Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
David Delgma Oct 2023
ეცემა რბილად მოწყეტილი ცრემლები გუბეს
მახე დაუგეს, გაეხვია ბადეში სიტყვა,
ძალიან მინდა გავამთელო და ახმაურდეს
თვალები ბროლის (სიჩქარეში რომ გადამიტყდა)

დავდევ ქალაქში მიმოფანტულ იმედის რგოლებს
მალე დამტოვებს ცარიელი ქუჩა და თითქოს
სეტყვა დაიწყო, უთეთრესი მიწა მაგონებს
უმძლავრეს ნათელს, შენმა გულმა მე რომ გამიყო.
477 · May 2020
🟣 November Girl 🟣
David Delgma May 2020
ცას მტრედისფერი გადაეკერა
და შეიძინე ფერი გრძნეული,
მაშინ დავკარგე ჩემი გონება
და ღამე გავხდი ნისლში ხვეული.

გზა-გზა დამდევდა შენი სახება,
უქარო იყო ის დღე ნოემბრის,
მაგრამ ქარიშხალს ცრემლად აფრქვევდა
რადგან დრო იყო გამოთხოვების.

ცას მტრედისფერი გადაეკერა
და შეიძინე კაბა გრძნეული,
თუ მთვარე შენ ხარ ცას რომ ეფერა
მიგულე მუდამ მე მთვარეული...

თუ პირიმზე ხარ, მნათობი ზეცის,
გთხოვ გაანათე ანათე მძლავრად,
გაფანტე ყველა სიბნელე, ჩრდილი,
წვიმა აქციე ზაფხულის დარად.

ზეცას მტრედისფერად გადაეკერა
შენი ნოემბრის გაბა გრძნეული,
ქარს იმ დღეს შიშით ვერ დაებერა,
როს შენ გიხილა ლერწმად რხეული...
471 · Mar 2021
🟣 ლოცვა 🟣
David Delgma Mar 2021
ცავ დასჭექე! გადაფარო იქნებ ჩემი დაყვირება,
ბობოქარ გულს უმსუბუქო, იზიარო დატირება,
გთხოვ დაჰბერე, ქარო, ისე, რომ გაფანტო დარდიანი,
ძველი ახლით შემიცვალო, დარიანით-ავდრიანი...

ცავ დასჭექე! გამაგონე კვლავ იმედის ზარი მძლავრი,
გთხოვ, გულუხვო არ მივიწყო, შემასმინე ცად ნავარდი,
შენი ფეთქვა, არაბული ცხენის გულის მსგავსი, სწორი.
არ დამაკლო! არ დამაკლო! მძლავრ მდინარეს მთა და გორი...
David Delgma Apr 2021
ქარი ვიყავი, ვეხებოდი მე შენს თმის ტალღებს -
ყველა უსახურ ქუჩას ნორჩი თეთრი ეფინა.
მთვრალი ვიყავი, შევყურებდი მე შენს ღრმა თვალებს
და ფიქრს ვაძლევდი ნებას შორად ნაზად ეფრინა.

შენ კი, ზღვისფერო, მიაპობდი კვლავ დამწვარ ქუჩას,
ქუჩას, რომელსაც აღარ ჰქონდა თავი და ძალა,
რომ მორეოდა მძლავრ ქარიშხალს წამოსულს შენგან,
შენგან წამოსულ ცუნამისთვის რომ ეთქვა არა.
David Delgma Jun 2021
ზღვის სიფართეში ჩაშვებული დადნა ნაყინი
და შენს თეთრ მხრებზე ანგელოზად დაუთოვია,
გავყურებ ტალღებს, დაღლა მამჩნევს, კედლებს დავითვლი,
მე უკვე მივხვდი მარტოობა ვისი ტოლია!

სიტყვა ყურს გაჭრის, ყური ბადებს გულთან რეზონანსს
და დიაფრაგმა ქოლგასავით ჩაკეცვადია,
ვინც ეს ფიქრები მეორეჯერ გაამეორა...
ვინც გამიცილა მოთმინებით მუქი სტადია...

თუ სიტყვა არის ჟონგლიორის ბურთთა მუქარა -
დავემუქრები ყველა ტკივილს მე გადაწევით!
თუ დაიკარგე - შენმა ფრთებმა დამიუარა,
თეთრო ფურცლებო ჯიბეებში თქვენ გადარჩებით!

ზღვის სიფართეში ჩაშვებული გალღვა ნაყინი
და შენს თეთრ მხრებზე ანგელოზად დაუთოვია,
გავყურებ კედლებს, დაღლა მამჩნევს, ტალღებს დავითვლი,
მე უკვე მივხვდი მარტოობა შენი ტოლია!
349 · Aug 2021
ლოგინო
David Delgma Aug 2021
მალე გაიხდი შენ ყველა სევდას,
მოგეპარო თუ გამოვირბინო?!
ნაზი სიზმარი მისაითუმლე,
ბეცო მართკუთხა ცივო ლოგინო.
347 · Dec 2022
love letter
David Delgma Dec 2022
გარეცხილ დილას დასაკეცი საღამო მოსდევს,
სიცივე მოაქვს ნაწარსულარ ალიანსს დღეთა,
მხედარი ხარ შენ უმოწყალო და ჩემს სტრიქონებს
იბარებ, ებრძვი, ისაკუთრებ, იმონებ, ხედნავ.

