά τον ουρανό

Ένα στρουμπουλό παιδί στην άδεια πλατεία μαζεύει  πώματα από κόκα κόλα.

Στο  Παράθυρο αντικρύ κουνήθηκε η κουρτίνα

Το διπλανό κτίριο σκοτεινό

Κάποιοι περαστικοί κοιτούν με περιέργεια

Την γωνία τα σκουπίδια  
σαν παρασκήνιο τσίρκου  εγκαταλελειμμένου


Αδημοσίευτη συλλογή.
©Μαρία Πανούτσου

Όχι άλλες αλλαγές προς
  το παρόν παρακαλώ…..


ολούθε πυκνό σύννεφο
μέσα ένα άδειο φλιτζάνι του καφέ
στο πιάτο ένα  ψίχουλο

έξω μια αδιαφορία
παραδίπλα ένα άδειο αυτοκίνητο
στον ουρανό ο ουρανός

στα σκουπίδια πεταμένα ρούχα και μποτίλιες
στο πεζοδρόμια μια ανατριχίλα
στην πλατεία ο κόσμος ελπίζει

στα μάτια μου ένα φως περιμένει
στα χέρια μου ένα χάδι έμεινε μετέωρο
στα πόδια μου μια ασάλευτη διαδρομή

στο μυαλό μου όλη  η γης
στη καρδία μου ένα χαμόγελο ενός αγνώστου
στο σώμα μου η ζωή

όλα είναι στην εντέλεια
δεν επιθυμώ να αλλάξει τίποτα
αυτός ο κόσμος είναι  ο δικός μου

εκεί πέρα μακριά μυρίζει κάτι άσχημο
εκεί πέρα από τον ορίζοντα βλέπω ένα πεσμένο σώμα
εκεί πέρα από κάθε  όριο ακούω ένα βρόγχο






  
Μαρία Πανούτσου 22 .10.2018

Γυναίκα παιδί και άλογο είμαι

   σε κάθε μου βήμα

πολεμιστής  χωρίς να το γνωρίζω

Siéntate,
Letra: Maria Panoutsou
Traducción del Griego: Antonio Chincoa






Siéntate,
coge una silla
y siéntate.
el sol está lejos aún
cuando llegue la hora
lo veremos
traerá luz y calor
lejos está todavía el sol
y hace frío
y hace frío
es,
cuando venga la hora
lo sentirás
lo sentiremos juntos
y te irás
siéntate,
coge una silla
y siéntate

Αφιερωμένο στην νήσο Κεα


Άτιτλο  1

Κοιτάζω το απέναντι  τοπίο
Τα δένδρα δέχονται ευλαβικά /
το ήπιο χρώμα του φθινοπώρου.

Στο λιβάδι το άσπρο/
των προβάτων  ξεχωρίζει /
και φαντάζομαι /την κίνηση
των σαγονιών τους.

Ο ουρανός/τα συντροφεύει
και ένα σύννεφο σπαρμένο/
από ψηλά.


Ούτε ίχνος λύπης.
Οι φιγούρες των ανθρώπων /
μικρές κουκίδες/ σημάδια/  
με βήμα αργό/ και πρόσωπα χαμογελαστά  /συγκεντρώνονται/
για το πριν το σκοτάδι/  
συμπόσιο χαράς / το καθημερινό.

Οι μυρωδιές μπερδεύονται/
και ένα αστέρι/ ετοιμάζεται να λάμψει.  








Άτιτλο 2

το χωριό είναι  ένα τεράστιο περιστέρι κουρασμένο
που βρέθηκε στην πλαγιά αυτού του τόπου  τυχαία  
και αποκοιμήθηκε μέχρι το  επόμενο φθινόπωρο

ξαποσταίνει και ξαποσταίνει   ρυθμικά
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
αναβάλλει το ταξίδι για άλλα μέρη
βρήκε στο τόπο αυτό κάτι τι που αγάπησε

αναβάλλει και την θυσία που είχε τάξει
για να σώσει τους ανθρώπους
αυτού του τόπου από το κουτί της Πανδώρας
τους ευλογεί που δεν βλέπουν όσα βλέπει
αυτό το τεράστιο πουλί  

που δεν ακούν τους υπόγειους  κραδασμούς
και δεν μυρίζουν το χώμα με το χρώμα της βροχής

