როგორც ზაფხული სექტემბრის ბოლოს,
ბარხატისფერად დანაბინდები,
ჩემი გულია ქუჩის უფასო
საპირფარეშო და მე ვინგრევი.

ცა დნება თითქოს და თიხის გულზე
მოიკალათეს თეთრმა ფიფქებმა,
მძიმე იქნება ბლაგვი სიკუთხე -
სინათლე თვალებს ესადგისება.

ეცემა რბილად მოწყეტილი ცრემლები გუბეს
მახე დაუგეს, გაეხვია ბადეში სიტყვა,
ძალიან მინდა გავამთელო და ახმაურდეს
თვალები ბროლის (სიჩქარეში რომ გადამიტყდა)

დავდევ ქალაქში მიმოფანტულ იმედის რგოლებს
მალე დამტოვებს ცარიელი ქუჩა და თითქოს
სეტყვა დაიწყო, უთეთრესი მიწა მაგონებს
უმძლავრეს ნათელს, შენმა გულმა მე რომ გამიყო.

სიმძიმე წვრილი ნასხეულარ ბალიშზე წვეთად
აქ ისევ ერთად დაჟინებით ეცემა და მე
მექცევა ღამე უმოწყალოდ, მზა იმედებად
დამშრალი გუბის უთევზობას დილამდე დავდევ.

გთხოვ, არ შეშინდე, უსათუოდ იპოვნი ადგილს,
დაფარავ მანძილს და უქოლგოდ წვიმაში დგომა
მორჩება როცა უადგილოდ ყველა დავარდნილ
ფიქრსა და ფოთოლს შეიფარებს სხვა შემოდგომა.

შექმენი ჩემთვის მუდმივობის მცირედი განცდა,
აქამდე რასაც არასოდეს ჰქონია სუნთქვა,
და თუკი ჰქონდა, საუკუნის ყნოსვას გადასცდა,
როგორც ნააპრილს შერჩენილი თოვლი და გუნდა.

როგორც ღამის ვარსკვლავური გარემოცვა
ცის სანათურს შეეხება სივიწროვით,
შენს სივრცეში ჩავეშვები თვალებს როცა
დავხუჭავ და თბილი კანის ვიგრძნობ ლოდინს.