წვიმს, ფანჯარასთან გავამზადებ ამაღამ რითმას,
სხვა ყველა საცავს სიტყვის გარდა გადავეჩვიე,
და სანამ ისიც ქუჩის მტვერში ჩაქრა, დაიფრქვა,
შევაბამ ქარებს საყელურად, გთხოვ, დაეწიე.

ო, ისე მწარედ სახეს კაწრავს დილით, შხაპისას,
შენი კანივით უთბილესი ცრემლის გუნდები
და ყოველ ჯერზე მათთან ერთად მირბი თავიდან -
თვალიდან როცა ჩადიხარ და აღარ ბრუნდები.

თუ ჩემი რიტმი, სიტყვაწყობა, რამეს დაგიფრქვავს -
გულის უმზეო ტროტუარებს ოდნავ აანთებს,
იმას რაც შენთვის არაერთხელ წარსულში მითქვამს,
ავიყვან კუბში, გავილექსებ ათიათასჯერ.
.
.
.
მაგრამ შენ სიტყვა სულ არ გჭირდება.
David Delgma May 2021
საქართველო ვისია?
ევრაზია ვეღარ იტევს აბრეშუმის მისიას.
მიწა ნაცვლად ყვავილების ალისფრად გადავნამეთ -
კალთის არა, ცეცხლოვანი ქარიშხლების ღირსია!
ევრაზია ვერ დაიტევს აბრეშუმის მისიას.

ვინც სიმართლით ბორკილს გატეხს დღეს ქართველი იგია.
იქნებ მართლაც იბერიის გაბრწყინება გადადეს?!
მანამ სანამ გადავიხდით სამყაროსთან ნისიას.
გაანათებს ხვალ პრომეთე კავკასიონს, მაგრამ დღეს -
საქართველო სხვისია!
საქართველო სხვისია!
337 · Mar 2022
🇺🇦
David Delgma Mar 2022
ჩვენთან ფეთქდება მარტი ყვავილად,
იქ ფეთქდებიან ნაღმზე ბავშვები...
.
.
.
.
.
ასეთ გაზაფხულს ვერ დავუჯერებ.
Glory to Ukraine 🇺🇦
David Delgma Jun 2023
აკოცე მზის სხივს, დილაობით ოთახს რომ სტუმრობს,
მოვა, პოულობს ამომავალ ზეცაზე ნაპრალს,
ეცადე ნაზად ესადგურო, უძიროდ უფრო
ჩაიწნახულო, სიბრმავეში ეწამე რადგან.

მეღამე ფარდა დაიშლება დაბზარულ ხმაში,
ჩავა ურნაში დახეული წარსული ისე,
გაუირისებს უკვირტობას გარდაუვალი,
მალი ნარნარით განთიადებს ჩაბმული სივრცე.
318 · Jan 2023
*****
David Delgma Jan 2023
სიზმრებს სიმართლე საბოლოოდ სანამ დასერავს,
ნეტავი ქუჩის სიბლაგვეში ამომივარდე,
რადგან დაღლილი ჩემი გულის უპირო ვნება
ილაბირინთებს განუწყვეტლივ შენთვის იქამდე.
David Delgma May 2021
როგორც დედა გაბმით საწოლს
ისე არხევს ვაგონს რწმენა,
თუნდაც ჭერი გადახადონ,
თუნდ მოუხდეს გადაფრენა.

არსად წავა... ჯიუტია?!
არა! მხოლოდ ეძებს მგზავრებს,
კომენდანტის საათამდე,
მენდეთ, სახლში გაგამგზავრებთ.

მაგრამ ერთი რაც არ მომწონს
და ვაკელი ქება ლექსში,
შენს სახლამდე მომავალი
გაუთავდათ მუშებს რელსი...
David Delgma Dec 2022
ძალიან მინდა ყველა სიტყვა უკან ჩავუშვა,
იოგთა მაღლა ფიქრებშივე დავასამარო,
რადგან ოცნების დინოზავრმა გადმომაფურთხა -
დამისაცობა სინამდვილით გზები სამყაროს.
David Delgma Jun 2023
ოცდაერთი, ჩვიდმეტი და... ცხრა -
სიმარტივეს გაერია რთული,
- რბილი ღამის ფიქრი გადაწყდა,
მიმოიბნა სიტყვა გამართული.

ხუთი, სამი, ოცდასამი... რვა -
ეჭიდავა მომავალს წარსული,
ხელსაწყოზე ორი ხაზი და...