ανάμεσα στους βράχους  αντηχούν τα βρύα και   οι  λειχήνες και τα ταπεινά κυκλάμινα και εκείνες οι μωβ ορχιδέες που διακοσμούν το βλέμμα μου που ρουφάει ακόμη και τα μικρά μυγάκια που γεμίζουν το φως με ανησυχία

στο χαρτί που  γράφω  ένας  σκουριασμένος  συνδετήρας με κρατά   σε μια ενδιαφέρουσα παρένθεση  

  








Άτιτλο   3


Κάτω  από την στέγη του σπιτιού μου
Μετρώ τις ώρες που μου μένουν
Μέχρι τον χρόνο να προφτάσω
Τα σπίτια  γύρω μου
Κοιτούν, συντροφεύουν, εξερευνούν
Το βλέμμα πέρα μακριά τραβιέται
εκεί μέχρι να σκοτεινιάσει στα δένδρα, το φως

Χρόνια και χρόνια εδώ
χωρίς τέλος και αρχή
αφού τέλος και αρχή
μοιάζουν τόσο

Αφήνω πίσω μου το χθες
και ανακράζω
τις ιστορίες των ανθρώπων
καθώς  απαριθμώ τα σπίτια
ανοίγω μόνη  τα παράθυρα
τις πόρτες
ακτινοβολώ και εξιστορώ

Οι τοίχοι, τα κουφώματα, η μούχλα,
η υγρασία
η σημασία του χρόνου, και όχι μόνο στους τοίχους
αλλά και στους άνθρωπος  που απουσιάζουν
ποιος ξέρει προς τα πού, τα βήματα τους

Ο ουρανός αναλλοίωτος  και η γης αυλακωμένη


Μαρία Πανούτσου 03.10.18

Δύο ποιήματα

L.............................
LA......................­.....
LAN........................
LANG......................
LANG­S...................
LANGSA...................
LANGSAM
Tο πολύ νερό γεμίζει τις φλέβες μου
όνειρα κάνω και δίνω ώθηση στις ώρες
που δεν μου φτάνει τίποτα
ή είμαι λίγη για οτιδήποτε
στάζω κούραση

---

Την ευχαρίστηση να βρω στα χίλια ψιθυρίσματα,
στην σιωπή,
και στο γλυκό φως.
Του αστείου την αντίδραση.

©Μαρία Πανούτσου
Αδημοσίευτα

Άτιτλο 2

το χωριό είναι ένα τεράστιο περιστέρι κουρασμένο
που βρέθηκε στην πλαγιά αυτού του τόπου τυχαία
και αποκοιμήθηκε μέχρι το επόμενο φθινόπωρο

ξαποσταίνει και ξαποσταίνει ρυθμικά
από φθινόπωρο σε φθινόπωρο
αναβάλλει το ταξίδι για άλλα μέρη
βρήκε στο τόπο αυτό κάτι τι που αγάπησε

αναβάλλει και την θυσία που είχε τάξει
για να σώσει τους ανθρώπους
αυτού του τόπου από το κουτί της Πανδώρας
τους ευλογεί που δεν βλέπουν όσα βλέπει
αυτό το τεράστιο πουλί

που δεν ακούν τους υπόγειους κραδασμούς
και δεν μυρίζουν το χώμα με το χρώμα της βροχής

ανάμεσα στους βράχους αντηχούν τα βρύα και οι λειχήνες και τα ταπεινά κυκλάμινα και εκείνες οι μωβ ορχιδέες που διακοσμούν το βλέμμα μου που ρουφάει ακόμη και τα μικρά μυγάκια που γεμίζουν το φως με ανησυχία

στο χαρτί που γράφω ένας σκουριασμένος συνδετήρας με κρατά σε μια ενδιαφέρουσα παρένθεση

Μαρία Πανούτσου 03.10.18

Στον αγαπημένο

Μην κρυφακούτε τα ιερά τα λόγια

…..η γλώσσα των ερωτευμένων
είναι γλώσσα σκληρή και τρυφερή /
είναι πρόστυχη και αγία/
είναι ζωή και θάνατος/
είναι αρρώστια και υγεία/
παιχνίδι και ανία/
όλες οι εποχές του έτους
όλες οι μέρες/και οι νύχτες

