დაკარგულია ყველა წამი.
რაც არ უნდა ღირდე მათთვის
მაინც ჩაგანაცვლებენ.

მე მიყვარს ყავითმოსილი მზიანი პარასკევი,
როცა ცხოვრების დაწყება ორშაბათს გადავწყვიტე.
მე მიყვარს როგორ მღერიან ფრანგულად კაფეში,
როცა ანთებულ შუქებში ბალერინა ცეკვავს ცერებზე.
მე მიყვარს ისტორიები, რომლებსაც ვერ ვყვები,
როცა მე პირდაპირ მიპყრობს შენი თვალები.
მე მიყვარს ყველა უკვდავი ემოცია,
როცა წვიმაში შენი კანი მე მათბობს მხოლოდ .

ყოველ წელს პარასკევს ყველგან მზე არის,
ასე ვეგებები შენთან ერთად წვიმიან შაბათს,
შაბათს ისევ ვიტყვი, რომ ორშაბათს ვიწყებთ,
იმას, რაც თითქმის ოცი წლის წინ უნდა დაგვეწყო.
იმის შიში გაქვს , რომ კატა სწრაფად ჩაირბენს კიბეს?!
იქნებ იმის რომ პირველ ნაფაზს ხველება მოსდევს?!
მითხარი მხოლოდ მე შენ მიყვარვარ !
და შემდეგ თუ გინდა ლიფტი დატოვე.

გახსოვდეს მუდამ, დასაწყისი არის ორშაბათს,
ამიტომ ვერაფერს გვიან შენ ვერ გადადებ.
იპოვე სივრცე საკუთარ თავში , რომ ღრმად შეტოპო,
შველა თუ დაგჭირდეს მე გადაგარჩენ.
ასე გრძელდება ყოველი კვირა შენს გარეშე,
შენ ისევ ისე აცრემლებული მისტირი სულ სხვებს,
მე მიყვარს ყავითმოსილი მზიანი პარასკევი,
როცა ცხოვრების დაწყება ორშაბათს გადავწყვიტე.

საამურია თუ ისევ დავრჩებით  ერთად,
მაგრამ როგორ?!
თუ მუსიკას არავინ უკრავს.

ქლიავისფერი ზამბარა წყდება,
მზეშიგახვეულ ატმის ხეებზე
ისევ თამაშობს სევდა.