- რბილი ღამის ფიქრი გადაწყდა.
David Delgma Jun 2023
ჰიპოტეზა: არ დაგვიტოვოთ წითელი ბაბილონი!
ალბათ წელიწადი გავიდა მას შემდეგ რაც ჩემი მეზობელი ბატონი ბესარიონი ოჯახითურთ სხვაგან საცხოვრებლად გადავიდა. ერთხელ დავინახე, როცა ჩვენი კორპუსის გამაგრება დაიწყეს, მოვიდა თავის ავლა დიდებას, რომელიც სარდაფში ეგულებოდა, ხელი დაავლო და წაიღო. ქიმიის მასწავლებელთან მივდიოდი როცა შემხვდა, ერთმანეთი მსუბუქად მოვიკითხეთ და ჩვენ-ჩვენი გზა განვაგრძეთ. თვალნათლივ მახსოვს ამ უკეთილშობილესი ადამიანის დამსახურება, მსოფლიოს, სამშობლოს, კონკრეტულად კი ჩვენი კორპუსის განვითარებასა და წინსვლაში.
აღწერილობითი ნაწილი:
სანამ უშუალოდ ბატონ ბესარიონს გაიცნობდეთ, მცირედი რამ წარსულზე. მახსენდება ის ლამაზი დღეები, როცა მოცლილ მე და ჩემს მეგობრებს თვალი სულ რაიმის გაკეთებისა და შენებისკენ გვეჭირა. ერთ-ერთი ჩვენი მიღწევა ხიდან დაშვებული თოკი იყო, რომლის ერთი ბოლო მარადმწვანის საშუალო სიმაღლეზე მყარად მდგარ ტოტს, ხოლო მეორე პირველი სართულის დაცარიელებული მეზობლის კარებს მივაბით. დროდადრო ეს უკანასკნელი ბინა ხეხილის ბაღითურთ დიდი ბედნიერებას გრძნობდა, როცა მის უსიცოცხლო სიცარიელეში ფრთხილი ბავშვების გარდა პატრონიც შეაბიჯებდა. მაგრამ ყოველთვის როდი ჰქონდა ამის შესაძლებლობა, მიუხედავად იმისა რომ მისი გულის გამხარებელი პირდაპირ მდგარ მოხრილ კორპუსში ცხოვრობდა. რაც შეგვეხება ჩვენ, ბედნიერი და გამოფხიზლებული ბინის კარებს როგორღა მივამაგრებდით თოკს?! ამ საქმეს ერთ-ერთი ჩვენგანი აგვარებდა. ის თოკის ბოლოს და ჩამოვარდნილ „კამიკაძეს“ ერთად იჭერდა. ამ საოცარი მოწყობილობით დიდი თუ პატარა, ნაცნობი თუ უცნობი გამვლელი ხალისობდა. იმედი მაშინ გადაგვეწურა, როცა ჩვენი ჭარბწონიანი სკოლელი დაეშვა ხიდან, მაგრამ რაც უნდა გასაოცარი იყოს “ატრაქციონმა” გამოცდა ჩააბარა. დაამტკიცა, რომ ასე მარტივად არ გაწყდებოდა და ყველასთვის უსაფრთხო იყო. სამწუხაროდ ჩვენი გასართობის ბოლო ყველას ახსოვს. მასზე მეზობელად მცხოვრები პატარა გუგა ჩამოეკიდა და გაწყვიტა. არავინ ელოდა ამგვარ დასასრულს. “მრავალჭარბწონიანნახულმა” მსუბუქთან წააგო...
შემდეგ იყო სკამები ეზოში... ჩვენი კორპუსი ოთხსართულიანი იყო. სამი სადარბაზო ჰქონდა. წინ მდგარი გაცვეთილი ავტოსადგომები მას თითქოს ორ ნაწილად ჰყოფდნენ: პირველ და მეორე სადარბაზოს ერთად, ხოლო მესამეს ცალკე. პრივილიგირებულ სახლის ნაწილს წინ მაგიდა და სკამები ჰქონდათ, სადაც ძირითდად მოხუცები სხდებოდნენ, მაგრამ ახალგაზრდები მაინც ახერხებდნენ იქ რიგიანად მოლხენას, ღრიანცელსა და ბანქოს თამაშსაც კი. ალბათ იცოდნენ როდის იყო დაკავებული ძველი თაობა ტელევიზორის ყურებით. ჩვენ კი, მესამე სადარბაზოს მცხოვრებლებს, აუცილებლად გვესაჭიროებოდა პატარა კუთხე ეზოში. მე და ჩემმა მეგობარმა საბამ გადავწყვიტეთ სკამები ძველი ფიცრებისგან გაგვეკეთებინა და კედლის მორჩენილი საღებავით შეგველამაზებინა. ყველაფერი გამოგვივიდა. სიმარტივის გამო უხერხული ადგილი კი შევარჩიეთ, ჭიანჭველების ბუდესთან ახლოს. ფიცარი ხესა და სტადიონის გალავანს შორის ხიდად იყო გადებული. სწორედ აგებულების ასეთმა სიმარტივემ განაპირობა ის რომ, იმ ალაგს გაბატონებული მწერები უგულებელვყავით. შემდეგ იყო სიმრავლე, ჟრიამული, ყოველგვარი სიკეთე და ერთობა ეზოს ბავშვებისა. ერთ დღესაც ჩვენი ნამოღვაწარი გაქრა. გაქრა უკვალოდ, არავინ იცოდა მისი ასავალ-დასავალი. ზოგი მეზობელი კორპუსის მცხოვრებლებს აბრალებდა, სხვანი კი ჩემთვის სრულიად უცნობებს ადებდნენ ხელს, იმ იმედით რომ თავიანთ ჯავრს ამოიყრიდნენ „გაბრაზებული მედურგლის“ მუშტით, მაგრამ არაფერი გამოუვიდათ. გავიდა დრო და და ყველაფერს მივხვდი... ის დღე განსაკუთრებული იყო სტუმრად ბიძა და ბიცოლა გვწვეოდა. უღიმღამო სახლი ხალისით ავსებულიყო. შემდეგ იყო საშინელი ხმაური შენებისა - ფანჯრიდან გადავიხედე და ბატონი ბესარიონი დავინახე უროთი ხელში, სასტიკად უსწორდებოდა ყოფილი სკამების ალაგს. არვიცი ჩვენი ნამოღვაწარი მან წაიღო თუ სხვამ, დაწვა თუ თავისი ეზო დაამშვენა. ამას უკვე აზრი არ ჰქონდა. ერთ დღეში იქ ბაბილონი აიგო. წითელი კედლებითა და ნაცრისფერი სახურავით, რომელიც მეორე დღეს ავტომობილის მიღებისთვის ემზადებოდა.
შუალედური მსჯელობა:
მახსოვს ჩემი მშობლების გაბრაზებული გადაძახილები იმ ბავშვების მიმართ, რომლებიც ჩვენს განზე მდგარ ავტომობილს ქვებს უშენდნენ, ხან კი მასზე ადიოდნენ და ამით ისედაც დეფორმირებულს, უფრო ცუდ მდგომარეობაში აგდებდნენ. ერთ ცხელ დღეს, როცა ოთახის მძიმე ჰაერს ფანჯრიდან გახედვით დავაღწიე თავი, უცნაური ხმა შემომესმა. ვიღაცამ ჩვენს ჟანგიან გოლიათს დიდი ქვა ესროლა და ამ უკანასკნელმაც საშინელი, დამაყრუებული ხმა გამოსცა. მაშინვე სტადიონზე მოთამაშე ბავშვებს გავხედე. ისინი გაკვირვებულები გაჰყურებდნენ ვიღაცას ან რაღაცას. არ გამჭირვებია ბატონი ბესარიონის დანახვა, იდგა ქვით ხელში და მომღიმარი სახით გაჰყურებდა მოთამაშეებს. მან ვერ შემამჩნია და გათამამებულმა ისევ ისროლა ნაცრისფრი ნატეხი, შემდეგ ბავშვებისკენ გაიხედა და უყვირა - “ქვებს ნუ ისვრით მამამძაღლებო!” ბურთით მოთამაშეთა მსგავსად გავოცდი. ალბათ არაერთხელ მსმენია მეზობლისგან ასეთი გაბრაზებული ხმა ცელქი ახალგაზრდების მიმართ და იმედი მომცემია კეთილი ადამიანის არსებობისა ჩემს გარშემო... ოთახში დავბრუნდი და ისევ ჩავები ჩვეულ ფერხულში.
დასკვნა:
გავიდა დრო და გავერანდა მთელი ეზო. სასაცილოა, რომ ავლადიდებასთან ერთად ბესარიონმა ავტოსადგომიც თან წაიღო... თუმცა დატოვა საძირკველი და ბოძები გამზადებული სხვა ბესარიონისთვის, სხვა წითელი ბაბილონისთვის, რომელიც ისევ დაიკავებს ადგილს გადატვირთულ ეზოში, სადაც აღარც ბესარიონია და არც მისი ნასროლი ქვა.
259 · May 2023
ზამბახობა
David Delgma May 2023
სად ვეძებო დაკარგული სიმარტივე?!
სიმარტოვის ბურღი ადევს ჭერს და ქალაქს
ნელა გააქვს არსებიდან ფიქრთა მძიმე
ვულკანობით გაჩენილი ცეცხლი, ლავა.