θεσπέσια μέρα και νύχτα
ξαγρύπνια του νου και της ψυχής/
που παραδίνεσαι χωρίς αιδώ/
σ ένα και μόνο άνθρωπο/ έναν/

πως περιγράφεται η αίσθηση αυτή/
παρά μόνο με την αγνότητα ενός παιδιού/
με το χαμόγελο μιας γιαγιάς
στο κατώφλι καθισμένη /
ενός παππού που κρατά/
ένα κουτί με φωτογραφίες /
αλλοιωμένες από τον χρόνο/
με τον γεωργό που ανακαλύπτει
τα νέα φυτά/ σκυφτός

αυτή είναι η γλώσσα του ερώτα
με τον τσοπάνο που βατεύει την προβατίνα/
με τον άνδρα που γυρνά από τον πόλεμο/ με τον έφηβο που ψαχουλεύει το βρακί και ονειρεύεται ορθός/με την γυναίκα που αγαπά και περιμένει /αυτή είναι η γλώσσα του έρωτα/ μια ιερή σημαδεμένη από τον χρόνο και την σάρκα μιλιούνια οι άνθρωποι στην ζεστασιά της ……

μαρία πανούτσου


Ne pas écouter les mots sacrés

... la langue des amants
la langue est dure et tendre /
est vil et saint /
est la vie et la mort /
est la maladie et la santé /
jouet et ennui /
toutes les saisons de l'année
tous les jours / nuits

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 1966
  
Αγαπητέ Andre


Αναρωτιέμαι

Αναρωτιέμαι/η μυρωδιά της μασχάλης σου/

θαμπορούσε να  με ζήσει και μόνο..



Αν η ρωμαλέα  σκοτεινιά /που αντικρίζω  στα σκέλια σου/ τα μάτια μου να’βλεπαν και μόνο/



Αναρωτιέμαι  τι είναι αυτό που κατέχεις/ και  που εμένα μου λείπει /



Αναρωτιέμαι /αν τα δυο χέρια  και τα δυο  σου χείλη / μπορούν να κρατήσουν  ορθό / ένα σώμα/



Αναρωτιέμαι/ αν η τροφή σου είμαι εγώ  /και μπορώ   την πόρτα της καρδιάς  σου  /ανοιχτή να κρατώ/

τι θα μου’λεγες τις νύχτες του χειμώνα /





Αναρωτιέμαι γιατί σε κάθε σου λέξη /βρίσκω ένα   πούπουλο  σε χρώμαωχρό/

να γαργαλάει το  δέρμα μου  /έτοιμο  κι’ αυτό/ να σου δοθεί/

Αναρωτιέμαι/

γιατί  / αφού  σ’ αγγίζω/ μια βελόνα είσαι θανάτου/





Πράξεις

Θα μπορούσα να γευτώ  την σάρκα σου στα δόντια μου/ και το αίμα σου να ρέει  πάνω στο σώμα  μου/ δροσιά αιώνια /θα μπορούσα/



Τo ακούμπημα στο στήθος μου/  επάνω στην κοιλιά /ανάμεσα στα πόδια μου/ να  σε  κρατά  σφικτά/



Σ’ ένα κουτάκι ζωγραφισμένο με μελάνι / έβαλα  λίγο από τα υγρά σου / χθες/καθώς  άφηνες  ζεστό ένα σώμα  /   και με τον χρόνο/ κεχριμπάρι θα γίνει/ κόσμημα/ένα προσκύνημα/ στο λαιμό/ στο στέρνο  μου /σημάδι βαθύ/

Άφησε τον χρόνο να περάσει επάνω μας αγαπημένε μου /ν’ αφήσει μια γραμμή /ατέλειωτου πόθου/  να σε κρατά  από’τα  χέρια και από τα’ πόδια/ να σε κρατά απ’ τα σπλάχνα/ απ’ το μήλο του Αδάμ  /να σε κρατώ / και να μη μου φτάνει/



Προς τα πού  είναι η ανατολή και η δύση  πες μου /να στείλω  μηνύματα και ξόρκια / ν’ αφανίσω ότι αγάπησα/



Επίλογος



Je  suisune femme  amoureuse

une femme/ totalementheureuse/

ettotalementtsiste

Viens: de:

PRENDRE

ENTRE

COMPRENDRE

RE- JOINDRE

DEFENDRE

VENDRE

ATTENDRE,

PRETENDER



Andre
Ο ΈΡΩΤΑΣ  ΕΙΝΑΙ ΔΆΝΕΙΟ.  ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ

Η ψυχή μου ανταριάζεται



Μοσχοβολάει το άπλωμα σου
Αγαπημένε άνδρα
Πλουτίζει το στήθος μου
Με αγάπης ευωδιές λουλούδια
Αιώνια  η ανάσα σου
Σκεπάζει το πρόσωπο μου
Και των χεριών σου η  ορμή
Με συναρπάζει
Τα βιώματα σου έσωσα
Καθώς  εχθές εσύ έτρεχες
Σε  βραχοστό-
λιστoυς,  δρόμους
Και τις δικές  μου αυταπάτες,
η ψυχή μου αρνήθηκε

Μαρία Πανούτσου

21.9.18

Μαρία Πανούτσου


Μια  τόση μικρή αλήθεια/
που όμως αρκετή /
για να σημαδεύσει την νέα εποχή/



1 συν 1


Το ένα και μοναδικό/ξεπροβάλλει σ’ ένα άνοιγμα
το λέμε παράθυρο/για πιο εύκολα/ το λέμε ουρανό/

Υπάρχει γύρω μας / ένα πέπλο  στοργής  για το άγνωστο
χωρίς όνομα/ χωρίς θεό/περπατάει στα τέσσερα/

ψελλίζει λόγια μισά/ με το χρώμα της άβυσσος/
βυζαίνει από στήθος γυναίκας/που έζησε/κάποτε
                                

    
Μου λείπουν οι λέξεις



Βαδίζω ανάμεσα σε δολοφόνους/
κι ο κόσμος σπρώχνει κάθε όμορφο /
στην λίμνη της Δυσδαιμόνας/
κοιτώ στο βάθος της λίμνης/
μια νύχτα χωρίς φεγγάρι  
και τα φως /που αναδυόταν από εκεί /
φώτιζε όλον το κόσμο  τον γνωστό/
και τότε ένας άγγελος με κρότο βροντερό/
ξεχύθηκε/ σαν ένα πελώριο κήτος της λίμνης /
και  αυτό το τέρας/ κατέβασε τον ουρανό για χάρη μου/
μέχρι το σημείο να γευτώ  το θείο τραγί του Σκαρίμπα/
και εκεί πόθος κι’ εφιάλτης/ με πήρε στα δυο του  χέρια/
ώσπου  η σκηνή αυτή  έγινε πραγματικότης/
κι’ όμως δεν πίστευα ότι έβλεπα
και έτσι με έραψε επάνω του/ το κήτος/
και  ενωμένοι / περπατούσαμε παράξενοι
και  φωτεινοί/
όμως μου λείπουν οι λέξεις  / μου λείπουν οι λέξεις/
γιατί το κήτος δεν μιλούσε/
αλλά βρυχάτο/σαν ένα πληγωμένο  λιοντάρι/
νομίζω ότι ξέφτισαν οι ιστορίες των πόλεων/
και η  ιστορία του κάθε ανθρώπου/
αναρριχάται  σαν ένα στιβαρό αμπέλι/
και τυλίγει ορμητικά  το σύμπαν /

Maria Panoutsou

Σπάσε την στάμνα


Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας/
και τα ονόματα  γραμμένα
μόνο στην άμμο/ δίπλα στην θάλασσα/

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου/
χωρίς ταυτότητα /με αμνησία στο κορμί/

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου/ ξένος με ξένη/
αλλά με εκείνη την αγάπη  που ζήσαμε/
εκείνα τα δευτερόλεπτα/

Μην παρασύρεσαι / εκεί είμαι στην γωνία/
περιμένω με αγωνία /το απρόσωπο πρόσωπο/

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια/
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό/

Μεγάλωσε  ο χρόνος/
και  κυλά ο ουρανός / στα όνειρα μου/

Με μια παντιέρα  ανεμίζω/  
και σημαδεύω  την άφιξη σου/

Δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε/
σε μια στιγμή/
που το αίμα κυλούσε γοργά/