ნეტავ თავად არ ვიცნობდე გაზაფხულის
თავგასული სიხანმოკლით ზამბახობას,
ცა-მართობად დაშვებულა დასასრული -
უმყოფადო სიმართლეში გზამ დამტოვა.

არ მადროვა ადრეული ზაფხულობა,
გართულობა სირბილეში სივრცემ გრძნობის,
ველი თოვლის სიეშმაკეს და თუ მოვა
მის სიცივეს გაყინვამდე მივენდობი.
David Delgma Jul 2023
ცივ კორპუსზე გაუშლელი, ვიწრო ფრთებით,
რადგან წყვილთა სითამამით ჩართულ ზეცას
ღამეები დაუკეცავს იქ მცხოვრების -
ასასვლელი სამოთხემდე ჩაუკეტავთ...
233 · Jul 2023
დამწვრობა
David Delgma Jul 2023
შენს ხელზე ხანძარი მსურს ისე ჩავაქრო -
სიზმრებიც გაგრილდეს ღამეზე ნალესი,
დაიწვას ტუჩების სიგრძე და არასდროს
განელდეს ხმაური გზის სიკამკამეში.
David Delgma Jun 2021
არსაიდან მოხვედი და ისევ იქეთ წადი
სადაც არ აქვს უკვდავება დიად მთებს და ველებს,
სადაც კვდება ჩემი ჩუმი და ხელთქმნილი ქნარი,
სადაც ფერი დაუკარგავთ ნავებსა და გემებს

მხოლოდ ნაზი სურნელი და ემოციით სავსე
საფიქრალი დამიტოვე მხოლოდ გეტყვი - გმადლობ,
რადგან შენმა გამოჩენამ დამიბრუნა წამსვე
შემოქმედის გადარჩენის საიდუმლო წყარო.
219 · May 2020
🟣 chain 🟣
David Delgma May 2020
მე მზის ჩასვლისას გიხილე გუშინ,
ჩვენ შემხედვარე გარბოდა ზეცა,
შენკენ წამოსვლა მომინდა წუთით,
მაგრამ უდროო ბორკილი მეცვა...

მზე ჩადიოდა ნელი და ზანტი,
მას მიჰყვებოდა პალიტრა ფერთა
ვიგრძენი წამით სხვასაც უყვარდი
შენთვის ჩაეშვა ღუზები გემთა...