Μαρία Πανουτσου
24.06.2018

Δεν υμνούμε μόνο το φως


είμαι εδώ για να σας θυμίζω
την ώρα της ανάπαυσης
του δειλινού την ώρα
μεταθανάτια ώρα της αυγής
και της λευκής νύχτας την θερμότητα


εκεί που ξενυχτούσαν γυμνά σώματα
του πόνου και   της θύμησης
της νοσταλγίας παιδιά
να σας θυμίσω ό τι σκοτεινό κι' ολέθριο
Κασσάνδρας τραγούδι καθάριο κοφτερό


δεν αντιστέκομαι  σε τρεχούμενα νερά
σε πεδιάδες χλοερές
και σε βουνά  απάτητα
και τις σημαίες π' ανεμίζουν
μεσίστιες κάπου  σχισμένες λερωμένες


αλλά καβάλα  στις ιστορίες μου
με κερινα χαρια και  ομιωματα
βαδίζω σταθερά και άλλοτε  τρικλίζοντας
αναζητώντας  κόκκο  
δεν ξέρω πια τι κόκκο αναζητώ  







©Μαρία Πανούτσου

Θυμάστε τις βελόνες της γιαγιάς/
Έτσουζαν/
Μικρές σταλαγματιές αίματος/
Mικρές μπαλίτσες λαμπερές
Ποικίλες στιγμές μιας αίσθησης/


Θυμάμαι τον έρωτα/ όταν ερωτεύομαι
Τότε ξαναγεννιέται /από τις στάχτες του/
Μια τιμωρία ξεχασμένη/


Εκεί που πριν ηρεμία και σιγουριά/
Ισορροπία όμοια με του γλάρου πέταγμα/
Τώρα καταιγίδα πάνω σε βράχια αιχμηρά/
Εκεί κι ο φοβερός εχθρός /καραδοκεί/
Ερχόμενος από το πουθενά/
Τώρα στο πουθενά με πάει/


Προβάλει ένας άγνωστος βλοσυρός/
Άσχημος/ φριχτός/
Μυρωδιές του σκότους/
Όπως μια σκιά/
Που ξεπερνάς/
Απρόσκλητη/ και ήδη γνώριμη


Αδέξιος /αδύναμος/ άλογος/
Γεμάτος με τα όχι μου/ ο άγνωστος
Με τις απαγορεύσεις μου/
Και τότε υποταγμένη ακόμη μια φορά
Παλεύω /με νικάς /σε ξεχνώ /
Παλεύω / σε ξεχνώ
Μια ζωή νίκες και αντίο/
Για μια νύχτα κόμη /
Σε στρώματα/ άστρωτα/


Ένας ξένος με τραβολογά/
Και απαιτεί/
Να ρουφήξει την ψυχή μου/
Ξένε μου/ λυπήσου με/


Δεν έχτισα ακόμη τον κόσμο μου/
Δεν μεγάλωσα ακόμη τ’ όνειρο μου/
Δεν βοήθησα την άνοιξη να έρχεται πιο συχνά/
Ένα τετράδιο άδειο που περιμένει γράμματα/
Μπερδεμένα και λυπητερά / είσαι έρωτα/
Μέχρι που χάνεις τα φτερά σου/


Εκλιπαρώ την ομορφιά της ησυχίας/
Με το σώμα σιωπηλό /και κρυφά ζωντανό
Σκαλίζω τις ώρες/ πίνω απ’ τις πηγές της ζωής/


Ευφραίνομαι την ομορφιά /
Και ριγώ στον όλεθρο του κόσμου/
Χορεύω τις ώρες τις νύχτας/
Και τότε εκεί που όλα με αφορούν/
Να η ταραχή και φόβος/


Ένας τελικό αφανισμός/
Έγινε πρόσωπο και φωνή/
Λέξεις και κινήσεις/
Φωτιά και ιδρώτα/


Θυμάμαι /αίμα με αίμα /που τραγουδά/
Σαν μια τσιγγάνα/ τρελή και νέα/
Σαν ένα παιδί που τρέχει/


Ο πόνος της άρνησης/
Μπροστά γκρεμός και πίσω κόλαση/
Διαλέγω την άρνηση/
Και λυπημένη αποχαιρετώ τον άγνωστο /
Διαλέγω την άρνηση στον έρωτα/
Ξανά στις βελόνες που τσούζουν/