გარბოდა წამით, უფრთოდ გარბოდა,
ვეღარ მოესწრო დროს მათი შესხმა,
მაგრამ თავის შავს იგი არ თმობდა -
გადაეწყვიტა მას ჩემთან შებმა.

შენ კი უმზერდი მზის ჩასვლას ზღვაში,
ის კი შენ ასვლას ცაში უმზერდა
და ის უშვებდა ნაზ ამბორს, გზაში
სხივს გაშორების ცრემლებს უწმენდდა.

შენ კი ზღვისფერო ვით ქარი ქროდი,
იქნებ ტკბებოდი როგორ იბრძოდა
მკვდარი მნათობი აირად ტრფობით
ან სექტემბრის ცა როგორ იწვოდა.

მე მზის ჩასვლისას გიხილე გუშინ,
ჩვენ შემხედვარე გარბოდა ზეცა,
შენკენ წამოსვლა მომინდა წუთით,
მაგრამ უდროო ბორკილი მეცვა...
David Delgma May 2023
სანამ მზე ჩავა და სინათლის ნამსხვრევებს ზეცა,
აკრეფს ოდნავი აჩქარებით და გადამალავს.
სიტყვა დაფარავს ნაიარევს და შენთან ერთად
(იქ სადაც ხედად თვალებისთვის ვნება დამდნარა)
ქალაქის ენა ჩაიყოლებს ბაგეთა ჩრდილებს,
გადაიქცევა ცრემლის ყველა წვეთი ვარდებად,
დაიკარგება დაკუჭული ფიქრი და სივრცე
გაჩნდება ჩემში, იზეიმებს, გაიმართება.
218 · Dec 2020
🟣 - 🟣
David Delgma Dec 2020
მე მეყვარები სანამ მარტი მოიცვლის კბილებს,
მანამ ივნისში ამღერდება პირველი კოცნა,
სანამ აგვისტო გადამადნობს, მომისიკვდილებს,
და ნოემბერი მე-ცხრაასედ იყვირებს მორჩა.

მე მეყვარები სანამ თმაში ცეკვაა გიშრის,
სანამ ტოტებად იქცევიან შენში ვენები,
როცა დაწვება შენი კანი, დაგწურავს ნისლი...
მაშინ დაგტოვებ სილამაზეს ავედევნები.

ვერ დაგპირდები, რადგან სიტყვის ვადაა წამი,
არც ვედებია საათებად მიჯრილი ლულა.
მევედრებიან, გასურვილდა ბალახზე ნამი,
დღეს გაზაფხულდა, დაიგრიკობს, ჯაივი უნდა.

მაგრამ გაგიმხელ, არ დარჩება მარტი უკბილოდ
და ივნისია წელს ყველაზე მიუსაფარი,
კოჭლობს აგვისტო - მარტივია გადაურბინო
და ნოემბერიც დამუნჯდება უდაბნადარი.

თუნდ გაღიავდე, ეს სითეთრე იქნება წმინდა,
თუნდ დაიტოტო, ეს ტოტები იქნება ირმის,
თუნდ მოიღრუბლო, მეათასედ მე შენთან მინდა
თუნდ დაწოლილი შენ გაგიჩნდეს, სიავე, ნისლის.
217 · Jun 2020
🟣 ვის? 🟣
David Delgma Jun 2020
დღეს საყვარელო მადევს ბორკილი
და ოცნებაშიც ვერ გიალერსებ,
მხოლოდე ეს ლექსი, როგორც ლტოლვილი
მკათათვეს ნახავს შენს გვიან სერებს...

შავმა შეჭამა ჩვენ შორის თეთრი,
მოკლეს თოლია, ზღვა ყორანს ერგო...
თუ ხვალ დარჩება ჩემგან ნაფლეთი
მითხარი გული ვის ვუანდერძო!
217 · Apr 2022
*******
David Delgma Apr 2022
"გარღვევადია აზრი ბასრი და საფიქრელი" -
(თავი ჩამოდო მომავალმა ამ რბილ ტყუილზე)
განა ბოლოა (აშკარაა, რომ არც პირველი)
დარდთან ბრიყვული დაზავება და არც თუ ისე
იშვიათია ასე მრუდე სხვა დღეც დაიწყოს,
იყოს ისეთი გამჭირვალე, ცდი - დათანხმდები
შენში მოსულმა ყველა წვიმამ რომ გადაიღოს
და გამოიბა უმიზეზოდ მომიწო ფრთები.
თუკი ოდესმე ნათალებად წარსულს წაიღებს
გამოთვალული ერთიანად ცრემლის მიქცევა,
რადგან ჩვენივე ფრაგმენტები სამყაროს იტევს
ალბათ არსების ნაწილებიც გადაიქცევა -

ჩვენ ამ სევდასთან ერთად ვიშლებით,
რადგან ცივ გზაზე მარტო ვერ ვუშვებთ.
David Delgma Jul 2020
ატმისფრად იწვის შენი ტუჩები
მათთვის სიცივე არაფერია,
სანამ კოკორო გაიფურჩქნები,
მითხარი შეთნვის ცა რა ფერია.

გრძნობას უბედოს ჩუმად დასტირის
ზღვა მუდამ სევდით სავსე მთოვარი,
ვით ომში მფრენი თეთრი მანდილი
ფიქრები შენზე დანატოვარი.