Πια το σώμα κατάδικο/
Χωρίς τραβήγματα/
Της καρδιάς και των σπλάχνων/


Copyright © Μαρία Πανούτσου

δεν ζήτω τίποτα
ας μείνω μόνη κάτω από ένα δένδρο
πλατύφυλλο
ξέρω ότι θα επιβιώσω
όσο ο θεός το θέλει

μ.π
από τα στενά και τα δύσκολα

Κίνηση αυθόρμητη

βήματα αβέβαια,
μπουσούλισμα,
τρεμουλιαστά τρεξίματα
ματιές με χρόνο άπειρο
αναζήτηση αγκαλιάς
ζεστασιά αιώνια
στόμα που ανοίγει αχόρταγο για ήχους
κάρδια που σφυροκοπά
και βγαίνει ώρες ώρες από τα στήθια
γυρίζει το κεφάλι και κοιτά
μόνο το αίμα δεν φαίνεται/
ζαλίζεται γελά και κλαίει
μαγεύεται και αφήνεται
σε κούνια αγκαλιά σε χέρια στιβαρά
εκρήγνυται από αγάπη και λέει μαααμαααα

@jΜαρία Πανούτσου
Μικρή Συλλογή

δεν σε ζήτησα ούτε στα όνειρα μου
σαν ένα  κρινάκι  της άμμου
μέσα στο κατακαλόκαιρο
ήρθες
και έπιασες τις εποχές από την αρχή
μένει το φθινόπωρο
να δούμε χρώματα της βροχής
και τα πουλιά
που κελαηδούν
αλλόκοτα  τον μήνα  Νοέμβριο

Μαρία Πανούτσου

Κρίνος είσαι

δεν σε ζήτησα ούτε στα όνειρα μου
σαν ένα κρινάκι της άμμου/
μέσα στο κατακαλόκαιρο
ήρθες/
και έπιασες τις εποχές από την αρχή/
μένει το φθινόπωρο/
να δούμε χρώματα της βροχής/
και τα πουλιά/
που κελαηδούν
αλλόκοτα/ τον μήνα Νοέμβριο/

Μαρία Πανούτσου
Ιούνιος 2018

οι πέτρες/
κι' αυτοί που τις μαζεύουν /
και μαζί τους και εγώ/
και τα παιδιά/  
και οι γέροι /
σκύβουμε γιατί έτσι πρέπει/
δονηπαθούντες/

για μια στιγμή/
ένα ποτάμι από χαμόγελα/
που ξεκινά από τις πέτρες/
που μοιάζουν ασάλευτες
και που δεν είναι/
σκορπιούνται τότε/ στο σώμα  

Μαρία Πανούτσου

Έλα να σβήσουμε τα πρόσωπά μας
Και τα ονόματα γραμμένα
μόνο στην άμμο δίπλα στην θάλασσα

Άσε να ξεβραστούμε τυχαία
σε μια παραλία αυτού του κόσμου
Χωρίς ταυτότητα με αμνησία στο κορμί

Έλα και πλάγιασε δίπλα μου ξένος με ξένη
Αλλά με εκείνη την αγάπη που ζήσαμε
εκείνα τα δευτερόλεπτα

Μην παρασύρεσαι εκεί είμαι στην γωνία
Περιμένω με αγωνία το απρόσωπο πρόσωπο

Τον άνθρωπο χωρίς τα λόγια
Τον άνδρα χωρίς τον σκοπό

Μεγάλωσε ο χρόνος
και κυλά ο ουρανός στα όνειρα μου

Με μια παντιέρα ανεμίζω
και σημαδεύω την άφιξη σου

δεν χάνεται η λέξη που ειπώθηκε
σε μια στιγμή
που το αίμα κυλούσε γοργά

Μαρία Πανουτσου
24.06.2018

στους ήχους μιας μουσικής

δυο βήματα προς εσένα
αρκούν να ξεδιπλώσουν
θάλασσα και ουρανό μαζί
στα πόδια μου μπροστά

εγώ
τόσο καλά κρυμμένη
πεισιθάνατια
και εσύ
δώρο από δένδρο της γνώσης

τι σημασία έχει

τι θα ήθελα

σημασία έχει ό τι συμβαίνει
κάθε στιγμή
της μέρας
και της νύχτας
απρόσκλητο

Μαρία Πανούτσου
20 June 2018

Πριν λαλήσει ο πετεινός θα με αρνηθείς τρεις φορές..

Ο εφιάλτης

Ήταν μια εικόνα θολή.
Πολλοί άνθρωπου ξεγλιστρούσαν από μια γωνία
και έφταναν μέχρι την θάλασσα.
Δεν άκουγε ήχο, μόνο έβλεπε την εικόνα
να κατηφορίζει αργά.

Το πένθος

Ευλογούσε την ώρα, που ήταν όλα σιωπηλά.
Όλα είχαν τελειώσει εχθές.

Σήμερα το σώμα της μουδιασμένο ακόμη.
καρτερούσε την ησυχία.

Μόνο το βλέμμα της τον αναζήτησε.
Τότε θυμήθηκε ότι δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ.

Το ρίγος

Ανάμεσα τους μεσολαβούσε ένα τραπέζι.
Γύρω το τοπίο αδιάφορο .
Άγγιζαν το τραπέζι με τα δάχτυλα των χεριών τους,
σαν να έστελναν κείμενο κρυφό, ο ένας στον άλλον.

Μόνο οι ματιές τους καθαρά αποτύπωναν,
τον έρωτα που τρύπωσε στο κορμί τους.
Και ταπεινά και ντροπαλά σιωπούσαν.

Μ.Π.

Δεν θα μπορέσω να προλάβω λάθη,
να διορθώσω.
Με κατατρέχει μια ανυπομονησία,
που μοιάζει με τραίνο φορτωμένο με αιχμαλώτους.

Σέρνω μαζί μου ζωές που δεν κατανοώ,
αλλά αισθάνομαι
Και ο χρόνος, είναι πιο λίγος απ’ όλη την διαδρομή.

Όλη η πλάση,
συνηθισμένη με τα ερωτικά ζευγάρια την άνοιξη

Αλλά και ο θάνατος,
δεν πάει πίσω σε επιτυχίες την ίδια εποχή.

Να θυμηθώ τι είναι πιο σημαντικό,
Οι εφορεύσεις ή τα θύματα ενός λοιμού;

μαρία πανούτσου

Μαρία Πανούτσου
  Ο Μπερές
                                        
Αφιερώνεται στην Αλέξία από την Αμμόχωστο





Φεβρουάριος.
Δεν έχει σημασία ποια χρονολογία.
Της Ιστορίας καμώματα οι χρονολογίες.
Έχει σημασία όμως πότε.
Ναι,
πριν από .. ή μετά από….
Εκεί…….που ακριβώς.
Εκεί στην θάλασσα.
Φεβρουάριος μήνας.
Μέσα στην θάλασσα.
Εκεί που πριν λίγο,
με το μπερέ, τον μπλε, μαθήτριας,
πεταμένο ανέμελα πάνω στην άμμο.


Τώρα στην θάλασσα ένα ψάρι άσπρο λιγνό,
με μακριά καστανά μαλλιά,
που επιπλέουν και δίνουν  σημάδι και ίχνος.

Το σχολείο κοντά,
το σπίτι κοντά
κι’ οι λεμονιές εκεί
οι φίλοι κοντά,
η εκκλησία κοντά,
το παζάρι εκεί,
η αγορά και ο τρούλος,
τα θρανία στην σειρά.

Κι ’ ο πρώτος στηθόδεσμος και τα μυωπικά γυαλάκια  μου εκεί,
αυτό το στήθος αυτή η εφηβεία ήρθε τόσο πρόωρα..
δεν ήξερα τι ήταν,
αρρώστια ή μεγάλωνα;
Στο Βαρώσι,ι στην πάλη της άμμου,
στην Αμμόχωστο.

Στο κατηχητικό με τον μπερέ στο χέρι
και στην εφημερίδα του σχολείου
με τον κοντυλοφόρο, και μελάνια αχνιστά.

Η λεμονάδα με τριμμένο λεμόνι
από το κήπο του σπιτιού,
στο μάθημα μαγειρικής,
ξετρέλανε τους φίλους της οικογένειας,
όλα εκεί,
με τα σημάδια της ψυχής μου,
και το σημάδι στο χέρι το δεξί,
όλα εκεί..
Ι Ιουνίου 2018

Στην ενότητα ‘ ιστορία του τόπου μου’