მაგრამ ოცნება მიწაზე ვარდილ,
უთეთრეს ფურცლეს ჰგავს, როგორც ადრე...
მასზე ვწერ ყველა ნანახს თუ განცდილს,
ყველა სტროფს იტევს რაც კი რამ ვანდე...

ატმისფრად იწვის შენი ტუჩები,
მზეზე მძლავრია და მწველი მასზე,
ერთი შეხება და გაფრენილი
დავემსგავსები რაკეტას მარსზე.

მე რეაქტიულს მოგიტან ყვავილს
შენ კი ღიმილი გთხოვ მომიქსოვე
Lady Stardust - ის ქუჩას რომ გაჭრი
მთვარეზე მჯდარი ისევ მიპოვე.

ატმისფრად იწვის შენი ტუჩები,
მათთვის სიშორე არაფერია,
სანამ სხვა მხარეს გადაფრინდები,
მითხარი შეთნვის ცა რა ფერია.
David Delgma Jun 2021
შორად ვიხილავ კვლავ შენს ხატებას
და ფიქრს დავუთმობ შენზე ოცნების
ლამაზ ვარდებს და ტურფა იისფერ
მანდილს ვით ბორკილს ლაღად მონების.
David Delgma Feb 2021
მე ჟელიბონად გადავიწელე,
იქნებ შეფუთვამ თავად მიპოვოს (?)
თუ საღამომდე არ მოვიწერე,
გთხოვ ნეპტუნს ქარად გადამისროლო!

დღეს-ხვალ შემჭამენ მე სხვა პირები,
სხვისი კბილები მე ზეგ დამღრღნიან,
მაგრამ სულ სხვაა აქ ნაპირები,
დღეები შენთან ლაღად გადიან.

სულ სხვაა შენი პერისტალტიკა,
სივრცის სიფართე, ელვა, მითები
სულ ორი თვეა განა ათია(?)
მე დასაკარგად რომ მეძნელები.
201 · May 2023
#
David Delgma May 2023
#
სად ვეძებო დაკარგული სიმარტივე,
სიმარტოვის ბურღი ადევს ჭერს და ქალაქს
ნელა გააქვს არსებიდან ფიქრთა მძიმე
ვულკანობით გაჩენილი ცეცხლი, ლავა.
David Delgma Aug 2020
შენს ნაკვალევს მივუყვები ვით დაისი აისს,
უიმედოდ გელოდები არქტიკაზე მაისს,
ქაოსიდან ქაოსებში შენ დაგეძებ ჩრდილად,
შენი თვალის ანარეკლი დაჰქრის ზღვისაპირად...

თეთრ კედელზე გიწერ ლექსებს შენ გაშალე ფრთები
და შეღებე უსასრულოდ ლურჯი იალქნები,
გაატანე ქარებს სევდა, მოაკელი მტვერი,
მე სტროფების თაიგულით ძველ ადგილას გელი.

თუ არ მოხვალ პაემანი ხვალ მექნება მზესთან,
სხივთა კონას ჩავიხუტებ ნანატრ სამოთხესთან,
გვერდით ქარი მომიჯდება იალქნების სატრფო,
აპნისიდან აპნისამდე ნუთუ ვერ გამათბობს?!
David Delgma Aug 2023
გთხოვ, არ შეშინდე, უსათუოდ იპოვნი ადგილს,
დაფარავ მანძილს და უქოლგოდ წვიმაში დგომა
მორჩება როცა უადგილოდ ყველა დავარდნილ
ფიქრსა და ფოთოლს შეიფარებს სხვა შემოდგომა.
193 · Jul 2023
***
David Delgma Jul 2023
***
როგორც ღამის ვარსკვლავური გარემოცვა
ცის სანათურს შეეხება სივიწროვით,
შენს სივრცეში ჩავეშვები თვალებს როცა
დავხუჭავ და თბილი კანის ვიგრძნობ ლოდინს.
David Delgma Mar 2023
შენი მზერა ჩაიღვრება ლექსში ისე,
როგორც წვიმის თბილი შხაპი სტუმრობს ქალაქს.
წვეთს თუ ქუჩა შეიშრობს და დაივიწყებს -
სიტყვებს შორის გუბეს რითმა ვერ დამალავს.

სანამ რიტმი აირეკლავს რბილ ნაბიჯებს,
სანამ მარტის გვაფარია დღე დამდნარი,
ოდნავ ნელა იმოძრავე, მეტს დაიტევს -
იმახსოვრებს თმის დაკეცილ წყობას თვალი.
185 · Jul 2023
#######
David Delgma Jul 2023
შექმენი ჩემთვის მუდმივობის მცირედი განცდა,
აქამდე რასაც არასოდეს ჰქონია სუნთქვა,
და თუკი ჰქონდა, საუკუნის ყნოსვას გადასცდა,
როგორც ნააპრილს შერჩენილი თოვლი და გუნდა.
185 · Apr 2023
◇◇◇
David Delgma Apr 2023
კრემს ვისვამ ხელზე, რომ უფრო რბილი
ჩვენი თითების შეხება იყოს -
გაუმჭირვალე დღეთა მანძილი
დადნეს თვალებში და იყვავილოს.
183 · May 2021
Unknown one
David Delgma May 2021
შენი თვალები ---> ჩემი იარა,
მათზე ოცნებით გადაიარა ღამემ,
უჩუმრად ისევ გიკრეფ ია-ვარდს
და გადავიდებ ლექსს ვით იარაღს მხარზე.
David Delgma Jun 2020
ხარ იისფერი შენ განთიადი,
მე ვარდისფერი გესალმენელა,
ყვითლად შავ ფიქრში დღეს გაღიავდი
ცრემლი გასამდა, სევდა მებევრა...

მე დროს დავამწყვდევ ბნელ კარადებში,
დაცლილ ბოთლებად წამს დავიმარხავ,
დღეს მოგენდობი, ვარ ფარადეი,
გამტარში ელვად გადაგინახავ...

შორია სითბო და ქარი ბნელი
მაცვამს იმედის მე ატმის საბანს,
თუ არ იქნება ხვალ გვიანდელი
გაჩუქებ კოცნად ზეგ იასამანს...

ხარ იისფერი შენ განთიადი,
მე ვარდისფერი გესალმენელა,
ყვითლად შავ ფიქრში დღეს გაღიავდი
ცრემლი გამიშრა, სევდა მენელა...
174 · May 2020
🟣 Icône 🟣
David Delgma May 2020
შენ მიდიოდი... გულს დაფლეთით ქარი იჭერდა
და დელფინებად დაცურავდნენ ჩემში ფიქრები,
საბნად ვიქცევი დღეს საღამოს თუ შეგცივდება
ან თუ სიშორეს მაგრძნობინებ სევდა ვიქნები...

შენ მიდიოდი... ქუჩა ჰგავდა წამით გალიას
და შევეჭამე ნეტავ ლომებს შენგან გამოწვდილს,
მთვარეს ეფარე, ჩემი ცრემლი თქვენი ბრალია
და მართალია, რომ შენამდე ბილიკს გამოვცდი...
168 · Mar 2021
🟣 °°°°°°° 🟣
David Delgma Mar 2021
ჯერ დავწერ ფიქრებს, მერე ვისტროფებ,
თვალებს ცრემლები დაამძივდება,
გულის მურაზი თან გამიყოლებს,
მაგრამ ეს ლექსი არვის სჭირდება.

ვიფულებ ნავაჭრს, ნარჩენს ვიგულებ,
დავფურცლავ, სტროფი მტვერს დაედება...
ხვალ ცხოვრებასთან ისევ ვიჩხუბებთ -
ამ ლექსისთვისაც აღარ გეცლებათ.
David Delgma May 2020
გუშინ ძმობას რომ გეფიცებოდნენ,
სად დაიკარგნენ? აღარ სცალიათ?
რატომ დაგტოვეს ნეტავ იცოდე...
რის შეეშინდათ ასე ძალიან?!
163 · May 2020
🟣 Perfume Mini Love 🟣
David Delgma May 2020
ვიცი სადაა დღეს შენი ბინა...
ვიცი რაცაა დღეს შენით სავსე...
შენი სურნელი მკლავს, მომეკიდა,
გუშინ კოლბაში რომ მოვათავსე.

მოდი... შენ ვიცი გაივლი კედლებს
და ბეტონის მთას შენ გადაივლი,
ვარდებს დამიკრეფ და ქანცულ ეკლებს
მაისის ქარად ივნისს გაისვრი...

ვიცი სადაა დღეს შენი გული,
რა ფრად გადამწვი შენ მასში ნეტავ...
ჩემი სევდაა დღეს არაბული
ხმლით დასერილი მეომრის ზედა.

და ჭრილობაა თუკი გამჭოლი
და გამეწელა საღეჭად სიტყვა,
სანამ, ძვირფასო, განმეორდები
იქნებ სუნამოს სახელი მითხრა?!
David Delgma Jul 2020
ეს შენ ხარ ქარი, რომ დაჰქრი მარად
წვიმაში, დარში, მთაში თუ ბარად,
გულიდან გულში - ნაცრად ხან ალად,
მეომრის ხელში - ხან ხმლად ხან ფარად.

ეს შენ ხარ მეცხრე და ბოლო ტალღა,
დანგრეულს გემის ცოცხალი აფრა,
ამღები სისხლის უძღები დაშნა,
ხან განთიადის ზეცაზე გახსნა.

მე კი ვარ წვიმა, ზამთარს კი თოვლი
და შენი ხელი, თბილო, დამადნობს...
ოღონდ იქარე, ოღონდ გამოჩნდი
და თბილ აისებს გრძნობა გავანდოთ.
155 · Oct 2022
Merchant's Song
David Delgma Oct 2022
მე ბედნიერი მინდა რომ ვიყო,
ეს გადავწყვიტე ჯიუტად რაკი -
თავს შევუთანხმდი აღარ ვიფიქრო,
ვიკითხო მხოლოდ სერვისის ფასი.

1. გამოვიკვლიო ბაზარი ფართო;
2. ფასდაკლებული ვიყიდო ნდობა;
3. სიტყვის სიმძიმე გავიათმაგო;
4. დავმარხო სადმე უმეგობრობა;

შევაღო თითქმის ყველა კარები
(მაინც არავინ იცდის მათ მიღმა)
და სიმსუბუქით ნატრიალები,
ის რაც დამიდნო მძიმე კავშირმა,

კვლავ ავამღერო, მოვმართო მძლავრად
თუნდაც მანამდე უცხო წყობები,
იმ სიფარფატით ავყვე კარნავალს,
რომ დავივიწყო სად ვიმყოფები.
155 · Aug 2020
🟣 oniN 🟣
David Delgma Aug 2020
მე ვეზიარე შენს უფრთო ფრენას
და ვუპასუხე ჩემს სიმარტოვეს,
კვლავ გავიწირე ვლეწავ განგებას,
გუშინ გიპოვე დღეს მიმატოვე.

გზებია ფართო და ამ სიფართეს
ლოდინი შავი ჩაყლაპავს თეთრად
და შემოდგომის ახალ იარებს
ვინ მომიშუშებს ვიცოდე ნეტავ...

გადის დღეები, გულს ადევს ჟანგი
სიცივეს ღვიძავს და კვდება სითბო,
მითხარი, გრძნობად თუ გავასმაგდი
დეკემბერს ქარად ვის მივაკითხო?

თუ კოსმოსია გადასალახი,
იქნებ კომეტად გადამიფრინო?!
და შორეული მითხრა სალამი
ოღოდ ნახვამდის არასდროს ნინო...
29 სექტემერი 2019 წელი
29 September 2019
David Delgma Nov 2020
ბედს შევებრძოლო? ძლიერ გოლიათს?
რომლის მკლავები ცას მისწვდომია...
აზრი აღარ აქვს გადასვლას გზიდან,
სჯობს ისევ გავყვე ბილიკს თოვლიანს...

ბედს შევებრძოლო? მოვუგებ განა?
საწადელს ალბათ მაინც გაიტანს.
მისგან გაქცევა რთულია საქმე-
იგი ჯიუტსაც ოთხით გაიყვანს...

ბედს შევებრძოლო? ძლიერ გოლიათს?
რატომაც არა, მსგავსად დავითის,
მან გოლიათი ქვით დაამარცხა
ჩემი ქვაც ფუჭად აღარ ჩაივლის.
151 · Jun 2021
🟣 )( 🟣
David Delgma Jun 2021
არ მკლავს სიშორე, არც სხვისი ხელი
ნისლას დამდნარი შენს ვარდის ტუჩზე,
აღარც სიცელქე, აღარც ღალატი,
ფიქრებში, ცხადად თუ ალიონზე.

ამ კლავს სურვილი - ვებრძვი სინაზეს,
ყველა სიავე ქარმა წაიღოს,
შენი სურნელიც მას გავატანე -
ჩემი მეგონა... თურმე სხვა იყო.

არ მკლავს წამები, წამებს გავახვევ
დღეს კოსმოსური უფრთო შატლებით,
ხვალ გადავყვები მონების ხროვებს,
ზეგ შავ სევდაში გავიფარდები.

შენი სურნელი ოთახის ბოლოს -
ნოებრის ჭკნობას დაემსგავსები,
მკლავს სიმარტოვე, მძულს მარტოობა,
შენ არ არსებობ, მე ვეწამები.
David Delgma Jan 2021
მაგრამ მეც გავხდი ორტარება დროის ჰამლეტი,
კოსმოსს შევუშვერ გამალებით თვალებს, განა ძირს,
მაგრამ სულ სხვაა ჩემი სევდა, ვით სამარესი
ცრემლის უდროო სიგნალები მხრებზე დამაწვიმს.
David Delgma May 2020
ვარ მე იუნგა შენს ფართო გემში
და შენ აშტარტად გიმზერ შორეულს,
ჩვენი ტრიერი რბის ქარიშხალში,
ნელი სევდა კი კოცნის ბროწეულს.

გთხოვ გააქროლე გემი აშტარტავ,
ირემს ნახტომი უკან ჩამორჩეს,
ისე იმარდე, რომ დღეს ზუალის
ოთხმოცდაორი ცოლი გაოცდეს...

ისე იმარდე, რომ თავად მოკვდეს,
აჩნდეს კომეტად მთვარის სარტყელი,
ჩვენს სხეულზე კი აცეკვდეს ცისფრად
მისი სიცელქით სავსე ნათელი...
David Delgma Oct 2020
წამია მწარე, მწერს გაწამებით,
წითელ წერტილად წელებს მიკაწრავს.
წუთი მეწადა, მწამს გადამაწრთობს
წუხელ ვიწამე მწირმა მიწამა.

წკარუნს წიხლების წარსულს წავატან,
წყენას - წყალობა, წყევლას - წყვდიადი,
წყარო - წყურვილებს, წყრომა - წარმავალს,
წახდენა წვრილად მწვავს... ავწრიალდი.

წვეთავს, ვუწოდებ წვეთებს წყალნარევს
ვწყევლი გაწყვეტილ წნულებს წვიმიანს,
წამოეწევა წნევა წამწამებს,
წყობა მიწუნეს, წყება წყვილია.
128 · Sep 2021
Distorted Love Of Mine
David Delgma Sep 2021
we can only try,
I don't wanna leave,
understanding what you see.

I don't wanna lie,
(In lies I don't believe)
endless synthesize I feel.

Here comes your feedback
you always mention (you own me)
Here comes my feedback
my only answer
My heart's not gonna be your cage...
cave...
again...

we can only try,
I don't wanna leave,
understanding what you see.

I don't wanna lie,
(In lies I don't believe)
endless synthesize I feel.
David Delgma Jun 2021
გავწმენდ წარსულის ნათაროებს,  თან დროს გავატან,
ფანჯარას გული გავუშალე - ცამდე აიტანს!
სევდას მტვერიანს ამოვიჭრი, სულს გადავაბამ,
ბოლო დაკუჭულ სიტყვას ვუწვდი, ურნა ატირდა.
Next page